gİRİŞAlfabetik Ödüllü kişi arama
Renato Dulbecco
Ben, bir Calabrese anne ve Ligurian babası, İtalya, Catanzaro doğdu. Babam askere denirdi (Dünya Savaşı) ve kuzeyinde, Cuneo ve Torino taşındı, ben kısa bir süre için o şehirde kaldı. Savaşın sonunda, "Genio Civile" babam, Imperia, Liguria, biz yıllarca kaldı gönderildi. Hatırlıyorum yaşam Ginnasio Liceo "De Amicis" de dahil olmak üzere, okula gittim Imperia başlar. Ne o dönemin en hatırlıyorum, ailem ve birkaç arkadaş yanı sıra, yaz tatili sırasında vaktimin çoğunu kayalık sahil boyunca benim serbest zaman çok harcamak için kullanılan küçük bir meteorolojik gözlemevi, yıl. Ben, muhtemelen, aslında çalıştı kendi türünün ilk bir elektronik sismograf bina iyi kullanmak koymak için güçlü bir fizik sevme, geliştirdi.
Ben 16 (1930) lise mezunu ve Torino Üniversitesi'ne gitti. Ben özellikle fizik ve önemli bir yetenek olan matematik sevmesine rağmen, tıp okumaya karar verdi. Bu meslek benim için mükemmel bir cerrah olan bir amca ile takviye edilmiş güçlü bir duygusal itiraz vardı.
Torino çok başarılı bir öğrenci olduğunu, ama kısa bir süre sonra biyoloji uygulamalı tıp alanında çok daha fazla ilgi olduğunu fark etti. Ben Giuseppe Levi, Anatomi profesörü, Histoloji ve hücre kültürü esasları öğrendim çalışmak için gitti. Ancak, benim derecesi için, morbid anatomi ve patoloji gitti. Salvador Luria ve Rita Levi-Montalcini: Levi laboratuvarında, daha sonra hayatımın üzerinde güçlü bir etkisi olan iki öğrencileri ile buluştu.
Ben başka Herkesin iki yıl daha genç olmasına rağmen tüm öğrenci yıl boyunca ben benim sınıfının üst oldu.
1936 yılında Doktora derecesi aldıktan sonra tıbbi bir subay olarak askere denirdi. 1938 yılında taburcu edildi ve patoloji döndü. Bir yıl sonra, ancak, İkinci Dünya Savaşı nedeniyle tekrar denirdi. Ben bir yıl sonra Rusya'ya Fransız ön kısaca gönderilen ve. Orada 1942 yılında büyük bir Rus saldırısı sırasında Don ön dar bir kaçış vardı: Ben, birkaç ay boyunca hastanede kalır ve eve gönderildi. Mussolini'nin hükümeti çöktü ve İtalya, Alman ordusu tarafından ele alındı ??Piemonte bölgesindeki küçük bir köyde sakladı ve yerel partizan birimleri doktor olarak, Direniş katıldı. Giacomo Mottura, üst düzey bir meslektaşı ile birlikte yeraltı siyasi faaliyetlere katılmış, Torino Morbid Anatomi Enstitüsü ziyaret etmeye devam etti. Torino şehir "Milli Kurtuluş Komitesi" parçası oldu ve ilk savaş sonrası kent konseyi, kent meclisi üyesi oldu. Ancak, rutin siyaset hayat benim için geçerli değil ve birkaç ay içinde laboratuar dönmek için bu görevinden ayrıldı. Ben de, önümüzdeki iki yıl boyunca takip fizik düzenli kurslar, kayıt, okula geri döndü.
Levi Enstitüsü geri döndü ve bana modern biyolojinin çalışmak için ABD'ye gitmek için teşvik Levi-Montalcini ile birlikte çalıştı. Benim hayalim, muhtemelen radyasyonlar kullanarak, bazı çok basit bir organizmanın genetik çalışma oldu. Bu rüya, ABD savaşın başlangıcından bu yana olmuştu Luria, sonra bir gerçeklik haline geldi ve bu çok alanında çalışan, Torino 1946 yazında geldi. O beni teşvik etti ve beni kendi grubunda çalışan küçük bir maaş teklif etti. Ben, kendini ABD'de başka bir laboratuvara gitmek için hazırlanıyordu Rita Levi-Montalcini, bu yönde teşvik edildi. Yani sonbaharda 1947 yılında biz de ABD için girişti.
Onunla yakında Jim Watson tarafından birleştirilecek çatısı altında küçük bir laboratuvar, paylaşılan Bloomington Luria, Indiana, çalışmak için gitti. Bir yıl içinde benim matematik bilgisini kullanarak, iyi, iki adet çalışma yapılmış ve ultraviyole ışığı ile inaktive faj photoreactivation keşfetti. Bu Caltech'te onun grubunda bana iş teklif Max Delbrück, ilgi çekti.
1949 yılında yaz Caltech taşındı. Arkasında küçük bir römork sınırlı eşyalarını, eski bir araba Indiana California ailemle birlikte bu unutulmaz gezi hatırlıyorum. ABD ve insanların iyilik güzellik ve sınırsızlık hayran oldu. Oregon Pasifik Okyanusu ulaşmak, yeni bir dünya, biz yolumuza güney Pasadena olarak devam etti ve artan bir izlenim gelen gibiydi. Ben sadece bazı yirmi üç yıl sonra değişti çözünürlük - Ben dünyada başka hiçbir yerde yaşamak istemez ki o zamanda çözümlenir.
Caltech'te Ben birkaç yıl için faj ile çalışmaya devam etti. Bir gün zengin bir vatandaş Caltech hayvan virüs alanında çalışmak için bir fon verdiğini Delbrück tarafından söylendi. Ilgilenen olup olmadığını sordu. Tıbbi geçmişi ve Levi'nin laboratuvarda elde edilen deneyim, bana geri geldi ve kabul ettim. ABD'de hayvan virüs çalışmalarının en önemli merkezlerinden gezdikten sonra hücre kültürleri kullanılarak faj için kullanılan benzer bir plak tekniği, tahlil hayvan virüsleri yolu keşfetmek için yola çıktı. Az bir yıl içinde, hayvan viroloji kantitatif çalışma açılan böyle bir yöntem üzerinde çalıştı. Poliovirus biyolojik özelliklerini inceleyerek tekniğini kullandık. Bu başarılar, sonra Caltech'te profesör, doçent ilk bana randevu getirdi.
Ellili Harry Rubin, daha sonra benim laboratuvarında doktora sonrası araştırmacı, ile birlikte Rous Sarkoma Virüs üzerinde çalıştı, bir öğrenci Howard Temin vardı. Onların çalışması, tümör virüsü alanları olan ilgim başladı. Kendimi bir onkojenik virüs, polyoma virüs, 1958 yılında çalışmaya başladı ve bugüne kadar devam etti. Bu çalışma, bu virüs litik enfeksiyon ve dönüşümün ana hücreleri ile etkileşimi birçok açıdan (ve SV40) keşfetmek için yol açmıştır.
Caltech gelen 1962 yılında Salk Enstitüsü'nden taşındı ve 1972 yılında Londra'da Imperial Cancer Research Fund Laboratuvarları. Ikinci taşımak için nedenlerinden biri, insan kanser alanında çalışma fırsatı oldu.
Yıl boyunca güçlü ortakları tarafından etkilenmiştir. Giuseppe Levi bana bilimsel çalışma eleştiri temel değeri öğretti, Rita Levi-Montalcini, erken bir aşamada hedeflerini belirlemek için bana yardımcı oldu; Herman Müller, Indiana Üniversitesi Genetik önemini öğretti bana; Salvador Luria virüs tanıştırdı; Max Delbrück, bana biyolojinin bilimsel yöntem ve hedeflerini anlamak yardımcı oldu ve Marguerite Vogt, hayvan hücre kültürleri Bildiğim kadarıyla katkıda bulunmuştur. Tüm bu daha Belki daha da önemlisi, benim iş şekillenen genç araştırmacıların sürekli değişen bir grup ile yıl boyunca günlük etkileşim. Ben genel hedefleri olmasına rağmen, benim araştırma takip gerçek yolu pragmatik herhangi bir zamanda yapılabilir tarafından belirlenir ve benim genç işbirlikçileri, bu sürecin önemli bir parçasıdır. Ben her zaman olduğu gibi mümkün olduğunca kendi elleri ile deneysel çalışmalar yaptı, ama benim zamanında talep arttı, çünkü bu benim araştırma kariyerinin sonraki bölümünde her ikisi de giderek daha az mümkün hale geldi ve artan teknik sofistike ve deneylerin karmaşıklığı nedeniyle özel becerileri büyük bir talep etti.
1962 yılından bu yana bilim hayatımda birkaç yıl boyunca benim deneyler yardımcı oldu benim ikinci eşi olan Maureen, destek oldu. Ona sevgi teşvik ve ses tavsiyesi olmadan ben ne yaptım gerçekleştirmek için mümkün olurdu olmadığını şüpheliyim.
Les Prix Nobel tr 1975, Editör Wilhelm Odelberg itibaren, [Nobel Vakfı], Stockholm, 1976
Bu otobiyografi / biyografi ödülü zamanda yazılmış ve daha sonra kitap serisi Les Prix Nobel / Nobel Ders Verme yayımlandı. Bu bilgiler bazen Laureate tarafından sunulan bir zeyilname ile güncellenir.
Telif Hakkı © Nobel Vakfı, 1975
I was born in Catanzaro, Italy, from a Calabrese mother and a Ligurian father. I stayed in that city for a short time; my father was called into the army (World War I) and we moved to the north, Cuneo and Torino. At the end of the war my father, who was in the "Genio Civile", was sent to Imperia, Liguria, where we stayed for many years. The life I remember begins at Imperia, where I went to school, including the Ginnasio-Liceo "De Amicis". What I remember most of that period, besides my family and the few friends, was the rocky beach where I spent most of my time during the summer holiday, and a small meterological observatory, where I used to spend lots of my free time throughout the year. There I developed a strong liking for physics, which I put to good use by building an electronic seismograph, probably one of the first of its kind, which actually worked.
I graduated from high school at 16 (1930) and went to the University in Torino. Although I liked especially physics and mathematics for which I had considerable talent, I decided to study medicine. This profession had for me a strong emotional appeal, which was reinforced by having an uncle who was an excellent surgeon.
In Torino I was a very successful student, but I soon realized that I was interested in biology more than in applied medicine. So I went to work with Giuseppe Levi, the professor of Anatomy, where I learned Histology and the rudiments of cell culture. For my degree, however, I went to morbid anatomy and pathology. In Levi's laboratory I met two students who later had a strong influence on my life: Salvador Luria and Rita Levi-Montalcini.
All through the student years I was at the top of my class although I was two years younger than everbody else.
After taking my MD degree in 1936 I was called up for military service as a medical officer. In 1938 I was discharged and returned to pathology. A year later, however, I was called up again because of the Second World War. I was sent briefly to the French front, and a year later to Russia. There I had a narrow escape on the front of the Don during a major Russian offensive in 1942: I was hospitalized for several months and sent home. When Mussolini's government collapsed and Italy was taken over by the German army I hid in a small village in Piemonte and joined the Resistance, as physician of the local partisan units. I continued to visit the Institute of Morbid Anatomy in Torino where I joined in underground political activities together with Giacomo Mottura, a senior collegue. I was part of the "Committee for National Liberation" of the city of Torino, and became a councillor of that city in the first postwar city council. However, the life of routine politics was not for me and within months I left that position to return to the laboratory. I also went back to school, enrolling in regular courses in physics, which I pursued for the next two years.
I moved back to Levi's Institute and worked together with Levi-Montalcini, who encouraged me to go to the USA to work in modern biology. My dream was to work in genetics of some very simple organism, possibly using radiations. This dream became a reality after Luria, who had been in the USA since the beginning of the war, and was working in this very field, came in the summer of 1946 to Torino. He encouraged me and offered me a small salary for working in his group. I was urged in this direction by Rita Levi-Montalcini, who was herself preparing to go to another laboratory in USA. So in the autumn 1947 we both embarked for the US.
I went to work with Luria in Bloomington, Indiana, where I shared with him a small laboratory under the roof, to be soon joined by Jim Watson. Within a year I had made two good pieces of work, using my mathematical knowledge, and discovered photoreactivation of phage inactivated by ultraviolet light. This attracted the interest of Max Delbrück, who offered me a job in his group at Caltech.
I moved to Caltech in the summer 1949. I remember that memorable trip from Indiana to California with my family in an old car, with our limited possessions in a small trailer behind. I was fascinated by the beauty and immensity of the USA and the kindness of its people. Reaching the Pacific Ocean in Oregon was like arriving at a new world, an impression that continued and increased as we made our way south to Pasadena. I resolved at that time that I would not like to live anywhere else in the world - a resolution that I changed only some twenty-three years later.
At Caltech I continued to work with phages for a few years. One day I was told by Delbrück that a rich citizen had given Caltech a fund for work in the animal virus field. He asked me whether I was interested. My medical background and the experience gained in Levi's laboratory came back to me and I accepted. After visiting the major centers of animal virus work in the US I set out to discover the way to assay animal viruses by a plaque technique, similar to that used for phages, using cell cultures. Within less than a year, I worked out such a method, which opened up animal virology to quantitative work. I used the technique for studying the biological properties of poliovirus. These successes brought me an appointment first to associate professor, then to full professor at Caltech.
In the late fifties I had as a student Howard Temin, who, together with Harry Rubin, then a postdoctoral fellow in my laboratory, worked on the Rous Sarcoma Virus. Their work started my interest in the tumor virus fields. I myself started working on an oncogenic virus, polyoma virus, in 1958, and continued until now. This work has led to discovering many aspects of the interaction of this virus (and of SV40) with the host cells in lytic infection and transformation.
I moved from Caltech to the Salk Institute in 1962, and in 1972 to the Imperial Cancer Research Fund Laboratories in London. One of the reasons for the latter move was the opportunity to work in the field of human cancer.
My work throughout the years has been strongly influenced by my associates. Giuseppe Levi taught me the essential value of criticism in scientific work, Rita Levi-Montalcini helped me to determine my goals at an early stage; Salvador Luria introduced me to viruses; Herman Muller, at the University of Indiana taught me the significance of Genetics; Max Delbrück helped me understand the scientific method and the goals of biology, and Marguerite Vogt contributed to my knowledge of animal cell cultures. Perhaps more important than all this, the daily interaction through the years with a continuously changing group of young investigators shaped my work. For although I had general goals, the actual path followed by my research was pragmatically determined by what could be done at any given time, and my young collaborators were an essential part of this process. I always did as much as possible of the experimental work with my own hands, but in the later part of my research career this became progressively less feasible, both because the demand on my time increased and because the increasing technical sophistication and complexities of the experiments demanded a great deal of specialized skills.
Since 1962 my scientific life has had the support of my second wife, Maureen, who for some years helped in my experiments. Without her affectionate encouragement and sound advice I doubt whether I would have been able to accomplish what I have done.
From Les Prix Nobel en 1975, Editor Wilhelm Odelberg, [Nobel Foundation], Stockholm, 1976
This autobiography/biography was written at the time of the award and later published in the book series Les Prix Nobel/Nobel Lectures. The information is sometimes updated with an addendum submitted by the Laureate.
Copyright © The Nobel Foundation 1975