gİRİŞAlfabetik Ödüllü kişi arama
Susumu Tonegawa
6 Eylül 1939 yılının ikinci üç oğlu, Nagoya, Japonya'da doğdu. Ben de bir kız kardeşi var. Babam, Japonya'nın güney kesiminde kırsal kasabalarda dağınık birçok fabrika bir tekstil şirketinde çalışan bir mühendis oldu. Şirket politikası, babam bir kaç yılda bir fabrika taşımak için gerekli yaptı. Ben ve kardeşlerim ve kız kardeşi, kırsal alan ve özgürlük zevk bu küçük kasaba, bizim çocukluk geçirdim. Ağabeyimin ve ergenlik ulaştı, ancak anne ve babam daha iyi bir eğitim alabilir, böylece Tokyo bize göndermeye karar verdi.
Tokyo'da Amcam eve prestijli Hibiya liseye çevrilmiştir. Ben lise yıllarında mezun olduktan sonra, ben, Japonya'nın eski başkenti olan Kyoto Üniversitesi Kimya Bölümü için bir giriş sınavına seçti, kimya bir ilgi gelişti. Bir kez başarısız olan sonra, 1959 yılında bu Üniversitesi'ne kabul edildi. Bu sona ermiş ve her iki ülke hükümetlerinin ikinci on yıllık bir dönem için hazırlanıyor Japonya ve Amerika Birleşik Devletleri arasındaki savunma anlaşmasının, ilk on yıl vadeli önce bir yıl oldu.
Ulusu derinden pragmatik Amerikan yanlısı muhafazakarlar ve idealist bir anti-askeri solcular arasında ikiye bölündü. En radikal solcu öğrenci grupları ev sahipliği yapan, Kyoto Üniversitesi sınıfları sık sık sokaklarda sık sık siyasi tartışmalar ve gösteriler nedeniyle iptal edildi. Ben sadece pasif bir katılımcı, kargaşa çekilmiş, ancak anlaşmanın sonunda bir sonraki on yıllık dönem için uzatıldı, sınıf arkadaşlarım birçok ile paylaşılan bir yenilgi hissi tutamadı. Bu deneyim bana akademik yaşamı sürdürmeye bir kimya mühendisi olma orijinal hedefi vazgeçmek yapımında önemli bir faktör olmuş olabilir inanıyoruz.
Benim sınıf François Jacob ve Jacques Monod tarafından operonunun teorisi üzerine yazıları okumak için ne zaman olduğunu, moleküler biyoloji, sonra çiçek açması bilim tarafından hayran oldu. Ben moleküler biyoloji alanındaki lisansüstü çalışma yapmaya karar verdi ve ABD tarafından eğitilen moleküler biyologlar aktif olarak araştırma yapan, Japonya'daki Kyoto, birkaç laboratuvarlarının Üniversitesi Virüs Araştırmaları Enstitüsü Profesör Itaru Watanabe laboratuvar tarafından kabul edildi. Ancak, ben onun laboratuvarında çalışmaya başladı, sadece iki ay sonra, Profesör Watanabe ofisinde beni aradı ve ben Amerika Birleşik Devletleri'nde lisansüstü çalışmalar yürütmek önerdi. O ciddi yurtdışında okuyan düşünecektim eğer ne kadar yetersiz moleküler biyoloji laboratuvarlarında lisansüstü eğitim programları, kendi memleketi de dahil, Japonya, ve Amerika Birleşik Devletleri'nde bazı büyük üniversiteler için benim uygulama için yardım teklif etti açıkladı.
O zaman doktora alındıktan sonra, birkaç yıl doktora sonrası çalışma için Amerika Birleşik Devletleri'ne gitmek için bir Japon moleküler biyolog için ortak bir kariyer gelişimi oldu Japonya'da. Zaten bu paterni takip belirsiz bir istek vardı. Amerikalı bir okuldan mezun kayıt Profesör Watanabe tavsiyesi bu nedenle benim için bir sürpriz biraz olarak geldi, ama ben bu fikri ile heyecanlandım ve hemen onun yardımını kabul edildi. Benim bilimsel kariyerinin erken dönemde bu kritik öneri için yeterli Profesör Watanabe teşekkür edemez.
Watanabe laboratuvarı sonra bir asistan profesör Dr. Takashi Yura, ek yardım, ben son zamanlarda La Jolla Profesör David Bonner tarafından kurulmuş olan San Diego'daki California Üniversitesi Biyoloji Bölümü mezunu okula kabul edildi güzel, Meksika sınırına yakın güney Kaliforniya kasabası.
UCSD'de faj lambda transkripsiyonel kontrolü bir tez projesi yürüten Prof. Masaki Hayashi laboratuvar okudu ve doktorasını aldı 1968 yılında moleküler biyoloji. 1969 yılına kadar erken doktora sonrası araştırma görevlisi olarak bir faj, ØX174 morfolojilerinden çalışan bir Profesör Hayashi laboratuvarda kaldı. Sonra, Salk Enstitüsü'nden Dr. Renato Dulbecco'nun laboratuvar karşısındaki sokakta, post-doktora öğrencisi olarak da, taşınmış.
Pek çokları gibi, ben prokaryotik moleküler biyoloji altın çağı sona büyük bir heyecan, daha yüksek organizmalarda olacağını geliyor ve bu olduğuna inanıyordu. Ancak, yüksek organizmaların karmaşıklığı şaşırtıcı oldu ve gerekli araçları umutsuzca yetersiz görünüyordu. Polyoma ve maymun virüsü 40 gibi küçük bir tümör virüsleri prokaryot ve ökaryotlar arasındaki boşluğu için bir köprü sunmak için, öncelikle ele Dulbecco'nun laboratuarda biyolojik madde gibi görünüyordu. Aslında Dulbecco'nun laboratuvar prokaryotik moleküler biyoloji konusunda eğitimli ve ökaryotik moleküler biyoloji araştırma genişletmek isteyen oraya geldi, dünyanın dört bir yanından gelen birinci sınıf doktora sonrası arkadaşlarının, ile doluydu.
Benim proje ve dönüşüme hücrelerinde litik enfeksiyon sırasında SV40 transkript tanımlamak. Bu ön-restriksiyon enzim ve öncesi rekombinant DNA yaşı olduğundan, elde edebileceği bilgiler çok sınırlı idi. Ancak, alanında en iyi laboratuvar üyesi olmak, bilimsel araştırma kesme kenarı heyecanı bir an. Ayrıca, laboratuvar ücretsiz ve teşvik edici bir atmosfer çok keyif aldım. Ne yazık ki, Fulbright seyahat hibe awardee olarak, ABD vizesi 1970 yılı sonu itibariyle sona erecek ve ben başka bir ABD vizesi için uygun en az iki yıl önce ülkeyi terk etmek zorunda.
Amerika Birleşik Devletleri dışında iki ya da üç iş olanakları vardı, ama hiçbiri özellikle ilginç. 1970 yılı sonbaharında, vizemi sadece birkaç ay önce, Avrupa'da seyahat Renato Dulbecco'nun bir mektup aldı sona erecek. Renato, Basel, İsviçre İmmünoloji için yeni kurulan Basel Enstitüsü belirtilen ve zaman immünolojik sorunları çözmek için bir moleküler biyolog için olgunlaşmış olabileceğini önerdi. Immünoloji çok az bilgi vardı, ama Dr. Dulbecco'nun tavsiye almaya karar verdim ve bana bir iki yıllık bir sözleşme teklif Enstitüsü, Prof. Niels Kaj Jerne Direktörü başvuru mektubu gönderdi.
1971 kışında, böylece kendimi Avrupa'nın ortasında yer alan bu küçük kasaba Bağışıklık çevrili bulundu. Enstitü ilk yıl benim için kolay olmadığını itiraf etmeliyim. SV40 üzerinde çalışmaya devam eden bir ilgi vardı, ama ben de farkındaydım Ben bu konuda takip ederek kendimi izole durumlarda çok yararlanmak mümkün olmaz. Dolayısıyla ben, ilginç bir proje bulma umuduyla immünoloji çalışmaya karar verdi.
Dr Ita Askonas bir immünolog, genetikçi Charles Steinberg, benim yeni bir alana girerken bana çok yardımcı oldular. 1971 yılının sonuna gelindiğinde, antikor çeşitliliğin, genetik kökeni büyük tartışmalara başlandı. Ben son zamanlarda icat moleküler yani biyoloji, restriksiyon enzimleri ve rekombinant DNA teknikleri uygulayarak bu sorunun çözülmesi için katkıda bulunabilir başından itibaren hissettim. Başlangıçta benim usta teknisyenler, Monica Shöld ve Rita Schuller sadece çalıştı, ancak kısa Drs katıldı. Nobumichi Hozumi, Minoru Hirama ve Christine Brack. Daha sonra, benim araştırma grubu genişletilmiş olarak, ben birçok yetenekli doktora sonrası arkadaşlarının ve sadık teknik yardımcıları ile çalışmak için iyi bir şansa sahip. Buna ek olarak, Charles Steinberg Araştırmanın ilk aşamasında, özellikle çok önemli bir ortak çalışan ve danışman oldu.
Geriye bakıldığında, araştırma, 1974 ile 1981 yılları arasında inanılmaz hızı, Basel sol yıl ilerledi. Hepimiz çok çalıştı ve büyük bir eğlence vardı. Çalışmalarımız antikor çeşitliliğin, genetik kökeni hakkında uzun tutulan tartışma ortadan kalkmıştır. Bu çeşitliliğin kalıtsal gen segmentlerinin somatik rekombinasyon ve somatik mutasyon tarafından oluşturulan olduğu ortaya çıktı. Bizim çok iyi bir servet için, Yönetmen Niels Jerne yaklaşımın önemini anlamak için hızlı ve erken aşamasında araştırma sadık bir destekçisi oldu.
1980'li yılların başında antikor çeşitliliğin en azından ana hatları içinde büyük bir gizem çözüldü olduğunu hissetmeye başladı. Ben onu yeni bir proje başlatmak için benim ortamı değiştirmek için iyi olabileceğini düşündüm. Ben de başlangıçta iki yıl boyunca kalan ve daha sonra Amerika Birleşik Devletleri'ne döndükten niyeti ile Switzwerland geldiğini hatırlattı. Neyse ki, Amerika Birleşik Devletleri birkaç teklifler aldı ve 1981 yılında Kanser Araştırma Merkezi MIT'de profesörlük almaya karar verdi Kanser Merkezi Direktörü, Profesör Salvador E. Luria, sadece MİT için bana getiren, son derece yararlı, ama aynı zamanda güzel bir laboratuvar bana.
Olan araştırma projeleri iki büyük sorunla ilgili karar verdi. Bir yeniden düzenlenmiştir antikor gen aktivasyonu somatik düzenlenmesi rolünü araştırmak için, ikincisi ise, yani bağışıklık sisteminin "diğer yarısı", Basel araştırma T hücrelerinin antijen reseptör uzatmak için. Neyse ki, biz bir doku-spesifik transkripsiyonel arttırıcı immünglobulin ağır zincir gen keşfetmek ve T hücre reseptör polipeptid alt birimden kodlayan genlerin belirlenmesi, klonlama, ve sıralama hem de sorunların anlaşılmasına katkıda bulunabilir. , Ikinci çalışma sırasında yapılan özellikle ilgi çekici bir gelişme, yeni bir T hücre reseptör, gama delta keşfine yol açan bir gen tespit edildi. Bu reseptör taşıyan T hücrelerinin işlevi henüz bilinmiyor olsa da, laboratuvar gibi birçok diğer laboratuvarlardan geçen yıl elde edilen veriler, bu T hücreleri bağışıklık tamamen yeni bir açıdan dahil olabileceğini düşündürmektedir.
Ben benim, bilimsel kariyer için güncel dönüp baktığınızda, benim iyi bir servet şaşırıyorum. Her büyük fırsatta, ben kendi alanlarında en üst kısmında sadece bilim adamları bir araya geldi, ama aynı zamanda bana, anlayışlı tavsiye ve cömert yardım veren. Profesörler Itaru Watanabe, Renato Dulbecco'nun, Niels Kaj Jerne, Charles Steinberg ve Salvadore'u Luria en çok minnettarım. Ben de, birçok meslektaşları ve teknik asistanlar benim sonsuz şükranlarımı sunuyorum diliyorum.
Ailem eğitim ebeveynlerin çocuklarına verebileceği en iyi varlık olduğunu firması mü'min kimselerdi. Ben, benim çalışma ve profesyonel kariyer olağanüstü destek için derin onlara minnettarım. Ben, eşim, ben ona bağlılık, faiz, teşvik ve eleştiri Eylül 1985 yılında evlendi Mayumi son derece minnettarım. Ben de La Jolla ve Basel gün boyunca sınırsız özveri, benim ilk eşi, Kyoko içten teşekkürlerimi ifade etmek istiyoruz.
Cloetta Ödülü Vakfı Profesör Dr Max Cloetta, İsviçre (1978), Warren, Massachusetts Genel Hastanesi Trienali Ödülü, ABD (1980), Genetik Genetik Tanıtma Vakfı Büyük Ödülü: Ben dahil birçok profesyonel onur almak için yeterli şanslı , Japonya (1981), Gesselshat für Immunologie, Batı Almanya (1981), Asahi-Shimbun, Asahi Ödülü (Asahi Press), Tokyo, Japonya (1982), Columbia Üniversitesi, New York Louisa Brüt Horwitz Ödülü Avery Landsteiner Ödülü, ABD (1982), VD Mattia Roch Moleküler Biyoloji Enstitüsü, Nutley, Amerika Birleşik Devletleri (1983), Gairdner Vakfı, Toronto, Kanada (1983), Japon Hükümeti Kültür Liyakat Nişanı "Bunkakorosha" (1983) Kişi Gairdner Vakfı Uluslararası Tasarım Ödülleri Ödülü, sırası Japonya İmparatoru Kültür "Bunkakunsho" (1984), Bristol-Myers Kanser Araştırma Seçkin Başarı Ödülü (1986), Robert Koch Robert Koch Vakfı, Batı Almanya (1986) Ödülü. Albert ve Mary Lasker Ödülü, New York (1987) ve Fizyoloji veya Tıp, Stockholm, İsveç (1987) NOBEL ÖDÜLÜ.
Les Prix Nobel. Nobel ödülleri 1987, Editör Wilhelm Odelberg, [Nobel Vakfı, Stockholm, 1988
I was born in Nagoya, Japan on September 6th, 1939, the second of three sons. I have also a younger sister. My father was an engineer working for a textile company that had several factories scattered in rural towns in the southern part of Japan. The company policy made it necessary for my father to move from one factory to another every few years. I and my brothers and sister spent most of our childhood in these small provincial towns, enjoying the space and freedom of the countryside. As my elder brother and I reached adolescence, however, my parents decided to send us to Tokyo so that we could receive a better education.
I commuted to the prestigious Hibiya high school from my Uncle's home in Tokyo. During the high school years I developed an interest in chemistry, so upon graduation, I chose to take an entrance examination for the Department of Chemistry of the University of Kyoto, the old capital of Japan. After having failed once, I was admitted to this University in 1959. This happened to be one year before the first ten-year term of the defence treaty between Japan and the United States expired and the governments of both countries were preparing for a second ten-year term.
The nation was deeply divided between the pragmatic pro-American conservatives and the idealistic anti-military leftists. Being the home of the most radical leftist student groups, classes at Kyoto University were often cancelled due to frequent political discussions and demonstrations on the streets. I was only a passive participant, withdrawn from the turmoil, but could not help having a feeling of defeat shared with many of my classmates when the treaty was finally extended for the next ten-year term. I believe that this experience might have been a major factor in making me give up the original goal of becoming a chemical engineer to pursue the academic life.
I became fascinated by the then blossoming science of molecular biology when in my senior year I happened to read the papers by François Jacob and Jacques Monod on the operon theory. I decided to pursue graduate study in molecular biology and was accepted by Professor Itaru Watanabe's laboratory at the Institute for Virus Research at the University of Kyoto, one of a few laboratories in Japan where U.S.-trained molecular biologists were actively engaged in research. However, only two months after I started my work in his laboratory, Professor Watanabe called me into his office and suggested that I carry out my graduate study in the United States. He explained how inadequate the graduate training programs in molecular biology laboratories were in Japan, including his own, and offered to help in my application to some major universities in the United States, if I would seriously consider studying abroad.
At that time, it was a common career development for a Japanese molecular biologist to go to the United States for a few years of postdoctoral study after obtaining the Ph.D. in Japan. I already had a vague wish to follow that pattern. Professor Watanabe's advice to enroll in an American graduate school therefore came to me as a bit of a surprise, but I was excited by the idea and accepted his help immediately. I cannot thank Professor Watanabe enough for this critical suggestion in the early phase of my scientific career.
With the additional help of Dr. Takashi Yura, then an assistant professor in Watanabe's laboratory, I was admitted to the graduate school of the Department of Biology of the University of California at San Diego that had recently been established by Professor David Bonner in La Jolla, the beautiful southern Californian town near the Mexican border.
At UCSD I studied in the laboratory of Professor Masaki Hayashi, carrying out a thesis project on the transcriptional control of phage lambda and received my Ph.D. in molecular biology in 1968. I remained in Professor Hayashi's laboratory as a postdoctoral fellow working on the morphogenesis of a phage, ØX174, until early 1969. Then I moved, also as a postdoctoral fellow, across the street to the laboratory of Dr. Renato Dulbecco at the Salk Institute.
Like many others, I believed that the golden age of prokaryotic molecular biology was coming to an end and that the great excitement would be in higher organisms. However, the complexity of high organisms was baffling and the necessary tools seemed hopelessly insufficient. Small tumor viruses like polyoma and simian virus 40, the biological material primarily dealt with in Dulbecco's laboratory, seemed to offer a bridge for the gap between prokaryotes and eukaryotes. Indeed Dulbecco's laboratory was filled with first-class postdoctoral fellows from around the world, who were trained in prokaryotic molecular biology and who came there intending to expand their research into eukaryotic molecular biology.
My project was to define the transcripts of SV40 during lytic infection and in transformed cells. Since this was the pre-restriction enzyme and pre-recombinant DNA age, the information I could obtain was very limited. However, being a member of the best laboratory in the field I glimpsed the excitement of the cutting edge of scientific research. Furthermore, I very much enjoyed the free and stimulating atmosphere of the laboratory. Unfortunately, as an awardee of a Fulbright travel grant, my U.S. visa was to expire by the end of 1970 and I had to leave the country for at least two years before I was eligible for another U.S. visa.
I had two or three job possibilities outside of the United States, but none were particularly interesting. In the autumn of 1970, only a few months before my visa was to expire I received a letter from Renato Dulbecco who was travelling in Europe. Renato mentioned the newly established Basel Institute for Immunology in Basel, Switzerland, and suggested that the time might be ripe for a molecular biologist to tackle immunological problems. I had very little knowledge of immunology, but decided to take Dr. Dulbecco's advice and sent an application letter to the Director of the Institute, Professor Niels Kaj Jerne, who offered me a two-year contract.
In the winter of 1971, I thus found myself surrounded by immunologists in this small town located in the middle of Europe. I must admit that the first year in the Institute was not easy for me. I had a continuing interest in work on SV40, but I was also keenly aware that I would not be able to take much advantage of the circumstances if I isolated myself by pursuing that subject. I therefore decided to study immunology in the hope of finding an interesting project.
An immunologist, Dr. Ita Askonas, and a geneticist, Charles Steinberg, were very helpful to me on my entering the new field. By the end of 1971, I was introduced to the great debate on the genetic origins of antibody diversity. I felt from the beginning that I could contribute to resolving this question by applying the recently invented techniques of molecular biology, namely, restriction enzymes and recombinant DNA. Initially I worked only with my skillful technicians, Monica Shöld and Rita Schuller, but was soon joined by Drs. Nobumichi Hozumi, Minoru Hirama, and Christine Brack. Later, as my research group expanded, I had the good fortune to work with many capable postdoctoral fellows and devoted technical assistants. In addition, Charles Steinberg was a very important collaborator and consultant, particularly in the initial phase of the research.
Looking back, the research progressed with amazing speed from 1974 to 1981, the year I left Basel. We all worked hard and had had a great deal of fun. Our work resolved the long held debate on the genetic origin of antibody diversity. It turned out that this diversity is generated by somatic recombination of the inherited gene segments and by somatic mutation. To our very good fortune, Director Niels Jerne was quick to understand the importance of our approach and became a staunch supporter of the research in its early phase.
In the beginning of the 1980's I began to feel that the great mystery of antibody diversity had been solved, at least in its outlines. I thought that it might be good to change my environment to launch into a new project. I also recalled that I had initially come to Switzwerland with the intention of staying for two years and then returning to the United States. Fortunately, I received a few offers from the United States and decided in 1981 to take a professorship at the Center for Cancer Research at M.I.T. Professor Salvador E. Luria, Director of the Cancer Center, was extremely helpful, not only in bringing me to M.I.T., but also in providing me with a beautiful laboratory.
The research projects on which I had decided concerned two major problems. One was to investigate the role of somatic rearrangement in the activation of the rearranged antibody gene, and the second was to extend the research in Basel to "the other half" of the immune system, namely, to the antigen receptor of T cells. Fortunately, we could contribute to the understanding of both problems by discovering a tissue-specific transcriptional enhancer in the immunoglobulin heavy chain gene and by identifying, cloning, and sequencing genes coding for the polypeptide subunits of the T cell receptor. A particularly intriguing development made during the latter study was the identification of a gene that led to the discovery of a new T cell receptor, gamma delta. While the function of the T cells bearing this receptor is currently unknown, data accumulated during the past year in our laboratory as well as many other laboratories suggest that these T cells may be involved in an entirely new aspect of immunity.
When I look back on my scientific career to-date, I am amazed at my good fortune. At every major turn, I met scientists who were not only at the very top in their own fields, but who also gave me insightful advice and generous help. I am most grateful to Professors Itaru Watanabe, Renato Dulbecco, Niels Kaj Jerne, Charles Steinberg, and Salvadore Luria. I also wish to extend my unending gratitude to many colleagues and technical assistants.
My parents were firm believers that education is the best asset that parents can give to their children. I am deeply grateful to them for their outstanding support of my study and professional career. I am extremely grateful to my wife, Mayumi, whom I married in September 1985 for her devotion, interest, encouragement and criticism. I also wish to express my sincere thanks to my first wife, Kyoko, for her limitless devotion during my days in La Jolla and Basel.
I have been fortunate enough to receive many professional honors which include: The Cloetta Prize of Foundation Professor Dr. Max Cloetta, Switzerland (1978), Warren Triennial Prize of the Massachusetts General Hospital, U.S.A. (1980), Genetics Grand Prize of Genetics Promotion Foundation, Japan (1981), Avery Landsteiner Prize of the Gesselshat für Immunologie, West Germany (1981), Asahi Prize of Asahi-Shimbun (Asahi Press), Tokyo, Japan (1982), Louisa Gross Horwitz Prize of Columbia University, New York, U.S.A. (1982), The V.D. Mattia Award of the Roch Institute of Molecular Biology, Nutley, U.S.A. (1983), Gairdner Foundation International Awards of the Gairdner Foundation, Toronto, Canada (1983), Person of Cultural Merit "Bunkakorosha" of the Japanese Government (1983), Order of Culture "Bunkakunsho" from the Emperor of Japan (1984), Bristol-Myers Award for Distinguished Achievement in Cancer Research (1986), Robert Koch Prize of the Robert Koch Foundation, West Germany (1986). Albert and Mary Lasker Award, New York City (1987) and NOBEL PRIZE in Physiology or Medicine, Stockholm, Sweden (1987).
From Les Prix Nobel. The Nobel Prizes 1987, Editor Wilhelm Odelberg, [Nobel Foundation], Stockholm, 1988