gİRİŞAlfabetik Ödüllü kişi arama
Rita Levi-Montalcini
Benim ikiz kardeşi Paola ve ben, 22 Nisan 1909, dört çocuğundan en küçüğü tarihinde Torino'da doğmuştur. Bizim anne Adamo Levi, bir elektrik mühendisi ve yetenekli matematikçi ve Adele Montalcini, yetenekli bir ressam ve zarif bir insan. Bir kalp krizi on iki yıl önce ölen ağabeyi Gino, en iyi bilinen İtalyan mimarların biri olan ve Torino Üniversitesi'nde profesör oldu. Paola ve benden beş yaş büyük kız kardeşi Anna, onun çocukları ve torunları ile Torino yaşıyor. En ergenlik yılından bu yana, o büyük İsveçli yazar, Nobel ödüllü Selma Lagerlöf hevesli bir hayranı olmuştur ve o kadar çok bir yazar olmaya karar verdi ve İtalyan destan "à la Lagerlöf" tanımlamak için onu coşku ile beni etkilemiştir. Ancak işler farklı bir hal almaya.
Bize en güzel bir aile ortamı, sevgi ve karşılıklı özveri dolu yaşadı. Her iki ebeveyn de son derece kültürlü ve bize fikri takip yüksek takdir aşılamış. Ancak, tipik bir yaşam Viktorya tarzı, bütün kararlar aile başkanı, kocası ve babası tarafından kabul ediliyordu. O pahalıya bizi sevdi ve kadınlar için büyük bir saygı vardı, ama profesyonel bir kariyer, bir eş ve anne görevleri ile müdahale inanıyordu. - Anna Paola ve ben profesyonel bir kariyer yolu açık ve Üniversiteye kayıt olmaz çalışmalarda meşgul olmaz O nedenle bize üç karar verdi.
Çocukluğumdan beri, Paola olağanüstü bir sanatsal yetenek ve babanın karar boyama onu tam zamanlı bağlılık engel olamadı. O İtalya'nın en seçkin kadın ressamların biri oldu ve hala tam olarak faaliyete şu anda. Ben bir daha zor bir zaman vardı. Yirmi anda, ben belki babam tarafından tasarlanan dişil bir rol uyum olamayacağını fark etti ve onu profesyonel bir kariyer yapmaya izin istedi. Sekiz ayında, Latince, Yunanca ve matematik benim boşlukları dolduran lise mezunu ve Turin tıp fakültesine girdi. İki üniversite meslektaşları ve yakın arkadaş, Salvador Luria ve Renato Dulbecco'nun almak için sırasıyla Fizyoloji veya Tıp Nobel Ödülü, on yedi ve on yıl önce aynı en prestijli ödülü alacak. Üçümüz, ünlü İtalyan histolojist Giuseppe Levi öğrencileri. Biz biyolojik bilim mükemmel bir eğitim için, böyle bir yaklaşım, hala alışılmadık bir şey, bir seferde en titiz bir şekilde bilimsel sorunlara yaklaşım öğrenilen için ona borçlu.
Tıp ve Cerrahi summa cum laude derecesi ile 1936 yılında tıp fakültesinden mezun oldu ve temel araştırma, tıp mesleğinin tamamen kendime ayırmaya ya da aynı anda takip gerekip gerekmediğini hala belirsiz, nöroloji ve psikiyatri alanında üç yıllık uzmanlık kayıtlı nöroloji. Benim karışıklık çok uzun değildi.
Mussolini, 1936 yılında on İtalyan 'bilim adamları' tarafından imzalanan "Manifesto başına la Difesa della Razza" yayınladı. Manifesto yakında-Aryan olmayan İtalyan vatandaşlarına, akademik ve mesleki kariyerlerini engelleme yasaların yürürlüğe konması izledi. Nörolojik bir enstitünün konuğu olarak Brüksel'de geçirdiği kısa bir süre sonra, ailemle katılmak için, Alman ordusu, Bahar 1940 Belçika işgalin eşiğinde Torino döndü. Sonra bize kalan iki alternatif, Amerika Birleşik Devletleri göç etmek, ya da ne destek ne de yaşadık, dış Aryan dünya ile bağlantısı gereken bazı faaliyetlerini sürdürmeye. Ailem bu ikinci alternatif seçti. Daha sonra evde küçük bir araştırma birimi inşa etmeye karar verdi ve yatak odamda yüklü. Benim ilham Viktor Hamburger raporlama civciv embriyolarında uzuv ekstirpasyonu etkileri 1934 makale oldu. Giuseppe Levi, Naziler tarafından işgal Belçika'dan kaçmış Turin döndü ve bu nedenle, benim için büyük bir gurur, benim ilk ve tek asistan olma, bana katıldı proje ancak başlamıştı.
Torino 1941 yılında Anglo-Amerikan hava kuvvetleri tarafından ağır bombalanması, Torino terk edip, benim mini laboratuvar yeniden inşa ve benim deneyler yeniden bir ülke kulübe geçmek için bu zorunludur. 1943 yılının sonbaharında, İtalya, Alman ordusu tarafından işgali bize Piemonte bölgesindeki şimdi tehlikeli bir sığınak terk ve savaşın sonuna kadar yeraltında yaşamış Floransa, kaçmaya zorladı.
Floransa'da çok yakın, sevgili arkadaşlar ve cesur "Partito di Azione" partizanları ile günlük temas oldu. 1944 yılının Ağustos ayında, ilerleyen Anglo-Amerikan orduları Floransa terk Alman işgalciler zorladı. Anglo-Amerikan Genel Müdürlük, bir tıp doktoru olarak işe alındı ??ve yüzlerce savaş sürüyordu Kuzey Floransa getirildi savaş mülteci kampına atanan. Ben de onlarla paylaşarak, onların acı ve ölüm günlük tehlike hemşire ve tıp doktoru olarak sorumlu olduğu, salgın hastalıklar, bulaşıcı hastalıklar ve karın tifüs mülteciler arasında ölüm yayıldı.
İtalya'da Mayıs 1945'te savaşın sona erdi. Torino Üniversitesi'nde akademik pozisyonları devam ailemle birlikte geri döndü. 1947 Güz, ona katılmak ve biz yıllarca önce civciv embriyo vardı deneyler tekrar Profesör Viktor Hamburger gelen bir davet, hayatımın seyrini değiştirmek için.
St Louis sadece 10-12 ay kalması planlanan olmasına rağmen, araştırma mükemmel sonuçlar beni İtalya'ya dönüşü ertelemek için bu zorunludur. 1956 yılında Doçent pozisyon sunulan ve 1958 yılında Profesör, 1977 yılında emekli olana kadar düzenlenen bir pozisyon. 1962 yılında bu şehir ve St Louis arasında benim zaman bölme, Roma'da bir araştırma birimi kuruldu. Ben de 1969 yılından 1978 yılına kadar Roma, İtalyan Ulusal Araştırma Konseyi, Hücre Biyolojisi Enstitüsü Müdürü olarak görev yaptı. 1979 yılında emekli üzerine, ben bu aynı enstitü Konuk Profesör oldu.
Les Prix Nobel. Nobel ödülleri 1986, Editör Wilhelm Odelberg, [Nobel Vakfı, Stockholm, 1987
My twin sister Paola and I were born in Turin on April 22, 1909, the youngest of four children. Our parents were Adamo Levi, an electrical engineer and gifted mathematician, and Adele Montalcini, a talented painter and an exquisite human being. Our older brother Gino, who died twelve years ago of a heart attack, was one of the most well known Italian architects and a professor at the University of Turin. Our sister Anna, five years older than Paola and myself, lives in Turin with her children and grandchildren. Ever since adolescence, she has been an enthusiastic admirer of the great Swedish writer, the Nobel Laureate Selma Lagerlöf, and she infected me so much with her enthusiasm that I decided to become a writer and describe Italian saga "à la Lagerlöf". But things were to take a different turn.
The four of us enjoyed a most wonderful family atmosphere, filled with love and reciprocal devotion. Both parents were highly cultured and instilled in us their high appreciation of intellectual pursuit. It was, however, a typical Victorian style of life, all decisions being taken by the head of the family, the husband and father. He loved us dearly and had a great respect for women, but he believed that a professional career would interfere with the duties of a wife and mother. He therefore decided that the three of us - Anna, Paola and I - would not engage in studies which open the way to a professional career and that we would not enroll in the University.
Ever since childhood, Paola had shown an extraordinary artistic talent and father's decision did not prevent her full-time dedication to painting. She became one of the most outstanding women painters in Italy and is at present still in full activity. I had a more difficult time. At twenty, I realized that I could not possibly adjust to a feminine role as conceived by my father, and asked him permission to engage in a professional career. In eight months I filled my gaps in Latin, Greek and mathematics, graduated from high school, and entered medical school in Turin. Two of my university colleagues and close friends, Salvador Luria and Renato Dulbecco, were to receive the Nobel Prize in Physiology or Medicine, respectively, seventeen and eleven years before I would receive the same most prestigious award. All three of us were students of the famous Italian histologist, Giuseppe Levi. We are indebted to him for a superb training in biological science, and for having learned to approach scientific problems in a most rigorous way at a time when such an approach was still unusual.
In 1936 I graduated from medical school with a summa cum laude degree in Medicine and Surgery, and enrolled in the three year specialization in neurology and psychiatry, still uncertain whether I should devote myself fully to the medical profession or pursue at the same time basic research in neurology. My perplexity was not to last too long.
In 1936 Mussolini issued the "Manifesto per la Difesa della Razza", signed by ten Italian 'scientists'. The manifesto was soon followed by the promulgation of laws barring academic and professional careers to non-Aryan Italian citizens. After a short period spent in Brussels as a guest of a neurological institute, I returned to Turin on the verge of the invasion of Belgium by the German army, Spring 1940, to join my family. The two alternatives left then to us were either to emigrate to the United States, or to pursue some activity that needed neither support nor connection with the outside Aryan world where we lived. My family chose this second alternative. I then decided to build a small research unit at home and installed it in my bedroom. My inspiration was a 1934 article by Viktor Hamburger reporting on the effects of limb extirpation in chick embryos. My project had barely started when Giuseppe Levi, who had escaped from Belgium invaded by Nazis, returned to Turin and joined me, thus becoming, to my great pride, my first and only assistant.
The heavy bombing of Turin by Anglo-American air forces in 1941 made it imperative to abandon Turin and move to a country cottage where I rebuilt my mini-laboratory and resumed my experiments. In the Fall of 1943, the invasion of Italy by the German army forced us to abandon our now dangerous refuge in Piemonte and flee to Florence, where we lived underground until the end of the war.
In Florence I was in daily contact with many close, dear friends and courageous partisans of the "Partito di Azione". In August of 1944, the advancing Anglo-American armies forced the German invaders to leave Florence. At the Anglo-American Headquarters, I was hired as a medical doctor and assigned to a camp of war refugees who were brought to Florence by the hundreds from the North where the war was still raging. Epidemics of infectious diseases and of abdominal typhus spread death among the refugees, where I was in charge as nurse and medical doctor, sharing with them their suffering and the daily danger of death.
The war in Italy ended in May 1945. I returned with my family to Turin where I resumed my academic positions at the University. In the Fall of 1947, an invitation from Professor Viktor Hamburger to join him and repeat the experiments which we had performed many years earlier in the chick embryo, was to change the course of my life.
Although I had planned to remain in St. Louis for only ten to twelve months, the excellent results of our research made it imperative for me to postpone my return to Italy. In 1956 I was offered the position of Associate Professor and in 1958 that of Full Professor, a position which I held until retirement in 1977. In 1962 I established a research unit in Rome, dividing my time between this city and St. Louis. From 1969 to 1978 I also held the position of Director of the Institute of Cell Biology of the Italian National Council of Research, in Rome. Upon retirement in 1979, I became Guest Professor of this same institute.
From Les Prix Nobel. The Nobel Prizes 1986, Editor Wilhelm Odelberg, [Nobel Foundation], Stockholm, 1987