gİRİŞAlfabetik Ödüllü kişi arama
Sigrid Undset
Babamın ailesi Osterdalen geldi. Hiçbir şey bizim ilk atası bilinen bir Peder Halvorsen Osterdalen bazı erkekler arazi çiftlik ve yerleşmek için izin verilmiş olduğu 1730 yılında, nehir Atna Sollien vadisinde Grytdalen yaşamış oldu. Babam, dedem, Halvor Halvorsen bir astsubay olarak Trondhjem geldi ve bir düşkünlerevi bekçisi haline gelene kadar halk orada kaldı. O büyükannem o bir dul olunca yaşamış bir mezra Undset adını aldı.
Babam Ingvald Martin Undset, Kuzey Avrupa'da Demir Çağı'nın başlangıcı bir tez ile 1881 yılında doktorasını aldı. Aynı yıl ailesi gibi anlaşılmaz bir sebeple, on sekizinci yüzyılın sonuna doğru Danimarka yerleşti, annem, Charlotte Gyth Kallundborg, evlendi. Babam hayatının en Avrupa'nın hemen her yerinde seyahat oluşuyordu yılından bu yana Kallundborg geçici bir ev kurdu. Üç kız kardeşin en büyüğü 1882 yılında, ilk kez gün ışığı gördüm, oradaydı. 1884 yılında babam Christiania Üniversitesi'nde bağlı Eski Eserler Müzesi'nde bir mesaj almak için Norveç'e taşınmıştır. Babam zaten onun günlerinin sayılı olduğunun farkında, çünkü Bayan Ragna Nielsen tarafından işletilen bir okula gönderildi, ve o bana iyi bir eğitim almak ve onun ayak izlerini takip için sabırsızlanıyordu. Bayan Nielsen okul karma eğitim ve ağır ilerici eğitim fikirler kararlıdır. Bu tür inançların coşku silinmez bir güvensizlik bana ilham, benim karakterimin şekillenmesinde önemli bir rol oynadı! Bayan Nielsen sevmiyordu veya çok asil fikirli ya da o olduğu ortaya çıktı onun ilkelerine bağlı olmak değil onu şüpheli değildi. Hayır, sınırsız şüphe ile bana dolu bu ilkeler; neden ya sonra veya daha sonra uzun bir süre değil biliyordu. Yıllar sonra bir deyişle bazı tür bir cevap bulmak için Donatists lideri ilişkin St Augustine çıkardı: «securus judicat Orbis terrarum». Ancak, zamanında, benim tek tepki kendimi direnç sıkı bir topun içine rulo ve, böylece benim okul yıl boyunca gittim kirpi-bilge idi.
Babam 1893 yılında vefat etti ve Bayan Nielsen üçümüz çocuk için annem ücretsiz eğitim sundu. Sonra on dört yaşlarında iken, unutulmaz bir şey oldu. Bayan Nielsen boş bir sınıfta beni aradı ve o benim annem onun sözünü tutmak buna rağmen bu bana, «Bu, Sigrid sevgili, okulda çok az ilgi göstermek ve pahalıya telefonunuzda olmak isterdim o kadar çok çocuk var Şimdi size soruyorum, yeri ve ücretsiz bir eğitim tadını çıkarın: giriş sınavlarına istediğinizden emin »« Hayır, teşekkür ederim », benim cevap. Bayan Nielsen biraz şaşırmıştı ama hepsi o, «Çok iyi, artık yetişkin bir insan gibi geleceği hakkında karar vermelidir» idi söyledi. Ben benim davranış o gün, küçük bir hayvan daha yakındır olduğunu korkuyorum! Bayan Nielsen kız kardeşlerim ilgili sözüne kadar iyiydi, ama pişman hiç hayatımda birkaç kararların biriydi.
Annem hiçbir seçeneğim yoktu ama beni Christiania ticari bir okula göndermek için. Ben orada değildi ama benim eski okul üzerinde büyük bir avantajı vardı; hiç kimse bana bir şey gibi bekleniyor!
Daha sonra, ben bir ofiste çalışmak için gitti ve diğer dersler arasında bakım yaptım ve bunları yapmak şeyler öğrendim. Orada on yıl kaldı - 17 yaşından itibaren 27 yaşına kadar. Bu ofis ayrılmadan önce, iki kitap yayınlanmıştır - Fru Marte Oulie 1907 yılında ve 1908 yılında Den lykkelige kızılağaç (Mutlu Yaş). Ofis iş ayrıldıktan sonra, bir bursla Almanya ve İtalya'ya gitti.
O zamandan beri çok sayıda kitap yayınladık, son iki roman Ortaçağ'da olarak ayarlanmış. Onlar üç ciltlik (192O-1922) ortaya çıktı Kristin Lavransdatter: Kransen (Garland), Husfrue (Husaby The Mistress), Korset (Haç) ve Olav Audunssøn i Hestviken (1925) [Hestviken Master] ve onun devamı Olav Audunssen og Hans Born (1927) [Olav Audunssøn ve onun Çocuklar].
1912 yılında, Belçika, Norveçli ressam AC Svarstad evlendi. 1924 yılında Roma Katolik Kilisesi'nin içine aldı ve benim kocam daha önce halen yaşayan bir kadın ile evli beri evlilik, daha sonra dağıldı. Biz üç çocuk sahibi.
1919 yılından bu yana, ben Lillehammer yaşadım.
My father's family came from Østerdalen. The first ancestor of ours of whom anything at all was known was one Peder Halvorsen who, in 1730, lived in Grytdalen in the Sollien valley of the river Atna where some men from Østerdalen had been allowed to settle and farm the land. My father's folk remained there until my grandfather, Halvor Halvorsen, came to Trondhjem as a non-commissioned officer and became warden of a workhouse. He took the name of Undset from a hamlet in which my grandmother had lived when she became a widow.
My father, Ingvald Martin Undset, obtained his doctorate in 1881 with a thesis on The Beginnings of the Iron Age in Northern Europe. In the same year he married my mother, Charlotte Gyth of Kallundborg, whose family had, for some obscure reason, settled in Denmark toward the end of the eighteenth century. Since most of my father's life consisted of travelling to almost every part of Europe, he set up a temporary home at Kallundborg. It was there that, in 1882, I first saw the light of day - the eldest of three sisters. In 1884 my father moved to Norway to take up a post at the Museum of Antiquities which was attached to the University of Christiania. I was sent to a school run by Mrs. Ragna Nielsen because my father was already aware that his days were numbered, and he was anxious for me to acquire a good education and follow in his footsteps. Mrs. Nielsen's school was co-educational and heavily committed to progressive educational ideas. It played an important role in shaping my character, inspiring me with an indelible distrust of enthusiasm for such beliefs! It was not that I disliked Mrs. Nielsen or suspected her of not being so noble-minded or attached to her principles as she appeared to be. No, it was those very principles which filled me with boundless scepticism; I knew not why either then or for a long time afterwards. Many years later I was to find some kind of an answer in the words uttered by St. Augustine concerning the leader of the Donatists: «securus judicat orbis terrarum». At the time, however, my only reaction was to roll myself up into a tight ball of resistance and it was thus, hedgehog-wise, that I went through my school years.
My father died in 1893 and Mrs. Nielsen offered my mother free education for all of us three children. Then when I was about fourteen, a memorable thing happened. Mrs. Nielsen called me into an empty classroom and told me that though she would keep her promise to my mother, «You, dear Sigrid, show so little interest in the school and there are so many children who would dearly love to be in your place and enjoy a free education, that I am asking you now: are you sure you want to take your entrance examinations?» «No, thank you», was my reply. Mrs. Nielsen looked somewhat startled but all she said was, «Very well then, you must now decide about your future like a grown-up person». I am afraid that my behaviour that day was more akin to that of a small animal! Mrs. Nielsen was as good as her word where my sisters were concerned, but this was one of the few decisions in my life I have never regretted.
My mother had no choice but to send me to a commercial school in Christiania. I did not like it there but it had one great advantage over my old school; no one there expected me to like anything!
Later on, I went to work in an office and learned among other lessons to do things I did not care for, and to do them well. I remained there for ten years - from the age of 17 until I was 27. Before I left this office, two of my books had already been published - Fru Marte Oulie in 1907, and Den lykkelige alder (The Happy Age) in 1908. After leaving the office job, I went to Germany and Italy on a scholarship.
I have published a number of books since, my last two novels being set in the Middle Ages. They are Kristin Lavransdatter, which appeared in three volumes (192O-1922): Kransen (The Garland), Husfrue (The Mistress of Husaby), Korset (The Cross); and Olav Audunssøn i Hestviken (1925 ) [The Master of Hestviken] and its sequel Olav Audunssen og hans børn (1927) [Olav Audunssøn and his Children].
In 1912, I was married in Belgium to the Norwegian painter A. C. Svarstad. I was received into the Roman Catholic Church in 1924, and my marriage was then dissolved, since my husband had earlier been married to a woman who is still living. We have three children.
Since 1919, I have lived in Lillehammer.