gİRİŞAlfabetik Ödüllü kişi arama
Sheldon Glashow
Annem ve babam, Lewis Glashow ve Bella kızlık soyadı Rubin Bobruisk bu yüzyılın ilk yıllarında New York'a göç etti. Burada Çarlık Rusya'sında Yahudilere yalanladı özgürlük ve fırsat bulundu. Mücadelenin yıl sonra, babam, başarılı bir tesisatçı oldu ve ailesi daha sonra orta sınıf konforun tadını çıkarın. Ailem üniversite eğitimi kendilerini güvence altına almak için zaman ya da para yoktu ederken, onlar çocuklarına gerektiğini kararlıydı. Konfor ve sevgi, iyi yapılan bilgi ve iş sevinçleri öğretildi. Ben sadece, annem ne de babam ne Nobel Ödülü kabul günü görmek için yaşayabileceği üzgünüz.
1932 yılında Manhattan doğduğunda, kardeşlerim Samuel ve Jules on dört yaşında, on sekiz. Ailem memnuniyeti, diş hekimliği ve tıp kariyer seçti. Erken yaşlardan itibaren, ben bir bilim adamı olacaktı biliyordu. Bu benim kardeşi Sam yapıyor olabilir. O, ben on yaşındayken organları düşme yasaları bana ilgi ve ben on beş yaşındayken, babamın bana bodrumunda bir kimya laboratuvarı donatmak yardımcı. Selenyum halojenürler sentezi yetenekli oldu. Asla böyle tehlikeli bir araştırma yapmak. Ben bir doktor olmak ve benim boş zamanlarında bilim yapması gerektiğini zaman zaman öneri dışında, annem ve babam her zaman benim bilimsel eğilimleri teşvik etti.
Bilim Bronx Yüksek Okulu'nda benim ahbap arasında Gary Feinberg ve Steven Weinberg. New York metrosunda, işten eve giderken fizik öğrenmek için birbirlerine yol açtı. Başka bir sınıf arkadaşı, Dan Greenberger, bana okul yemek odası hesabı öğretti. Lise matematik sonra katı geometri ile sonlandırıldı. Cornell Üniversitesi'nde, yine yetenekli bir sınıf katılmak için iyi bir şansa sahip. Önde gelen bilim adamı olmaya matematikçi Daniel kardeşimin hukuku, benim eski sınıf arkadaşı Steven Weinberg haline Kleitman ve diğerleri dahil. Benim örgün eğitim boyunca, ben benim öğretmenlerden gibi benim de akranlarının kadar öğrenecekti. Bu yüzden yüksek lisans öğrencileri arasında bugün.
1954 yılında Harvard Üniversitesi'nde okul mezunu geldi. Benim tez danışmanı, Julian Schwinger, bir seferde yaklaşık bir düzine doktora öğrencileri vardı. Ödüllendirici olduğu gibi kulağına almak zordu. Ben tezimi "İlköğretim Parçacık bozunur Vektör Meson" denir ve bir elektrozayıf sentezi için erken bir bağlılık gösterdi. Ben 1958 yılında benim iş tamamlandığında, Schwinger ve zayıf elektromanyetik birleşmesi hakkındaki düşüncelerimizi özetleyen bir kağıt yazmak için. Ne yazık ki, bizden biri, yazının ilk taslağı kaybetti ve o oldu.
Ben bir NSF doktora sonrası burs kazandı ve coşkuyla desteklenen önerimi I. Tamm, Moskova'da Lebedev Enstitüsü'nde çalışmaya planlanan. Ben asla gelmeyecek olan Rus vizesi için bekleyen, Niels Bohr Enstitüsü (ve kısmen CERN) Kopenhag benim dostluk görev geçirdi. SU (2) x U (1) elektrozayıf teorisi yapısı keşfedilen bu yıl (1958-1960), çünkü belki de tüm iyi. İlginçtir ki, Bjorken ile cazibe benim ilk çalışma yapıldı Kopenhag da. Bu Danimarka'da 1964 yılında kısa bir dönüş sırasında oldu.
Avrupa'da kaldığım sırasında, Murray Gell-Mann tarafından "keşfedilmiş" oldu. 1960 "Rochester toplantısı" zayıf etkileşimleri cebirsel yapısı üzerine fikirlerini sundu ve Caltech bana getirdi. Daha sonra Sidney Coleman ve bana birkaç yıldır dikkati tutulan sekiz katlı yol icat etti. Nasıl çeşitli elektromanyetik formüller bulundu, ama Gell-Mann-Okubo formülünün keşfi, cevapsız ve Cabibbo akımı başka bir hikaye.
Stanford Üniversitesi'nde yardımcı doçent oldu ve daha sonra University of California Berkeley'de öğretim birkaç yıl geçirdim. Bu süre zarfında, lezzet SU (3) fenomenolojik başarılar yararlanmaya devam spontane23ous simetri arıza sonucu olarak tam simetri gidiş anlamaya çalıştı. CERN, MIT ve Marsilya Üniversitesi yaprakları dışında kalmıştır 1966 yılında Harvard Üniversitesi'ne geri döndü. Bugün, Harvard Üniversitesi'nde Fizik Eugene Higgins Profesör.
1969 yılında, John Iliopoulos ve Luciano Maiani araştırmacıların olarak Harvard geldi. Birlikte, charmed hadronlar varlığını tahmin argümanlar bulundu. Alvaro de Rujúla veya Howard Georgi benim sonraki çalışmalarında işbirliği ile yapıldı. 1974 yılında erken, biz bu cazibe nötrino fizik veya e + e-imha keşfedilen olacağını öngördü. Bu yüzden oldu. J / Psi parçacığın keşfi ile, tek bir fizik teorisi üzerinde ilerlemiyor, pek çok araştırma farklı ipliklerini gerçekleştirdi. Bir keresinde QCD çok iyi ise, Sigma-Lambda kitle bölme açıklamak gerektiğini Howard söyleyerek hatırlıyorum. Ertesi gün yaptığını gösterdi. Basit bir göstergesi grubu içinde, proton tahmin istikrarsızlığın tüm temel parçacık güçlerin birleşmesi, 1974 yılında, söz ettiğinde, biz deli olarak kabul edildi. Nasıl şeyleri değiştirmek!
Dün vahşi fikirler hızla bugünün dogma haline gelmiştir. Bu yıl Harvard Çekirdek Müfredat Programı açılışına katılmak için onurlandırıldı. Benim öğrencileri ve bilim adamları, asla. Bununla birlikte, benim ders "Simya itibaren Kuarklar" maddenin nihai bileşenleri için arama tuhaf hikayesi gibi hayran olmak gibi görünüyor.
Ben eski Joan Alexander, 1972 yılında evlendi. Biz Brookline devlet okullarına dört çocuk, büyük bir eski evinde yaşamaktadır.
My parents, Lewis Glashow and Bella née Rubin immigrated to New York City from Bobruisk in the early years of this century. Here they found the freedom and opportunity denied to Jews in Czarist Russia. After years of struggle, my father became a successful plumber, and his family could then enjoy the comforts of the middle class. While my parents never had the time or money to secure university education themselves, they were adamant that their children should. In comfort and in love, we were taught the joys of knowledge and of work well done. I only regret that neither my mother nor my father could live to see the day I would accept the Nobel Prize.
When I was born in Manhattan in 1932, my brothers Samuel and Jules were eighteen and fourteen years old. They chose careers of dentistry and medicine, to my parents' satisfaction. From an early age, I knew I would become a scientist. It may have been my brother Sam's doing. He interested me in the laws of falling bodies when I was ten, and helped my father equip a basement chemistry lab for me when I was fifteen. I became skilled in the synthesis of selenium halides. Never again would I do such dangerous research. Except for the occasional suggestion that I should become a physician and do science in my spare time, my parents always encouraged my scientific inclinations.
Among my chums at the Bronx High School of Science were Gary Feinberg and Steven Weinberg. We spurred one another to learn physics while commuting on the New York subway. Another classmate, Dan Greenberger, taught me calculus in the school lunchroom. High-school mathematics then terminated with solid geometry. At Cornell University, I again had the good fortune to join a talented class. It included the mathematician Daniel Kleitman who was to become my brother-in-law, my old classmate Steven Weinberg, and many others who were to become prominent scientists. Throughout my formal education, I would learn as much from my peers as from my teachers. So it is today among our graduate students.
I came to graduate school at Harvard University in 1954. My thesis supervisor, Julian Schwinger, had about a dozen doctoral students at a time. Getting his ear was as difficult as it was rewarding. I called my thesis "The Vector Meson in Elementary Particle Decays", and it showed an early commitment to an electroweak synthesis. When I completed my work in 1958, Schwinger and I were to write a paper summarizing our thoughts on weak-electromagnetic unification. Alas, one of us lost the first draft of the manuscript, and that was that.
I won an NSF postdoctoral fellowship, and planned to work at the Lebedev Institute in Moscow with I. Tamm, who enthusiastically supported my proposal. I spent the tenure of my fellowship in Copenhagen at the Niels Bohr Institute (and, partly, at CERN), waiting for the Russian visa that was never to come. Perhaps all was for the best, because it was in these years (1958-60) that I discovered the SU(2) x U(1) structure of the electroweak theory. Interestingly, it was also in Copenhagen that my early work on charm with Bjorken was done. This was during a brief return to Denmark in 1964.
During my stay in Europe, I was "discovered" by Murray Gell-Mann. He presented my ideas on the algebraic structure of weak interactions to the 1960 "Rochester meeting" and brought me to Caltech. Then, he invented the eightfold way, which kept Sidney Coleman and me distracted for several years. How we found various electromagnetic formulae, yet missed the discovery of the Gell-Mann-Okubo formula and of the Cabibbo current is another story.
I became an assistant professor at Stanford University and then spent several years on the faculty of the University of California at Berkeley. During this time, I continued to exploit the phenomenological successes of flavor SU(3) and attempted to understand the departures from exact symmetry as a consequence of spontane23ous symmetry breakdown. I returned to Harvard University in 1966 where I have remained except for leaves to CERN, MIT, and the University of Marseilles. Today, I am Eugene Higgins Professor of Physics at Harvard.
In 1969, John Iliopoulos and Luciano Maiani came to Harvard as research fellows. Together, we found the arguments that predicted the existence of charmed hadrons. Much of my later work was done in collaboration with Alvaro de Rujúla or Howard Georgi. In early 1974, we predicted that charm would be discovered in neutrino physics or in e+ e- annihilation. So it was. With the discovery of the J/Psi particle, we realized that many diverse strands of research were converging on a single theory of physics. I remember once saying to Howard that if QCD is so good, it should explain the Sigma-Lambda mass splitting. The next day he showed that it did. When we spoke, in 1974, of the unification of all elementary particle forces within a simple gauge group, and of the predicted instability of the proton, we were regarded as mad. How things change!
The wild ideas of yesterday quickly become today's dogma. This year I have been honored to participate in the inauguration of the Harvard Core Curriculum Program. My students are not, and will never be, scientists. Nonetheless, in my course "From Alchemy to Quarks" they seem to be as fascinated as I am by the strange story of the search for the ultimate constituents of matter.
I was married in 1972 to the former Joan Alexander. We live in a large old house with our four children, who attend the Brookline public schools.