gİRİŞAlfabetik Ödüllü kişi arama
Philip W. Anderson
Babam, Harry Warren Anderson, ben 1923 den 1940 kadar getirildi Urbana Illinois Üniversitesi, bitki patoloji profesörü oldu. Çiftlikte büyüdü rağmen dedem, başarısız bir köktenci bir vaiz çiftçi döndü - babam ve kardeşi profesör oldu hem de. Crawfordsville, Indiana babamın üniversite, Wabash matematik bir profesör, Annemin babası ve kardeşi de Wabash Koleji az bir Rodos Scholar, İngilizce daha sonra bir profesör, oldu; her iki tarafta da ailem güvenli, ancak züğürt Ortabatı akademisyenler vardı . Illinois ailem piknik, tatil, hayatı bir çocuk ve ergen kano, yürüyüş harcandı "Hikers Cumartesi", ve benim en mutlu saat dışarıda ve özellikle merkezli bir grup, sıcak, yerleşen arkadaşlar aitti ve Bu grup ile kamp ateşi etrafında şarkı. Onlar o yer ve zaman için alışılmışın dışında politik olarak bilinçli ve biz Avrupa ve Asya olayları, hayal kırıklığı ve önsezi güçlü bir duygusu ile yaşadı. Benim siyasi çıkarları daha sonra gizli konularda kabul edilmiş ve zaman zaman hiç bu ölçüde "güvenlik" ve "McCarthy," yıl "sadakat" adını aşırılıkları tarafından güçlendirilmiştir liberal nedenler için çalıştı. Vietnam savaşına karşı.
Anne babamın arkadaşları arasında ben gösterdi fizik ne ilgi teşvik fizikçilerinden oluşan bir sayı (örneğin Wheeler Loomis ve Gerald Almy). 1937 yılında İngiltere ve Avrupa'da harcanan babamın bir Sabbatical yıl, önemli bir izlenim oldu. Voraciously okudum, ama okulda hatırlıyorum birkaç fikri güçlükler arasında birinci sınıf bir matematik öğretmeni Üniversitesi Yüksek Okulu, Miles Hartley, ve ben matematik büyük isteyen üniversiteye gitti. Ben, yeni tam destek Ulusal Burslar o yıllarda Harvard Üniversitesi Yüksek gönderilen birkaç öğrenci biriydi. Beşeri gerçekten ilginç ve aslında çok zor, benim arka plan zayıf olabilir gerçekleşme geldi Harvard'da ilk aylarında, zorlu daha fazla. Yine de zaman rahat ve Harvard deneyimi yaşadı ve sonunda iyi bir kayıt ile çıkıp hoş bir sürpriz oldu.
Bu savaş yıllarda (1940-1943), "Elektronik Fizik" hemen uygulanabilir bir konuya konsantre istendi ve daha sonra antenler (1943-1945) inşa Deniz Araştırma Laboratuvarı birlikte. (Gözlük takıyordu bulunan bizler için bu tür savaş çalışma tavsiye olduğunu hatırladı olabilir, o zaman "hizmetler", aksi takdirde iyi bir piyade olarak kullanılacaktır olacağını ikna olmak.) Bu çalışma, Western Electric için kalıcı bir hayranlıkla beni terk ekipman ve Bell mühendisleri, ve benim eski fizik (elektronik), Harvard Üniversitesi'nde profesörler yetkinlik; savaştan sonra, ikincisi bana öğretmek neler yapabileceğini öğrenmek için geri döndü.
Keyifli bir arkadaş grubu, köprü, bulmacalar, ve şarkı söyleme etrafında merkezli Dave Robinson ve Tom Lehrer, örneğin;; Lisansüstü okul (1945-1949) mükemmel derslerin oluşan mutlu bir karar olduğunu Schwinger ve QED eski yeğeni toplantı ve bir yaz evlenerek; zaten lisans okulu ve bir savaş olayı biliyordu kamyonet Vleck, ne yapabileceğini düşünmek için zaman var gibi görünüyordu, oysa Schwinger ofisi dışında uzun çizgi ayakta sadece yol açacak aile arkadaşlar, Joyce Gothwaite ve bu nedenle benim sorun üzerinde çalışmak için oturmaktadır. Daha fazla motivasyon, bir kızı, Susan doğum sağlanmıştır. Yerleşmek ne zaman, ben daha ziyade aniden Schwinger ve Kürklü ileri kurslar öğrenme modern kuantum alan teorisi karmaşık matematiksel teknikler, yeni spektral hattının genişletilmesi deneysel problem gerçekten gerçekten yararlı olduğunu fark ettim radyo- frekans spektrumu, sadece savaş elektronik gelişmeler nedeniyle sömürüldüğünü. Bohm ve sonraki Pines ile Princeton, Fröhlich ve Peierls İngiltere ve Rusya Bogoliubov ve özellikle Landau - - Ben dünya çapında, bunun farkında değildi, vücut çok fizik yeni bir konu olmasına rağmen benzer evlilikler doğuyor yeni deneysel sorunları ile matematiksel teknikler olgunlaşan.
Van ve benim sorun çözüldü ve başka bir şey yapmak istedim söyledi bana inanan tek kişi gibi görünen bir anlayış İşveren, Deming Lewis yardımı ile çekişmeler bir dizi olmasına rağmen, ben var Bell Laboratuvarları: Bill Shockley, John Bardeen, Charles Kittel, Conyers Herring, Gregory Wannier, Larry Walker, John Richardson, ve daha sonra diğerleri orada varsa teorisyenler Takımyıldızı ile çalışmak. Kittel linebroadening sorunları özellikle benim ilgi beslediği ve Wannier bana çok temel teknikleri öğretti ve Herring, Landau ve Mott fikirleri ile temasa beni koydu ve bizi genel olarak edebiyatı bütün yan yana tuttu, Antiferromanyetizma Wannier ve beni tanıttı. Bill Shockley, Alan Holden, ve Betty Wood kristalografisi ve katı hal fiziği öğrendim. Jack Galt, Bill Yager, Bernd Matthias ve Walter Merz ile ilk - ve en yakın deney teorisi takım çalışması tüm Bell modu öğrendim.
Dinlenme rekor bir konudur. Bir önemli bir deneyim Ryogo Kubo fizik bilinmeyen bir 28 yaşındaki ilk Fulbright bilim adamı olarak davet gerektiğini, 1952 yılında Japon ikna oldu. Bu Sabbatical 1953 için ertelendi IUPAP başkanı olarak Mott hakim ve daha sonraki yıllarda birçok diğer arkadaşlar ile yaptığım ilk toplantı oldu Kyoto Uluslararası Teorik Fizik Konferansı, yıl. Anlatım bana kolay olmamıştı, ama verdim, en iyi şekilde, manyetizma ve diğer Meşhur Japon katı staters arasında Kubo, Toru Moriya, Kei Yosida, Haziran Kanamori dahil linebroadening konulu bir seminer dersler. Japon kültür, sanat ve mimarisi için bir hayranlık satın aldı ve hala oynamaya GO, oyunun varlığını öğrendim.
Brian Pippard dersler olacağını ders ve bana söz verdi, çünkü benim için bir başka dönüm noktası Cavendish Laboratuvarı ve Oxford'da Churchill Koleji (1961-1962), bir yıl olmuştur. Mott benim 1958 kağıt ne anlama geldiğini soran tuttu ve bir çok kırık simetri etrafında merkezli tartışmalar ve benim derslerine katıldı Brian Josephson, bazı fikirler vardı.
David Pines, 1959 yılında Princeton Illinois için ayrıldığında, bana Pierre Morel adında bir Fransız öğrenci miras; Morel ve Keith Brueckner tartışmalar He3 ile ilgili oldu anizotropik süperakışkanlık bazı sıradışı fikirler, 1959-1961 çalıştı, daha sonra biz süperiletkenlik için Eliashberg denklemleri çözme çalıştı. Bu fikirlerin bazıları Bell dönen genç bir experimentalist, John Rowell ile çalışma meyvelerini geldi: Josephson etkisini keşfetti ve "fonon diken diken" üzerinde çalıştı.
Cavendish az üç, iki dönem için kalıcı bir "Misafir Profesörlük" Nevill Mott 1967 yılında Cambridge sistemi üzerinden yönlendirmek için en zor bir düzenleme olması gerekir başardı. Bu düzenleme, tamamen imkansız "TCM Grubu" (Yoğun Madde Teorisi) önde gelen sekiz üretken ve heyecan verici bir yıl boyunca benimle birlikte katıldı Volker Heine öz effacing ve kaçınmamak işbirliği olmadan öğrenciler, ziyaretçiler ile sıcak karşılaşmalar ile baharatlı olurdu ve kelimenin tam anlamıyla yeryüzünün dört bir köşesinden iştirakçi. Bizim brainchildren biri hala canlı Bilim ve Toplum içerisinde. John Adkins iyi niyet sayesinde, Jesus College bana bu dönem için bir Bursu verdi. O yıllarda bir hediyelik eşya, Joyce ve ben arkadaş yürüyüş ve görerek, her yıl bir bahar ayı harcamak Cornwall, kayalıklar üzerinde küçük bir kulübe. Sekiz yıl sonra ya hiç tatmin edici bir rol, her iki kültür turist olma duygusu, bize isteksizce Amerika Birleşik Devletleri geri dönmek için yol açtı ve 1975 yılında Cambridge iş Princeton Üniversitesi'nde yarı zamanlı bir randevu ile değiştirildi.
Nobel Ödülü bu yana yıllar benim için verimli olanlar olmuştur. Örneğin, 1978 yılında, yerelleştirme teorisi kısmen ödülü aldıktan kısa bir süre sonra, ben bu teoriyi yapılan bir ölçekleme teorisi gelişmekte canlanmış "Gang of Four" (Elihu Abrahams, TV Ramakrishnan ve Don Licciardello) , manyetik alan, etkileşimleri, boyutluluk, vb bir fonksiyonu olarak kesin tahminlerde nicel bir deneysel bilimin içine, önemli bir bilim dalı, bu çalışmanın sonuçlarından akmaya devam eder. (En son olarak, "foton yerelleştirme" th haber olmuştur.)
My father, Harry Warren Anderson, was a professor of plant pathology at the University of Illinois in Urbana, where I was brought up from 1923 to 1940. Although raised on the farm - my grandfather was an unsuccessful fundamentalist preacher turned farmer - my father and his brother both became professors. My mother's father was a professor of mathematics at my father's college, Wabash, in Crawfordsville, Indiana, and her brother was a Rhodes Scholar, later a professor of English, also at Wabash College; on both sides my family were secure but impecunious Midwestern academics. At Illinois my parents belonged to a group of warm, settled friends, whose life centered on the outdoors and in particular on the "Saturday Hikers", and my happiest hours as a child and adolescent were spent hiking, canoeing, vacationing, picnicking, and singing around the campfire with this group. They were unusually politically conscious for that place and time, and we lived with a strong sense of frustration and foreboding at the events in Europe and Asia. My political interests were later strengthened by the excesses in the name of "security" and "loyalty" of the "McCarthy" years, to the extent that I have never accepted work on classified matters and have from time to time worked for liberal causes and against the Vietnam war.
Among my parents' friends were a number of physicists (such as Wheeler Loomis and Gerald Almy) who encouraged what interest in physics I showed. An important impression was my father's one Sabbatical year, spent in England and Europe in 1937. I read voraciously, but among the few intellectual challenges I remember at school was a first-rate mathematics teacher at the University High School, Miles Hartley, and I went to college intending to major in mathematics. I was one of several students sent to Harvard from Uni High in those years on the new full-support National Scholarships. The first months at Harvard were more than challenging, as I came to the realization that the humanities could be genuinely interesting, and, in fact, given the weaknesses of my background, very difficult. Nonetheless in time I relaxed and enjoyed the experience of Harvard, and was in the end pleasantly surprised to come out with a good record.
In those wartime years (1940-43) we were urged to concentrate in the immediately applicable subject of "Electronic Physics" and I was then bundled off to the Naval Research Laboratory to build antennas (1943-45). (It may be remembered that such war work was advisable for those of us who wore glasses, the "services" at that time being convinced that otherwise we would be best utilized as infantry.) This work left me with a lasting admiration for Western Electric equipment and Bell engineers, and for the competence of my former physics (not electronics) professors at Harvard; after the war, I went back to learn what the latter could teach me.
Graduate school (1945-49) consisted of excellent courses; a delightful group of friends, including for instance Dave Robinson and Tom Lehrer, centered around bridge, puzzles, and singing; a happy decision that Schwinger and Q.E.D. would lead only to standing in the long line outside Schwinger's office, whereas van Vleck, whom I already knew from undergraduate school and a wartime incident, seemed to have time to think about what I might do; meeting and marrying one summer the niece of old family friends, Joyce Gothwaite, and therefore settling down to work on my problem. Further motivation was provided by the birth of a daughter, Susan. When I did settle down, I rather suddenly came to realize that the sophisticated mathematical techniques of modern quantum field theory which I was learning in advanced courses from Schwinger and Furry were really genuinely useful in the experimental problem of spectral line broadening in the new radio-frequency spectra, just then being exploited because of wartime electronics advances. Although I didn't know it, across the world - in England with Fröhlich and Peierls, in Princeton with Bohm and later Pines, and in Russia with Bogoliubov and especially Landau - the new subject of many-body physics was being born from similar marriages of maturing mathematical techniques with new experimental problems.
In spite of a number of contretemps, with the help of Van and of an understanding recruiter, Deming Lewis, who seemed to be the only person who believed me when I said I had solved my problem and wanted to do something else, I got to Bell Laboratories to work with the constellation of theorists who were then there: Bill Shockley, John Bardeen, Charles Kittel, Conyers Herring, Gregory Wannier, Larry Walker, John Richardson, and later others. Kittel in particular fostered my interest in linebroadening problems and introduced Wannier and me to antiferromagnetism, while Wannier taught me many fundamental techniques, and Herring put me in touch with the ideas of Landau and Mott and kept us all abreast of the literature in general. I learned crystallography and solid state physics from Bill Shockley, Alan Holden, and Betty Wood. And I learned most of all the Bell mode of close experiment theory teamwork - at first with Jack Galt, Bill Yager, Bernd Matthias, and Walter Merz.
Much of the rest is a matter of record. One important experience was Ryogo Kubo's convincing the Japanese in 1952 that they should invite as their first Fulbright scholar in physics an unknown 28-year-old. This Sabbatical was postponed to 1953, the year of the Kyoto International Theoretical Physics Conference, which was dominated by Mott as the president of IUPAP, and was my first meeting with many other friends of later years. Lecturing has never come easily to me, but I gave, as best I could, lectures on magnetism and a seminar on linebroadening which included Kubo, Toru Moriya, Kei Yosida, Jun Kanamori, among other wellknown Japanese solid staters. I acquired an admiration for Japanese culture, art, and architecture, and learned of the existence of the game of GO, which I still play.
Another milestone for me was a year at the Cavendish Laboratory and Churchill College (1961-62), which was not at Oxford because Brian Pippard promised me that I could lecture and that the lectures would be attended. Mott kept asking me what my 1958 paper meant, and there were a lot of discussions centered around broken symmetry and some ideas of Brian Josephson, who attended my lectures.
When he left Princeton for Illinois in 1959, David Pines bequeathed me a French student named Pierre Morel; Morel and I worked in 1959-61 on some unconventional ideas on anisotropic superfluidity I had, which became related to He3 by discussions with Keith Brueckner; later we worked on solving the Eliashberg equations for superconductivity. Some of these ideas came to fruition working with a young experimentalist, John Rowell, on my return to Bell: we discovered the Josephson effect and worked on "phonon bumps".
In 1967 Nevill Mott managed what must have been a most difficult arrangement to steer through the Cambridge system: a permanent "Visiting Professorship" for two terms out of three at the Cavendish. This arrangement would have been totally impossible without the self-effacing and unsparing cooperation of Volker Heine who joined with me in leading the "TCM Group" (Theory of Condensed Matter) for eight productive and exciting years, spiced with warm encounters with students, visitors and associates from literally the four corners of the earth. One of our brainchildren is a still viable Science and Society course. Through the good offices of John Adkins, Jesus College gave me a Fellowship for this period. A souvenir of those years is a small cottage on the cliffs of Cornwall, where Joyce and I spend a spring month every year, hiking and seeing friends. After eight years the sense of being tourists in each of two cultures, with no really satisfactory role in either, led us reluctantly to return to the United States, and in 1975 the job at Cambridge was replaced with a half-time appointment at Princeton.
The years since the Nobel Prize have been productive ones for me. For instance, in 1978, shortly after receiving the prize in part for localization theory, I was one of the "Gang of Four" (with Elihu Abrahams, T.V. Ramakrishnan, and Don Licciardello) who revitalized that theory by developing a scaling theory which made it into a quantitative experimental science with precise predictions as a function of magnetic field, interactions, dimensionality, etc.; a major branch of science continues to flow from the consequences of this work. (Most recently, "photon localization" has been in th news.)