gİRİŞAlfabetik Ödüllü kişi arama
Philipp Lenard
Philipp von Lenard, 7 Haziran 1862 tarihinde Avusturya-Macaristan Pozsony1 (Pressburg) doğdu. Ailesi aslen Tirol gelmişti. O gittikçe Budapeşte, Viyana, Berlin ve Heidelberg Bunsen, Helmholtz, Königsberger ve Quincke altında fizik okudu ve 1886 yılında doktorasını aldı Heidelberg.
1892 Bonn Üniversitesi'nde bir privatdozents ve Profesör Hertz asistanı olarak çalıştı ve 1894 yılında Breslau Üniversitesi Profesörü Olağanüstü atandı. 1895 yılında Aix-la-Chapelle ve Heidelberg Üniversitesinde Teorik Fizik Profesörü 1896 yılında fizik profesörü oldu. 1898 yılında, Kiel Üniversitesi'nde profesör Ordinarius olarak atandı.
Çöktürülmüş su damlaları ve müttefik sorunları salınım ve 1894 yılında Hertz tarafından geride bırakılan Mekaniği İlkeleri yayınlanan bir bildiri yayınladı Lenard ilk iş, mekaniği alanında yapıldı.
Çok geçmeden, fosforesans ve photoiletkenliğin fenomenler ilgilenmeye başladı. Bu, karanlıkta görünen zayıf ışık, onun çocukluğundan beri onu vardı gizemli cazibe bir gelişme oldu, o varken, onun okul arkadaşlarının, onları ışıltılı yapmak için flor kristalleri ısındı; ve şimdi o astronom W. aldı Wolf, pyrogallic asit, alkali ve gelişmekte olan fotoğraflar için bisülfit ile karıştırılır parlaklık çalışma. O parlaklığı pyrogallic asit oksidasyon bağlı olduğu bulundu. Bu zamanda o da bizmut ile manyetizma çalışmaları yürütülen ve V. memleketi kasabasında fizik ilk öğretmeni olmuştu Klatt, işbirliği içinde, o, Pressburg Modern College, sözde kendini okudu Klatt birkaç yıl için çalışan olmuştu kalsiyum sülfür gibi aydınlık maddeler. Birlikte önceki aydınlatma sonra, kalsiyum sülfür, karanlıkta ışık uygular, ama kristalleri formu, bakır ve bizmut gibi ağır metaller, en azından bazı izleri içeriyorsa, hangi renk ve yoğunluğu ve süreleri parlaklık bağlıdır; oldukça saf, aydınlık değildir. Klatt Bu çalışma Lenard sonraki 18 yıl boyunca işgal altındaki bir alanda çalışma başlangıcı oldu.
1888 yılında, o Quincke altında Heidelberg'de çalışıyordu, Lenard, katot ışınları ile yaptığı ilk iş yapmıştı. O, daha sonra bu ışınlar ultraviyole ışık benzer ve o katot ışınları, ultraviyole ışık gibi, kuvars deşarj tüp duvarında bir pencere üzerinden geçecek olmadığını öğrenmek için bir deney yaptık Hertz tarafından düzenlenen görüş araştırdık. O bu olmaz bulundu, ama sonra, 1892 yılında, Hertz, Bonn Üniversitesi'nde asistan olarak çalışıyordu, Hertz, onu o uranyum cam bir parça alüminyum folyo ile kaplı yapmıştı keşif görmek denilen ve katot ışınları vurdu alüminyum folyo altında ışık oldu deşarj tüpü içine koymak. Hertz sonra ayırmak için, ince bir alüminyum plaka sayesinde, iki, biri saf bir devlet onları gözlemlemek katot ışınları hangi sıradan bir şekilde imal edildiği ve diğer alanlarda, mümkün olacağını önerdi hiç yapılmamıştı. Hertz, bunu yapmak için çok meşgul olduğunu ve Lenard bunu yapmak için izin verdi ve o "Lenard penceresi" büyük bir keşif yaptı o zaman.
Çeşitli alüminyum folyo ile pek çok deney, 1894 yılında, o zamana kadar, kuvars plaka, deşarj tüpü kapatmak için kullanılan bu onun büyük bir keşif yayımlamak başardı kalınlıkları sonra, ince bir alüminyum folyo levha ile değiştirilmesi olabilir sadece tüp içinde vakum korumak için yeteri kadar kalın, ama henüz katot ışınlarının geçmesine izin verecek kadar ince. Böylece katot ışınları incelemek mümkün oldu, hem de deşarj tüpü dışında neden floresan, Lenard o da katot ışınları bir desimetrenin sırasını mesafeler için hava yoluyla ve yayıldı yaptı ki deneyler sona erdi zayıflamış olmadan birkaç metre için bir vakum seyahat. Lenard, katot ışınları eter yayıldı inanan ilk takip Hertz, daha sonra 1895 yılında Jean Perrin çalışmalarının bir sonucu olarak bu görüşe terk rağmen, Sir JJ 1897 yılında katot ışınlarının eritrosit doğa kanıtladı Thomson, 1897 ve W. Wien.
Daha sonra Lenard Hertz fotoelektrik etkisi üzerine çalışmalarını genişletti. Yüksek vakum çalışarak, o gösteren bu etkinin doğasını analiz, sonra da bir elektrik alanı ile hızlandırılmış ya da geri zekalı olabilir, vakum yayılır metal elektron aldığı metal bir ultraviyole ışık düştüğünde, veya onların yollarını bir manyetik alan tarafından kavisli olabilir. O tam ölçümler öngörülen elektron sayısı, söylemek, onların kinetik enerji, hız, enerji, ışık tarafından yapılan ederken doğru orantılıdır bu sayı oldukça bağımsız ve dalga boyu ve artışlar sadece değişir gösterdi Bu azalır.
Bu gerçekler mevcut teorisi ile çelişiyordu ve 1905, Einstein kantitatif hukuk üretilen ve çok daha sonra Millikan doğrulandı ışık veya fotonlar quanta teorisi, gelişen kadar açıklanmayacak. Ancak Lenard keşfetmek ve bu yasa kendi adını ekleyerek Einstein affetti asla.
Lenard, onun çalışma sırasında elektronların hızı hızlandırıyor ve enerji ölçüm amacı, radyo elektrik tekniği günümüzde çok önemli olan "3-elektrot lamba" ilk model bir fotoelektrik hücre icat etmişti. "3-elektrot lamba" katot çok daha yüksek yoğunluk vakum akımları içine gönderme yeteneğine sahip bir beyaz-sıcak filament olan ise bu iki hücreleri arasındaki tek fark, Lenard Kullanıcı hücre elektronlar ışık ile katot alınan vardı ki oldu .
1902 yılında Lenard bir elektron bir gaz geçerken iyonizasyon üretebilir önce belirli bir minimum enerji olması gerektiğini gösterdi.
1903 yılında, o çok küçük olması ve geniş alanlarda ayrıldı "dynamides" dediği bir topluluğu olarak atom anlayışını yayınladı; kitle vardı ve elektrik dipollerin aykırı işareti ve iki eşit ücrete bağlı olarak hayal atom kütlesine eşit oldu. Atomun katı madde tüm atom bin milyonuncu hakkında, diye düşündü. Bu çalışma, elektronların Lorentz 'teorisine çok katkıda bulundu.
Daha sonraki yıllarda Lenard spektrum çizgilerin niteliği ve orijini okudu. Metal bir spektrum çizgileri, iki veya daha fazla farklı seri ve bu serinin dalga boyları arasında belirgin bir matematiksel ilişki olduğunu düzenlenmiş olabileceğini göstermiştir Rydberg, Kayser ve Runge, iş geliştirme, Lenard gösterdi atomun belirli bir değişiklik meydana gelmiş ve her dizi bu değişiklikler serisi belirlemek ve kaybedilen elektronların sayısına göre farklılaştırılmış.
Lenard, dahiyane bir experimentalist, ama bir teorisyen olarak daha şüphelidir. Bazı buluşları büyük olanlar ve diğerleri çok önemli idi, ama gerçek değerinden daha fazla iddia etti. Pek çok onur (örneğin verilmesine rağmen, 1905 yılında, 1942 yılında 1922 ve Pressburg Dresden, 1911 yılında Franklin Madalyası şimdi Christiania, Oslo üniversitelerinde fahri doktora aldı, 1933 yılında Alman Reich Kartal Shield ve) aynı yıl Heidelberg, Freeman seçildi, o gözardı olduğuna inanılan ve diğer birçok ülkede fizikçiler saldırıya neden bu muhtemelen açıklar. O ikna Hitler'in Nasyonal Sosyalist Partisi üyesi oldu ve ayrılmamış bağlılık sürdürdü. Parti, onu Aryan veya Almanca Fizik Başkanı yaparak cevap verdi. Yaptığı yayınlar arasında birkaç kitap: Ueber Aether und Materie (ikinci baskı 1911), Quantitatives Kathodenstrahlen (1918), Ueber das Relativitätsprinzip (1918) ve Grosse Naturforscher (ikinci baskı 1930) über.
, Katharina Schlehner evlendi von Lenard, Messelhausen May 20, 1947 tarihinde öldü.
Philipp von Lenard was born at Pozsony1 (Pressburg) in Austria-Hungary on June 7, 1862. His family had originally come from the Tyrol. He studied physics successively at Budapest, Vienna, Berlin and Heidelberg under Bunsen, Helmholtz, Königsberger and Quincke and in 1886 took his Ph.D. at Heidelberg.
From 1892 he worked as a Privatdozent and assistant to Professor Hertz at the University of Bonn and in 1894 was appointed Professor Extraordinary at the University of Breslau. In 1895 he became Professor of Physics at Aix-la-Chapelle and in 1896 Professor of Theoretical Physics at the University of Heidelberg. In 1898 he was appointed Professor Ordinarius at the University of Kiel.
Lenard's first work was done in the field of mechanics, when he published a paper on the oscillation of precipitated water drops and allied problems and in 1894 he published the Principles of Mechanics left behind by Hertz.
Soon he became interested in the phenomena of phosphorescence and luminescence. This was a development of the mysterious attraction which weak light appearing in darkness had had for him since his boyhood, when he had, with his school fellows, warmed fluorine crystals to make them luminescent; and now he took up, with the astronomer W. Wolf, the study of the luminosity of pyrogallic acid when it is mixed with alkali and bisulphite for developing photographs. He found that its luminosity depended on the oxidation of the pyrogallic acid. At this time he also carried out studies of magnetism with bismuth and, in collaboration with V. Klatt, who had been his first teacher of physics in his native town, he studied, at the Modern College at Pressburg, the so-called self-luminous substances such as calcium sulphide on which Klatt had been working for some years. Together they found that calcium sulphide, after previous illumination, exerts light in the dark, but only if it contains at least some traces of heavy metals, such as copper and bismuth, which form crystals on which the colour and the intensity and durations of the luminosity depend; if it is quite pure, it is not luminous. This work with Klatt was the beginning of work in a field which occupied Lenard for the next 18 years.
In 1888, when he was working at Heidelberg under Quincke, Lenard had done his first work with cathode rays. He investigated the view then held by Hertz that these rays were analogous to ultraviolet light and he did an experiment to find out whether cathode rays would, like ultraviolet light, pass through a quartz window in the wall of a discharge tube. He found that they would not do this; but later, in 1892, when he was working as an assistant to Hertz at the University of Bonn, Hertz called him to see the discovery he had made that a piece of uranium glass covered with aluminium foil and put inside the discharge tube became luminous beneath the aluminium foil when the cathode rays struck it. Hertz then suggested that it would be possible to separate, by means of a thin plate of aluminium, two spaces, one in which the cathode rays were produced in the ordinary way and the other in which one could observe them in a pure state, which had never been done. Hertz was too busy to do this and gave Lenard permission to do it and it was then that he made the great discovery of the "Lenard window".
After many experiments with aluminium foil of various thicknesses he was able to publish, in 1894, his great discovery that the plate of quartz that had, until then, been used to close the discharge tube, could be replaced by a thin plate of aluminium foil just thick enough to maintain the vacuum inside the tube, but yet thin enough to allow the cathode rays to pass out. It thus became possible to study the cathode rays, and also the fluorescence they caused, outside the discharge tube and Lenard concluded from the experiments that he then did that the cathode rays were propagated through the air for distances of the order of a decimetre and that they travel in a vacuum for several metres without being weakened. Although Lenard at first followed Hertz in believing that the cathode rays were propagated in the ether, he later abandoned this view as a result of the work of Jean Perrin in 1895, Sir J.J. Thomson in 1897 and W. Wien in 1897, which proved the corpuscular nature of the cathode rays.
Later Lenard extended the work of Hertz on the photoelectric effect. Working in a high vacuum, he analysed the nature of this effect, showing that when ultraviolet light falls on a metal it takes from the metal electrons which are then propagated in the vacuum, in which they can be accelerated or retarded by an electric field, or their paths can be curved by a magnetic field. By exact measurements he showed that the number of electrons projected is proportional to the energy carried by the incident light, whilst their speed, that is to say, their kinetic energy, is quite independent of this number and varies only with the wavelength and increases when this diminishes.
These facts conflicted with current theory and were not explained until 1905, when Einstein produced his quantitative law and developed the theory of quanta of light or photons, which was verified much later by Millikan. But Lenard never forgave Einstein for discovering and attaching his own name to this law.
In the course of his work Lenard had, for the purpose of accelerating the speed of the electrons and measuring their energy, invented a photoelectric cell which was the first model of the "3-electrode lamp" which is so important today in radioelectric technique. The only difference between these two cells was that in Lenard's cell the electrons were taken from the cathode by light, whereas on the "3-electrode lamp" the cathode is a white-hot filament capable of sending into the vacuum currents of much higher intensity.
In 1902 Lenard showed that an electron must have a certain minimum energy before it could produce ionisation when it passed through a gas.
In 1903 he published his conception of the atom as an assemblage of what he called "dynamides", which were very small and were separated by wide spaces; they had mass and were imagined as electric dipoles connected by two equal charges of contrary sign and their number was equal to the atomic mass. The solid matter in the atom was, he thought, about one thousand millionth of the whole atom. This work contributed much to Lorentz' theory of electrons.
In his later years Lenard studied the nature and origin of the lines of the spectrum. Developing the work of Rydberg, Kayser and Runge, who had shown that the lines of the spectrum of a metal can be arranged in two or more different series and that there is a marked mathematical relationship between the wavelengths of these series, Lenard showed that in each series a definite modification of the atom has occurred and that these modifications determine the series and are differentiated by the number of electrons lost.
Lenard was an experimentalist of genius, but more doubtful as a theorist. Some of his discoveries were great ones and others were very important, but he claimed for them more than their true value. Although he was given many honours (for instance, he received Honorary Doctorates of the Universities of Christiania, now Oslo, in 1911, Dresden in 1922 and Pressburg in 1942, the Franklin Medal in 1905, the Eagle Shield of the German Reich in 1933, and was elected Freeman of Heidelberg in the same year), he believed that he was disregarded and this probably explains why he attacked other physicists in many countries. He became a convinced member of Hitler's National Socialist Party and maintained unreserved adherence to it. The party responded by making him the Chief of Aryan or German Physics. Among his publications are several books: Ueber Aether und Materie (second edition 1911), Quantitatives über Kathodenstrahlen (1918), Ueber das Relativitätsprinzip (1918) and Grosse Naturforscher (second edition 1930).
Von Lenard, who was married to Katharina Schlehner, died on May 20, 1947 at Messelhausen.