gİRİŞAlfabetik Ödüllü kişi arama
Simon van der Meer
Pieter van der Meer ve Jetske Groeneveld Frizce kökenli, hem de üçüncü çocuğu olarak, Lahey, Hollanda, 1925 yılında doğdu. Ben üç kız kardeşi vardı.
Babam bir öğretmen ve bir öğretmen ailesinin annem geldi. Bu koşullar altında öğrenme son derece değerli olduğunu şaşırtıcı değil aslında, benim anne-baba çocuklarına iyi bir eğitim vermek mümkün fedakarlıklar yaptı.
Lahey'de Gymnasium ziyaret etti ve 1943 yılında final sınavı (bilimleri bölümünde) geçti. Hollanda üniversiteleri sadece Alman işgali altında o anda kapalı kalmıştı, çünkü beşeri Gymnasium bölümünde devam eden sonraki iki yıl geçirdi. Bu arada, fizik ve teknoloji benim ilgi büyüyor olmuştu, ben baba evinden çeşitli aygıtları ile donatılmış ve çeşitli gösterilerin hazırlanması ile parlak ve ilham verici bir fizik öğretmeni (U.Ph. Lely) yardım, elektronik dabbled.
1945 yılından itibaren, CJDM altında düzenleme ve ölçme teknolojileri konusunda uzmanlaşmış Teknoloji Üniversitesi, Delft, "Teknik Fizik" okudu Verhagen. Mükemmel kalitede, zorunluluk biraz kısıtlı ve arkadaşlarıma çok zevk aldığı yoğun fizik eğitimi vardı kalmadan sık sık pişmanlık hissettim olmasına rağmen fizik, yeni oluşturulan bu alt bölümünde yer alan eski ve köklü bir mühendislik okulu öğretti. Bununla birlikte, zaman zaman gaz alanında orijinal katkılar yapmak mümkün olması halinde, belli bir dereceye kadar pratik deneyim ile birlikte fizik biraz amatör bir yaklaşım, bir varlık olduğunu duygu yardımcı olamaz.
1952 yılında mühendislik diploması aldıktan sonra, ben özellikle elektron mikroskopları için yüksek gerilim ekipmanları ve elektronik, Philips Araştırma Laboratuvarı, Eindhoven çalıştı. 1956 yılında, hoş bir ve uyarıcı uluslararası atmosferde, o zamandan beri birçok farklı projeler üzerinde çalışma olmuştur Nükleer Araştırma Merkezi, yeni kurulan Avrupa Örgütü (CERN), katılmak için Cenevre'ye taşındı.
Poleface sargılar, 28 GeV sinkrotron ve güç kaynakları için çok kutuplu düzeltme lensler ile başlatmak için, benim iş (JB Adams ve CA Ramm önderliğinde) teknik tasarımı ile büyük ölçüde edildi. Parçacıkların daha doğrudan kullanım ile ilgili konularda ilgim insanlar hızlandırıcılar anlayış ile kaç kişi tarafından uyarılır, bu arada, büyüyordu. Ayrı bir Karşıt protonun ışın (1960) bir yıl boyunca çalıştıktan sonra, ben daha sonra ilgi merkezi CERN'de ve başka yerlerde nötrinolar bir ışın yoğunluğunu arttırmayı amaçlayan bir yüksek akım, darbeli odaklanarak cihazı ("boynuz"), önerilen . Ilişkili nötrino akısı hesaplamalar ile birlikte bu canavar tasarım, FJM önderliğindeki küçük bir grup katıldı 1965, kadar beni meşgul etti Farley, muon anormal manyetik moment ölçme için ikinci bir "g-2" deney hazırlanıyor. Veri tedavinin parçası da dahil olmak üzere, uygun deney tüm aşamalarında kullanılan ve katılan küçük depolama halka tasarlanmıştır. Sadece ben hızlandırıcı tasarım ilkelerini öğrenmek, ama aynı zamanda yaşam tarzı ve deneysel yüksek enerji fizikçileri düşünme yolu ile tanıştı, bu paha biçilmez bir deneyim oldu.
Ben daha sonra, 400 GeV sinkrotron (SPS), Kesişen Storage Rings (ISR) ilk mıknatıs güç kaynakları sorumludur ve 1967 yılından 1976 yılına kadar daha teknik bir çalışma döndü. Ancak, hızlandırıcı fikirleri ile devam etti ve depolama halkalar parlaklık kalibrasyon için bir yöntem ve stokastik soğutma (benim ISR döneminde) çalıştı. İkincisi, tabii ki, ISR parlaklık artırmayı hedefleyen, ancak pratik uygulama ISR yüksek ışık yoğunluğu soğutma çok yavaş olurdu başlıca nedeni, o zaman zor görünüyordu oldu. Ilkel bir teori geliştirdikten sonra (1968) bu nedenle bu konuda takip etmedi. Ancak, işin başkaları tarafından çekildi ve 1974 yılında yapılan ilk deneylerden ISR yapıldı.
1976 yılında, Cline, McIntyre, Mills ve Rubbia SPS veya Fermilab'ın halka pp çarpıştırıcısı olarak kullanmayı önerdi. Gerekli antiprotonlar birikimi açıkça soğutma gerektirecektir. Şu anda, benim işim SPS güç kaynakları sadece bir sonu gelmişti, ben pp proje üzerine bir çalışma grubu ve deneysel bir takım küçük bir halka (ICE) soğutma çalışmalarına katıldı. Sacherer teorisi ve filtre soğutma Thorndahl tarafından bu halka ve çalışma başarılı deneyler istifleme mümkün olduğu stokastik o p birikimi gösterdi. Çarpıştırıcısı projesi onaylanmış ve akümülatör yapımı için R. Billinge ile ortak proje lideri oldu. O zamandan beri, halka ve o artık bir büyüklük sırasına göre p istifleme oranını artırmak için ikinci bir halka inşaat hazırlanıyor devreye ve geliştirilmiş grubu ile çalıştım. Ben bu işten bir spin-off olarak, Düşük Enerji Karşıt protonun Ring (LEAR) (çok gelişmiş bir formu) kullanılır stokastik ekstraksiyon yöntemi önerdi.
Bu arada, 1966 yılında, İsviçre dağlarında arkadaşlarınızla kayak ise, tanıştığım eşim-Catharina M. Koopman ve çok kısa bir aradan sonra evlenmeye karar verdi. Bu kesinlikle şimdiye kadar yapılmış en iyi kararlardan biriydi; hayatımın bu yana, çok daha ilginç ve renkli oldu. Biz iki çocuk sahibi Esther (1968): Mathijs (1970).
was born in 1925, in The Hague, the Netherlands, as the third child of Pieter van der Meer and Jetske Groeneveld, both of Frisian origin. I had three sisters.
My father was a schoolteacher and my mother came from a teacher's family. Under these conditions it is not astonishing that learning was highly prized; in fact, my parents made sacrifices to be able to give their children a good education.
I visited the Gymnasium in The Hague and passed my final examination (in the sciences section) in 1943. Because the Dutch universities had just been closed at that time under the German occupation, I spent the next two years attending the humanities section of the Gymnasium. Meanwhile, my interest in physics and technology had been growing; I dabbled in electronics, equipped the parental home with various gadgets and assisted my brilliant and inspiring physics teacher (U.Ph. Lely) with the preparation of numerous demonstrations.
From 1945 onwards, I studied "Technical Physics" at the University of Technology, Delft, where I specialized in measurement and regulation technology under C.J.D.M. Verhagen. The physics taught in this newly created subsection of an old and established engineering school, although of excellent quality, was of necessity somewhat restricted and I have often felt regrets at not having had the intensive physics training that many of my colleagues enjoyed. Nevertheless, if I have at times been able to make original contributions in the accelerator field, I cannot help feeling that to a certain extent my slightly amateur approach in physics, combined with much practical experience, was an asset.
After obtaining my engineering degree in 1952, I worked in the Philips Research Laboratory, Eindhoven, mainly on high-voltage equipment and electronics for electron microscopes. In 1956 I moved to Geneva to join the recently founded European Organization for Nuclear Research (CERN), where I have been working ever since on many different projects, in an agreeable and stimulating international atmosphere.
To start with, my work (under the leadership of J.B. Adams and C.A. Ramm) was concerned mainly with technical design: poleface windings, multipole correction lenses for the 28 GeV synchrotron and their power supplies. My interest in matters more directly concerned with the handling of particles was growing, in the meantime, stimulated by many contacts with people understanding accelerators. After working for a year on a separated antiproton beam (1960), I proposed a high-current, pulsed focusing device ("horn") aimed at increasing the intensity of a beam of neutrinos, then at the centre of interest at CERN and elsewhere. The design of this monster, together with the associated neutrino flux calculations kept me busy until 1965, when I joined a small group, led by F.J.M. Farley, preparing the second "g-2" experiment for measuring the anomalous magnetic moment of the muon. I designed the small storage ring used and participated at all stages of the experiment proper, including part of the data treatment. This was an invaluable experience; not only did I learn the principles of accelerator design, but I also got acquainted with the lifestyle and way of thinking of experimental high-energy physicists.
From 1967 to 1976 I returned to more technical work when I was responsible for the magnet power supplies, first of the Intersecting Storage Rings (ISR) and then of the 400 GeV synchrotron (SPS). I kept up with accelerator ideas, however, and worked (during my ISR period) on a method for the luminosity calibration of storage rings and on stochastic cooling. The latter was, of course, aimed at increasing the ISR luminosity, but practical application seemed difficult at the time, mainly because the high beam intensity in the ISR would have made the cooling very slow. After developing a primitive theory (1968) I therefore did not pursue this subject. However, the work was taken up by others and in 1974 the first experiments were done in the ISR.
In 1976, Cline, McIntyre, Mills, and Rubbia proposed to use the SPS or the Fermilab ring as a pp collider. Accumulation of the needed antiprotons would clearly require cooling. At this time, my work on the SPS power supplies had just come to an end; I joined a study group on the pp project and an experimental team studying cooling in a small ring (ICE). The successful experiments in this ring and the work by Sacherer on theory and by Thorndahl on filter cooling showed that p accumulation by stochastic stacking was feasible. The collider project was approved and I became joint project leader with R. Billinge for the accumulator construction. Since then, I have worked with the group that commissioned and improved the ring and that is now preparing the construction of a second ring to increase the p stacking rate by an order of magnitude. As a spin-off from this work, I proposed the stochastic extraction method that is now used (in a much improved form) in the Low-Energy Antiproton Ring (LEAR).
In the meantime, in 1966, while skiing with friends in the Swiss mountains, I met my wife-to-be Catharina M. Koopman and after a very brief interval we decided to marry. This was certainly one of the best decisions I ever made; my life has since been far more interesting and colourful. We have two children: Esther (1968) and Mathijs (1970).