gİRİŞAlfabetik Ödüllü kişi arama
Rabindranath Tagore
Rabindranath Tagore (1861-1941) Hinduizm nihai monizme temelinde bir canlanma teşebbüs on dokuzuncu yüzyıl Bengal ve yeni bir mezhep olan Debendranath Tagore en genç oğlu, Brahmo Samaj bir lider olarak ortaya konan Upanişadlar. O evde eğitim gördü ve o resmi okul için İngiltere'ye gönderildi onyedi az olsa da, orada yaptığı çalışmalar bitirmek vermedi. Olgun yaşında, onun çok yönlü edebiyat faaliyetlerine ek olarak, o aile konut, ortak insanlık ile yakın temas onu getiren bir proje yönetilen ve sosyal reformlara ilgisi arttı. Ayrıca eğitim Upanishadic idealleri çalıştı Shantiniketan deneysel bir okula başladı. Gandhi, modern Hindistan'ın siyasi baba, zaman zaman o, ancak kendi olmayan duygusal ve vizyoner bir şekilde, Hint milliyetçi hareketin katıldı ve onun sadık arkadaşı idi. Tagore, iktidardaki İngiliz Hükümeti tarafından 1915 yılında şövalye, ama birkaç yıl içinde Hindistan'da İngiliz politikalarına karşı bir protesto olarak onur istifa etti.
Tagore, memleketi Bengal, bir yazar olarak erken başarı elde etti. Bazı şiirlerinde yaptığı çeviriler ile Batı'da hızla tanındı. Aslında ününü, ders gezileri ve turlar dostluk kıtada onu alarak, parlak bir yüksekliğe ulaşmıştır. Dünya için o, Hindistan'ın ruhani mirasının sesi oldu; ve Hindistan için, özellikle Bengal için, o büyük bir yaşam kurum haline geldi.
Tagore, tüm edebi türler başarıyla yazdı rağmen, o bütün bir şair ilk oldu. Manasi (1890) [İdeal Bir şiir onun elli ve tek birimler arasında], Sonar Tari (1894) [Altın Bot], Gitanjali (1910) [Şarkı Teklifleri] Gitimalya (1914) [Şarkı Çelenk], ve Balaka (1916) [Vinçler Uçuş]. Gardener (1913), Meyve Toplama (1916), ve The Fugitive (1921), onun şiirlerinin İngilizce kaplamalar, genellikle orijinal Bengalce özellikle birimlere karşılık gelmez; başlık, Gitanjali rağmen: Şarkı Teklifleri (1912), bunlardan en çok alkışlanan, adaşı yanı sıra diğer eserlerinden şiirleri içerir. Tagore'un büyük oynuyor Raja (1910) [The King Karanlık Odası] olan, Dakghar (1912) [Postane] Achalayatan (1912) [Taşınmaz], Muktadhara (1922) [Şelale], ve Raktakaravi (1926) [Kırmızı zakkum]. O, kısa öykü birkaç ciltlik yazarı ve aralarında çok sayıda roman, Gora (1910), Ghare-Baire (1916) [Ev ve Dünya] ve Yogayog (1929) [kıntılar]. Bunların yanı sıra, 1941 yılında, ölümünden kısa bir süre önce müzikal drama, dans dramalar, her türlü denemeler, seyahat günlükler ve iki otobiyografi, onun orta yıllarda ve diğer yazdı. Tagore aynı zamanda çok sayıda çizimler ve tablolar, o müziğin kendisi için şarkı yazdı bıraktı.
Nobel Anlatım, Edebiyat 1901-1967, Editör Horst Frenz, Elsevier Publishing Company, Amsterdam, 1969
Bu otobiyografi / biyografi ödülü anda yazılı ve kitap serisi Les Prix Nobel ilk kez yayımlandı. Daha sonra düzenlenebilir ve Nobel Anlatım yayınlanamaz. Bu belge alıntı için, yukarıda gösterildiği gibi her zaman kaynak belirtiniz.
Rabindranath Tagore, 7 Ağustos 1941 tarihinde öldü.
Rabindranath Tagore (1861-1941) was the youngest son of Debendranath Tagore, a leader of the Brahmo Samaj, which was a new religious sect in nineteenth-century Bengal and which attempted a revival of the ultimate monistic basis of Hinduism as laid down in the Upanishads. He was educated at home; and although at seventeen he was sent to England for formal schooling, he did not finish his studies there. In his mature years, in addition to his many-sided literary activities, he managed the family estates, a project which brought him into close touch with common humanity and increased his interest in social reforms. He also started an experimental school at Shantiniketan where he tried his Upanishadic ideals of education. From time to time he participated in the Indian nationalist movement, though in his own non-sentimental and visionary way; and Gandhi, the political father of modern India, was his devoted friend. Tagore was knighted by the ruling British Government in 1915, but within a few years he resigned the honour as a protest against British policies in India.
Tagore had early success as a writer in his native Bengal. With his translations of some of his poems he became rapidly known in the West. In fact his fame attained a luminous height, taking him across continents on lecture tours and tours of friendship. For the world he became the voice of India's spiritual heritage; and for India, especially for Bengal, he became a great living institution.
Although Tagore wrote successfully in all literary genres, he was first of all a poet. Among his fifty and odd volumes of poetry are Manasi (1890) [The Ideal One], Sonar Tari (1894) [The Golden Boat], Gitanjali (1910) [Song Offerings], Gitimalya (1914) [Wreath of Songs], and Balaka (1916) [The Flight of Cranes]. The English renderings of his poetry, which include The Gardener (1913), Fruit-Gathering (1916), and The Fugitive (1921), do not generally correspond to particular volumes in the original Bengali; and in spite of its title, Gitanjali: Song Offerings (1912), the most acclaimed of them, contains poems from other works besides its namesake. Tagore's major plays are Raja (1910) [The King of the Dark Chamber], Dakghar (1912) [The Post Office], Achalayatan (1912) [The Immovable], Muktadhara (1922) [The Waterfall], and Raktakaravi (1926) [Red Oleanders]. He is the author of several volumes of short stories and a number of novels, among them Gora (1910), Ghare-Baire (1916) [The Home and the World], and Yogayog (1929) [Crosscurrents]. Besides these, he wrote musical dramas, dance dramas, essays of all types, travel diaries, and two autobiographies, one in his middle years and the other shortly before his death in 1941. Tagore also left numerous drawings and paintings, and songs for which he wrote the music himself.
From Nobel Lectures, Literature 1901-1967, Editor Horst Frenz, Elsevier Publishing Company, Amsterdam, 1969
This autobiography/biography was written at the time of the award and first published in the book series Les Prix Nobel. It was later edited and republished in Nobel Lectures. To cite this document, always state the source as shown above.
Rabindranath Tagore died on August 7, 1941.