gİRİŞAlfabetik Ödüllü kişi arama
Roderick MacKinnon
Ben bir kar fırtınasının ortasında 19 Şubat 1956 tarihinde doğdu. Bu esprili aile hikayeleri annem anlatmayı seven biri olarak kalır. Babam planlayıcısı hastane yolu prova vardı ama görünüşe göre bir kar fırtınası geceleri çok farklı görünüyordu. Sonunda bunu yaptı ve ben, yedi çocuk dördüncü yaptı. Babam çok genç ama bilgisayarlar çalışılmış ve büyük bir IBM ana kare bir programcı oldu posta işçiydi. Annem yarı zamanlı bir okul öğretmeni olarak çalıştı, ama çoğunlukla evde çocuk bakımı aldı. Geri Düşünme şimdi biz çok para yoktu biliyorum ama büyümekte olduğunu bilmiyordum. Annem ve babam, mutlu bir ortam sağladı ve bize onların beklentilerini açıkça. Televizyon sizin için kötü olan, okuma sizin için iyi, ve daha iyi bir okul çaba için bir A. Ne hayat yaptığını sonunda kadar. Sadece çünkü o zaman iyi yapacak ne zevk emin olun. Hepimiz hayatın tamamen farklı kesimden izlemiştir. Ben bilim adamı oldu.
Ben merak bir yaşam benim eğilimin bazı erken endikasyonları vardı varsayalım. Görünüşe göre çok genç yaşta birçok soru soran bir alışkanlığı vardı: 'olur ne?' bir favori oldu. Ve ben düz gerçekleri ve bazen can sıkıcı bir dereceye kadar çalışmak ve görünüşe göre, çevremdeki bu açıklamalar vermek için tereddüt etmedi nasıl bilerek sevdim. Ben bir 'işe yaramaz bilgi özeti' olduğunu yorumlama, onun sabır sonunda, bir gün babamı hatırlıyorum. Ben kesinlikle yedi olan yolu pek çok soru ve cevaplar, her zaman onun kötü durumunu anlayabiliyorum. Sözlük compendium bakıldığında olumlu tarafı, ben o gün yeni bir kelime öğrendim.
Merakımı bilimsel olabileceğini bile endikasyonları muhtemelen vardı. Ben gençken Burlington Massachusetts kırsal ve ben dolaşmak ve keşfetmek için sevdi. Kaya koleksiyonları vardı ve jeoloji ve dünyanın geçmişi çocuk kitapları okuyun. Paris alçı küçük volkanların kraterler ve volkanik patlamalar simüle etmek için kabartma tozu ve sirke ekledi. Bir kaza, bir gün annem güldürdü benim mutlak hayal kırıklığı vardı: Ben bu genç yaşta, annesi onun ayak üzerinde bir yanardağ düştü söylüyorum küçük bir oğlan mizah takdir başarısız oldu! Yaz aylarında, kelebekler, kaplumbağalar, yılan ve diğer canlıların topladı. Bir ilköğretim okulu öğrencileri için bir bilim zenginleştirme sınıfta annem bana kayıtlı yaz ve mikroskop ev almak için izin verildi. Yakındaki göletin mikroorganizmalar, yaprak ve çim bıçaklar: Ben bulabildiğim her şeyi bakmak için kullanılır. Görebildiğim minik şeyler hipnotize, tek başına saat sonra saat geçirdim.
Benim bilimsel merakı ortaokul ve lise boyunca atletizm arka koltuk aldı. Jimnastik benim küçük yapı ve benim tek doğası iyi bir maç oldu. Ben bir ekibin bir üyesiydi ama jimnastik bireysel bir spordur. Sonra bir teknik, bir 'hareket' ve ardından 'rutin' öğrenirler. Ve sonra tek başına daha çok çalışma, uygulama ile mükemmel. Ben, beni gerçekten uygulama ile mükemmellik fikrini aşılamış çok iyi hiçbir saçma öğretmen, antrenör Hayes, vardı. Ben özellikle zemin egzersiz ve yüksek bar, aslında o kadar da kötü değildi. Hatta üniversitede jimnastik takip düşündü, ama ben lise son yıl içinde bir kariyer için gereken takip merak etmeye başladı.
Ben bir yıl boyunca Boston, Massachusetts Üniversitesi katıldı ve daha sonra Brandeis Üniversitesi transfer. Brandeis, benim için bir göz açma tecrübe oldu. Ben hayatımda ilk defa ciddi bir entelektüel bir ortamda oldu. Sınıflar, küçük, yoğun, ve uyarıcı eğilimindeydi. Ben bilim için bir tutku olduğunu keşfetti ve çok iyi olduğunu. Biyokimya büyük ve benim onur tez danışmanı Chris Miller adlı bir yeni gelen asistan profesör olarak seçti. Kalsiyum taşıma inceledi ve bir elektrot olarak hücre zarı öğrendim inç parlayan ışığı büyük pencereler ve birçok küçük bir laboratuvar vardı. Chris Miller, günlük yaşamında çok eğlenceli bir adam olduğunu görebiliyordu ve bu bana ilham oldu ve bu bellek benimle kaldı. Ama Fizik sınıfında Brandeis hayatımın üzerindeki en büyük etkisi oldu. Ben pırıl pırıl gözleri ve keskin bir zihin benim dikkatimi çekti benim gelecekteki eşi Alice Lee ile tanıştı.
Chris Miller tavsiyesi Karşı Brandeis sonra tıp fakültesine gitti. İç Hastalıkları ev subay eğitimini Beth Israel Hastanesi Boston Tufts Üniversitesi Tıp Okulu'nda okudu. Ben çok şey öğrendim ama sonunda bilim takip Chris 'tavsiyesi almış. Tıp ezberleme ve analitik problem çözme küçük bir çok gereklidir. Ben matematik çalışmaya başladı etkin beynim belirli bir kısmını tutmak ve bu bugün bile devam etmek için yeni yöntemleri öğrenme ve jimnastik öğrendiği aynı disiplinli bir yaklaşımla sorunların çözümünde. Jim Morgan çok keyifli ve bana tıp bağlı tutulan kalp kası kontraktilite, kalsiyum eğitimi ile çalışan ev subay eğitimini sonuna yakın bilim başladı. Ama benim tıbbi bağlarını kırmak zorunda anlamına geliyordu, bir çok temel bilim sorun, üzerinde çalışmak için bir özlem vardı. Ben bunca yıl tıp eğitimi yatırım yapmış, çünkü bu zor bir karardı, ben hayatımın büyük bir parçası misspent olduğunu kendime itiraf terk etmek. Ve sıra pratik hususlar vardı. Bu kalıcı bir iş bulmak için sonunda zaman sonra, eşim Alice eğitim yıl boyunca bana destek oldu. Ben benim Brandeis lisans eğitiminin ötesinde gerçek bir temel fen eğitimi ile yaklaşık 30 yaşında bahsetmeye bile gerek yok: Ben bile bir bilim adamı olarak yapmak mümkün olacaktır?
I was born on February 19, 1956 in the middle of a snowstorm. It remains one of those humorous family stories that my mother likes to tell. My father the planner had rehearsed the way to the hospital but apparently things looked a lot different at night in a blizzard. Eventually they made it and so did I, the fourth of seven children. My father was a postal worker when I was very young but studied computers and became a programmer on the big IBM main frames. My mother worked as a part time schoolteacher, but mostly took care of the children at home. Thinking back on it now I know we did not have much money but I never knew that growing up. My parents provided a happy environment and made their expectations clear to us. Television is bad for you, reading is good for you, and you better get an A for effort in school. What you end up doing in life is up to you. Just make sure you enjoy what you do because then you will do it well. We all pursued completely different walks of life. I became the scientist.
I suppose there were some early indications of my tendency to a life of curiosity. Apparently from a very young age I had a habit of asking lots of questions: 'what would happen if.?' was a favorite. And I liked having facts straight and knowing how things work and did not hesitate to give explanations to those around me, apparently to an annoying degree sometimes. I remember one day my father, at the end of his patience, commenting that I was a 'compendium of useless information'. I certainly can understand his plight with one of the seven having way too many questions and answers all the time. On the positive side, I learned a new word that day when I looked up compendium in the dictionary.
There were probably even indications that my curiosity might be scientific. Burlington Massachusetts was rural when I was young and I loved to roam and explore. I had rock collections and read children's books on geology and the history of the earth. I made little volcanoes out of plaster of paris and added baking soda and vinegar to the craters to simulate volcanic eruptions. I had an accident one day that made my mother laugh to my utter frustration: at that young age I failed to appreciate the humor in a little boy telling his mother he had dropped a volcano on his toe! In the summer I collected butterflies, turtles, snakes and other living things. One summer my mother enrolled me in a science enrichment class for elementary school students and I was allowed to take home a microscope. I used it to look at everything I could find: microorganisms from the nearby pond, leaves and blades of grass. I spent hour after hour alone, mesmerized by the tiny little things that I could see.
My scientific curiosity took a back seat to athletics through junior high and high school. Gymnastics was a good match to my small build and to my solitary nature. I was a member of a team but gymnastics is an individual sport. You learn a technique, then a 'move', and then a 'routine'. And then you perfect it through practice, working mostly alone. I had a very good no nonsense teacher, coach Hayes, who really instilled in me the idea of perfection through practice. I was actually not all that bad, particularly at floor exercise and high bar. I even considered pursuing gymnastics in college, but during my final year of high school I began to wonder what I should pursue for a career.
I attended the University of Massachusetts in Boston for one year and then transferred to Brandeis University. Brandeis was an eye opening experience for me. For the first time in my life I was in a seriously intellectual environment. The classes tended to be small, intense, and stimulating. I discovered that I had a passion for science, and that I was very good at it. I chose Biochemistry as a major and a newly arrived assistant professor named Chris Miller for my honors thesis advisor. He had a little laboratory with big windows and lots of light shining in. I studied calcium transport and learned about the cell membrane as an electrode. I could see that Chris Miller was a man having lots of fun in his daily life and it was inspiring to me, and the memory of this stayed with me. But the biggest influence Brandeis had on my life happened in Physics class. There I met my future wife Alice Lee, whose sparkling eyes and sharp mind caught my attention.
Against Chris Miller's advice I went to medical school after Brandeis. I studied at Tufts University School of Medicine and then at Beth Israel Hospital Boston for house officer training in Internal Medicine. I learned a lot but in the end I should have taken Chris' advice to pursue science. Medicine required a lot of memorization and little analytical problem solving. To keep a certain part of my brain active I began to study mathematics, and continue this even today, learning new methods and solving problems with the same disciplined approach I had learned in gymnastics. I started back to science near the end of house officer training working with Jim Morgan studying calcium in cardiac muscle contractility, which was very enjoyable and kept me connected to medicine. But I had a yearning to work on a very basic science problem, which meant I would have to break my medical ties. This was a difficult decision because I had invested so many years in medical education; to abandon it was to admit to myself that I had misspent a big piece of my life. And there were practical considerations as well. It was time finally to get a permanent job; after all, my wife Alice had supported me through years of training. Not to mention I was nearly 30 years old with no real basic science training beyond my Brandeis undergraduate education: would I even be able to make it as a scientist?