gİRİŞAlfabetik Ödüllü kişi arama
Sinclair Lewis
Nobel Vakfı için hayatımı anlatmak için, ben Hindistan'da Kipling erken maceralar, ya da İngiliz sanat ve ekonomi eleştirilerine Bernard Shaw liderlik gibi, bazı romantik kalitesi, bazı benzersiz bir karaktere sahip olarak sunmak istiyorum. Fakat hayatımı, Canal inşaatı sırasında Panama iş bulmak için çalışırken, ve Upton Sinclair Kullanıcı prematüre kooperatif koloni kapıcı olarak iki ay boyunca görev Amerika'dan İngiltere'ye üniversite tatil sırasında cattleships üzerinde yelken gibi genç şakalar, bir yana, Helicon Hall, çok okuma, sabit yazma, vasat seyahat à la triper, ve editör olarak rahat kölelik birkaç yıl oldukça can sıkıcısından kronik olmuştur.
1885 yılında, Amerika, Minnesota, bir ülkenin doktor oğlu çoğunun İskandinav parçası bir kır köyünde doğdu. Yale Üniversitesi Doğu gidene kadar birçok Madsens Olesons, Nelsons Hedins, Larson'ların birlikte, sıradan bir devlet okulu katıldı. Ve bana tüm karakterler arasında, Dr. Sondelius favori - Şüphesiz bu, çünkü benim ikinci kitap kahramanı, Hawk Trail, Norveç ve Gustaf Sondelius, Arrowsmith, bir İsveçli yaptığı bu idi.
Carl Ericson Hawk Trail Of, yazdım, 1914 yılında, George H. Doran Publishing Company için editör ve roman yazmaya çalışırken her akşam gibi tüm gün çalışıyordu zaman aşağıdaki gibidir:
«Onun marangoz babası, onun adını (amerikalılaşmak) Ericsen değişen, dümen yolu ve Wisconsin bölgesindeki bir çiftlikte, Norveç gelmişti ... Carl Norveç ikinci nesil; görünüm konuşmasında, Amerikan, Amerika doğumlu, Amerikan, keten saç ve çin-mavi gözler için ... O doğduğunda önceki stoklarının
Yale Üniversitesi'nde üniversite gün Yale Edebiyat Dergisi katkılarından dolayı vasat kaydetmek. Bu katkılar banal romantizm kokan çoğu olduğunu söylemek için ilginç olabilir; gerçek botlar tarafından trod sıradan kaldırımlar sunmak denemek için daha sonra bir yazar, üniversite gün boyunca neredeyse her zaman, Guinevere ve Lancelot yazılı olması gerektiğini - yorgun hikaye kitap kaleleri büyük ölçüde, şarap yazarı tuhaf cahil olduğu bir emtia düşkünlük halk ozanları - üzgün İrlandalı sazlıkların arasında bitterns. Ahlaki nedir, ben bilmiyorum. Main Street kaldırımlar her zaman otuz beş, ve bu süreç tersine olabilir mi, ve bunlardan biri arzu edilir olmadığını on dokuz kurşun hayali kaleleri, ben psikolog bırakmak ister.
Junior sağır, öğretmenler için bir dergi editörü dergisi Alexander Graham Bell tarafından desteklenen, Washington, DC - İnanılmaz gibi, Iowa ve San Francisco'da bir gazetede muhabir olarak, bir gazeteci olarak mezun olduktan sonra iki yıl boyunca sürüklendi telefon mucidi. Ben sağır öğretim hakkında bilmiyordum tüm konu olurdu, ama benim konumu yazarak yüzlerce mektup, dergi için fon için yalvarıyor her hafta, gün dahil o kadar önemsiz olduğu gibi, o ölçüde önemli değildi. Negro janitress ofis süpürme, ortaya çıkmadı.
Kuşkusuz, bu bir üniversite eğitimi avantajları gösterir ve daha yirmi beş yaşında bir hafta on beş dolar New York'taki bir yayınevinde bir pozisyon almak için zaman gösterildi. Bu işgücü piyasasında otantik değeri ve ben her zaman rahatsız edici, çok daha yüksek yanlışlıkla kadar akut Amerikan kendini beğenmişlik rahatsız hissettim benim vatandaşlarının bazı binlerce kitap yazmak hediye sahip olmasaydı asla şüphe onlar onları sevdim olsun veya olmasın, bu skandal belgeleri okumak gerekir.
New York bu pozisyondan serbest neşter yaşamak mümkün dergilere kadar kısa hikayeler satan beş yıl sonra zaman kadar, ben iki yayınevleri ile tipik bir beyaz yakalı, romantik olmayan, ofis edebi işlerin bir dizi vardı , kitap reklam, yazma, kataloglar, esinlenmemiş kitap eleştirileri yazmaya yazılı bir dergi (Macera) ve bir gazete sendikası, okuma, el yazmaları, tüm marangozluk ve harflerin şehir sıhhi tesisat. Sayın Wrenn, 1914 ve 1919 yılları arasında yayınlanmış, deniyordu Trail Hawk, İş, Masumiyet ve Serbest Hava, ve mürekkep önce ölü hepsini, ne de en ufak bir fısıldıyor benim ilk beş romanı canlandırmak yaptı kurulayın. Ben beş kesintileri sonrasında, ben yazmaya devam etmek aptalca oldu, görmek için yeterli anlamda yoktu.
Main Street, geç 1920 yılında yayınlanan canlandırmak zor durumdaki köylülüğün benim ilk romanı oldu ve zaten ima gibi, gerçekten skandal bir başarı vardı. En değerli Amerikan mitler Bir Amerikan köylerde özgü asil ve mutlu olduklarını ve burada bir Amerikalı bu efsane saldırdı olmuştu. Skandal. Bazı yüzlerce binlerce ağrıyan diş emme aynı mazoşist bir zevk ile kitap okuyun.
Arrowsmith (1925);; tehlikeli durum (1926); Elmer Gantry (1927); Coolidge Bilen Adam (1928) ve Main Street Dodsworth (1929) bu yana, roman Babbitt (1922) olmuştur. 1818 den sonraki romanı, henüz ismi açıklanmayan, 1930-bir idealizm kadar, üç kuşak boyunca Amerika'da idealizmle ilgili hangi Amerikalılar «dolar vidaları» anlamıyorum çağrısı Outlanders. Tahminen 1932 yılının sonbaharında yayınlanan ve beste yazarı baş zorluk Nobel Ödülü aldıktan sonra, o, o çok daha iyi yazmak için uzun ürünler, olacaktır.
Dorothy Thompson, bir Amerikan New York Evening Post Orta Avrupa muhabiri ve şef de bureau olmuştu, İngiltere'de, 1928 yılında evlendi. Grace Hegger Benim ilk evlilik, New York, 1914 yılında, çözünmüş olmuştu.
1915'ten beri novelwriting bu yıllarda, ben oldukça romantik olmayan ve unstirring bir hayat yaşadım. Ben çok seyahat ettim; yüzeyinde bu on beş yıl içinde Amerika Birleşik Devletleri, Kanada, Meksika, İngiltere, İskoçya, Fransa, İtalya, İsveç, Almanya, Avusturya, Çekoslovakya, Yugoslavya kırk devletler olduğunu görünüyor Yunanistan, İsviçre, İspanya, Batı Hint Adaları, Venezüella, Kolombiya, Panama, Polonya, ve Rusya maceracı olması gerekir. Ancak, biyografisi tipik bir hata olacaktır. Aslında benim yabancı yolculuk oldukça esinlenmemiş eğlence, gerçek bir uçuş olmasıdır. Gerçek yolculuk, bana dünyanın en büyüleyici ve egzotik insanların ne normal günlük drone dinleme, Kansas City ve Savannah bir otelde bir Vermont çiftlikte Minnesota köyünde, Pullman sigara araba oturmuş oldu - Amerika Birleşik Devletleri, bir Amerikalı romancı ayrıcalıklı girift karmaşıklıkları yabancılara ve onların kaba alay, malzeme ilerlemesi için kendi tutku ve utangaç idealizm, tüm dünyada ilgi ve övünen taşralılığa dostu Ortalama Vatandaşlar, canlandıracak.
Ve günümüzde, benim ilk otantik ev kırk altı, Vermont pastoral eyaletinde bir çiftlik ve Haziran 1930 yılında doğan bir bebek, bir romancı kariyer başlangıcı için umut ne yerleşti:. Ben hemen hemen tüm hataları ile garip bir çıraklık yapılır umuyoruz.
To recount my life for the Nobel Foundation, I would like to present it as possessing some romantic quality, some unique character, like Kipling's early adventures in India, or Bernard Shaw's leadership in the criticism of British arts and economics. But my life, aside from such youthful pranks as sailing on cattleships from America to England during university vacations, trying to find work in Panama during the building of the Canal, and serving for two months as janitor of Upton Sinclair's abortive co-operative colony, Helicon Hall, has been a rather humdrum chronicle of much reading, constant writing, undistinguished travel à la tripper, and several years of comfortable servitude as an editor.
I was born in a prairie village in that most Scandinavian part of America, Minnesota, the son of a country doctor, in 1885. Until I went East to Yale University I attended the ordinary public school, along with many Madsens, Olesons, Nelsons, Hedins, Larsons. Doubtless it was because of this that I made the hero of my second book, The Trail of the Hawk, a Norwegian, and Gustaf Sondelius, of Arrowsmith, a Swede - and to me, Dr. Sondelius is the favorite among all my characters.
Of Carl Ericson of The Trail of the Hawk, I wrote -back in 1914, when I was working all day as editor for the George H. Doran Publishing Company, and all evening trying to write novels - as follows:
«His carpenter father had come from Norway, by way of steerage and a farm in Wisconsin, changing his name (to Americanize it) from Ericsen... Carl was second-generation Norwegian; American-born, American in speech, American in appearance, save for his flaxen hair and china-blue eyes... When he was born the ‹typical Americans› of earlier stocks had moved to city palaces or were marooned on run-down farms. It was Carl Ericson, not a Trowbridge or a Stuyvesant or a Lee or a Grant, who was the ‹typical American› of his period. It was for him to carry on the American destiny of extending the Western horizon; his to restore the wintry Pilgrim virtues and the exuberant October, partridge-drumming days of Daniel Boone; then to add, in his own or another generation, new American aspirations for beauty.»
My university days at Yale were undistinguished save for contributions to the Yale Literary Magazine. It may be interesting to say that these contributions were most of them reeking with a banal romanticism; that an author who was later to try to present ordinary pavements trod by real boots should through university days have written nearly always of Guinevere and Lancelot - of weary bitterns among sad Irish reeds - of story-book castles with troubadours vastly indulging in wine, a commodity of which the author was singularly ignorant. What the moral is, I do not know. Whether imaginary castles at nineteen lead always to the sidewalks of Main Street at thirty-five, and whether the process might be reversed, and whether either of them is desirable, I leave to psychologists.
I drifted for two years after college as a journalist, as a newspaper reporter in Iowa and in San Francisco, as - incredibly - a junior editor on a magazine for teachers of the deaf, in Washington, D.C. The magazine was supported by Alexander Graham Bell, inventor of the telephone. What I did not know about teaching the deaf would have included the entire subject, but that did not vastly matter, as my position was so insignificant that it included typing hundreds of letters every week begging for funds for the magazine and, on days when the Negro janitress did not appear, sweeping out the office.
Doubtless this shows the advantages of a university education, and it was further shown when at the age of twenty-five I managed to get a position in a New York publishing house at all of fifteen dollars a week. This was my authentic value on the labor market, and I have always uncomfortably suspected that it would never have been much higher had I not, accidentally, possessed the gift of writing books which so acutely annoyed American smugness that some thousands of my fellow citizens felt they must read these scandalous documents, whether they liked them or not.
From that New York position till the time five years later when I was selling enough short stories to the magazines to be able to live by free-lancing, I had a series of typical white-collar, unromantic, office literary jobs with two publishing houses, a magazine (Adventure), and a newspaper syndicate, reading manuscripts, writing book advertising, writing catalogues, writing uninspired book reviews - all the carpentry and plumbing of the city of letters. Nor did my first five novels rouse the slightest whispers: Our Mr. Wrenn, The Trail of the Hawk, The Job, The Innocents, and Free Air they were called, published between 1914 and 1919, and all of them dead before the ink was dry. I lacked sense enough to see that, after five failures, I was foolish to continue writing.
Main Street, published late in 1920, was my first novel to rouse the embattled peasantry and, as I have already hinted, it had really a success of scandal. One of the most treasured American myths had been that all American villages were peculiarly noble and happy, and here an American attacked that myth. Scandalous. Some hundreds of thousands read the book with the same masochistic pleasure that one has in sucking an aching tooth.
Since Main Street, the novels have been Babbitt (1922); Arrowsmith (1925); Mantrap (1926); Elmer Gantry (1927); The Man Who Knew Coolidge (1928); and Dodsworth (1929). The next novel, yet unnamed, will concern idealism in America through three generations, from 1818 till 1930-an idealism which the outlanders who call Americans «dollar-chasers» do not understand. It will presumably be published in the autumn of 1932, and the author's chief difficulty in composing it is that, after having received the Nobel Prize, he longs to write better than he can.
I was married, in England, in 1928, to Dorothy Thompson, an American who had been the Central European correspondent and chef de bureau of the New York Evening Post. My first marriage, to Grace Hegger, in New York, in 1914, had been dissolved.
During these years of novelwriting since 1915, I have lived a quite unromantic and unstirring life. I have travelled much; on the surface it would seem that one who during these fifteen years had been in forty states of the United States, in Canada, Mexico, England, Scotland, France, Italy, Sweden, Germany, Austria, Czechoslovakia, Jugoslavia, Greece, Switzerland, Spain, the West Indies, Venezuela, Colombia, Panama, Poland, and Russia must have been adventurous. That, however, would be a typical error of biography. The fact is that my foreign travelling has been a quite uninspired recreation, a flight from reality. My real travelling has been sitting in Pullman smoking cars, in a Minnesota village, on a Vermont farm, in a hotel in Kansas City or Savannah, listening to the normal daily drone of what are to me the most fascinating and exotic people in the world - the Average Citizens of the United States, with their friendliness to strangers and their rough teasing, their passion for material advancement and their shy idealism, their interest in all the world and their boastful provincialism - the intricate complexities which an American novelist is privileged to portray.
And nowadays, at forty-six, with my first authentic home - a farm in the pastoral state of Vermont - and a baby born in June 1930, I am settled down to what I hope to be the beginning of a novelist's career. I hope the awkward apprenticeship with all its errors is nearly done.