gİRİŞAlfabetik Ödüllü kişi arama
Michael Smith
lçe Hemşire, Bayan Parkinson, ben bir bayan tarafından teslim edilmiş olan, anneannesinin Mary Martha Armstead evinde 65 St Heliers Road, South Shore, Blackpool, İngiltere 26 Nisan 1932 tarihinde doğdu , ona bisiklet, onun tur yaptığını ve sağlık denetimleri için okulları ziyaret üniforma ve lacivert yağmurluk bebek ve çocuk gün hatırlıyorum. Benim ebeveynler, Mary Agnes Smith ve Rowland Smith, hem de babasının Marton Moss pazar bahçe, Blackpool güney tarafında bir köy, hemen kuzeyinde kendi erken gençler bu yana, o annesinin tatil yatılı ev içinde ve o vardı Saint Anne's-on-Sea. 5 yaşından itibaren 6 yıl boyunca yerel okul, England School of Marton Moss Kilisesi gitti. Annem yerel kilise, Saint Nicolas, katıldı ve dolayısıyla ben bu kilise ve Pazar Okulu katıldı. Pazar Okulu sadece ödüller gizli, ayırt olmasına rağmen ben üniversiteye gitmek için evden ayrılan geliştirdi ateizm, tahmin, "katılım" idi.
Benim geçen yıl ilköğretim okulu, 1943 sırasında, o günlerde İngiliz okullarında kullanılan "Elevenplus" sınav için oturdu. Prensip olarak, tabii ki bir akademik eğitim ve% 80 daha fazla akademik seçenekleri ile sonlandırılmış bir ortaöğretim almak zorunda olacak sunulacak okul nüfusunun yaklaşık% 20 tanımlamak için tasarlanmış bir kırıcı sistemi 15 yaş (Tabii, özel eğitim alternatif, fakat yoksul ebeveynlere çocuk sanki bir seçenek değildi, gibi). Ben, yerel özel okul, Arnold Okulu bir burs almak için şanslıydım. Ben, o zaman bu şans olarak kabul etmedi. Arnold Okulu öğrencileri snobs olarak kabul ve ben Marton Moss arkadaşları tarafından dışlanır olacağını düşündüm çünkü gitmek istemiyordu. Neyse ki, annem ısrar etti ve Arnold Okulu'na gittim. Ben hayatımın en mutlu zamanı (özel okul hayatı önemlidir iyi herhangi bir spor ve spor yeterlik ve öğle yemeği verilmiştir savaş zamanı yemek nefret yanı sıra kimin kaymakam diyemeyiz ) korkunç bir yemek yemek konusunda ısrar etti. Ama okul birinci sınıf olduğunu ve bu tüm konularda olmasa da eşit derecede iyi gelişti. Açıkçası, bilim benim Metier ve kimya benim ilgi uyarılır ve bana kişisel bir ilgi aldı bir kimya öğretmeni, Sidney Kanunu, sahip olduğumuz için şanslıyız (o benim olandan daha iyi bir gazete okumak gerektiğini söyledi ebeveynlerin abone ve bunun sonucu olarak, ben bir ömür boyu okuyucu Manchester Guardian oldu. sırayla, en kısa sürede Kuzey Amerika'ya geldi bana, başka bir ömür boyu bağımlılığı New York'lu bir okuyucu olmak için uyarılan O) .
1943 yılından 1950 yılına kadar yedi yıl da bir çocuk izci oldu bir zaman. Bu şans bir parçası olmuştu. Benim ilk dönem sonunda Arnold Okulu, Sayın Holdgate, okul müdürü, o benim okul arkadaşları tarafından alay konusu olmuştu hangi, benim çıkıntılı ön dişler doğru olabilir umuduyla, bir diş hekimi, Sayın Paterson beni gönderdi. Bay Paterson, benim diş sorunu doğru değil ama o, muhteşem bir oymak beyi benim lise yıllarında ve sağ boyunca tatil keyfi ve bana kamp ve outdoorsmanship mutlu dünyaya beni müzeye Sayın Baykal, beni tanıtmak bugüne kadar. British Columbia engebeli açık ve güzellik arasında belirli bir yaşam zevk açıklıyor bir zevk.
İkinci Dünya Savaşı anda hayatta olan çoğumuzun hayatını tecavüzdü. Blackpool, dışarı çıktı, İngiltere'nin kuzeybatısında ve Alman bombalama hedefleri uzak olmak, çok güvenli bir yer oldu. Bu deniz kıyısındaki tesis, otel ve pansiyonlardan çok sayıda özellikle hava kuvvetleri, askeri kursiyerlerin ev için kullanılır. Ve babası pazar bahçesinde çalışan babam, öncelikle gıda ürünlerinin yerine onun tercihi, krizantem büyüdü. Bazen, muhtemelen Manchester ve Liverpool kendilerinin öncelikli hedefleri saptırılmış bombacıları, evimizin arkasındaki Wellington bombacıları üretilen yeni fabrika bombalamak için çalışacağını söyledi. Genellikle, gece iyi geldi pazar bahçıvanlar seraları vurdu. Ve ben bir sopa, evin her iki tarafında bomba düştü Bebeğimin kardeşi Robin ile evde yalnız bir gece, hatırlıyorum.
Ben Latin yeterli değildi ve bu yüzden, Oxford ya da Cambridge gitmek mümkün değildi. Ancak, profesör ERH 1950 yılında Manchester Üniversitesi, birinci sınıf kimya onur programına girmek yaptı Jones ve M.G. Evans ve Blackpool Eğitim Komitesi Bursu finansal desteği ile, 1953 yılında mezun oldu. Ben bir Firstclass derece elde etmeyi umuyordu, ama sadece 2 (i) var! Ben çok hayal kırıklığına uğradım. Ancak, ben hala benim doktorasını tamamladı kadar yüksek lisans çalışmaları boyunca beni destekleyen bir Devlet Bursu elde edebilmek 1956 yılında derecesi. Benim danışmanı oldu H.B. Henbest. O, olağanüstü bir genç organik kimyacı ve siklohekzan dioller benim işin bir gözetmen olarak ona sahip olmak memnun oldu. Ancak, özellikle sıcak bir ilişki yoktu. Ben sosyal utangaç ve karamsar ve muhtemelen anlamak için oldukça zordu.
Geçen yıl yüksek lisans çalışmaları beni ve bazı Amerikalı profesör ve post-doktora bursları arayan yazılı sınıf arkadaşlarım gördü. Vancouver, Kanada, Gobind Khorana, genç bir bilim adamı, üzerinde çalışmak için bir burs olabileceğini, Amerika Birleşik Devletleri'nin batı kıyısında bir burs benim arzu elde şans yoktu, ancak 1956 yılının yaz aylarında, duydum biyolojik olarak önemli organo-fosfat sentezi. Ben kimya bu tür eğittim olduğu siklohekzan stereokimya daha çok daha zor olduğunu biliyordu, onu yazdı ve Londra'daki British Columbia Araştırma Konseyi, Dr. GM Direktörü ile bir görüşmeden sonra bir burs verildi Shrum.
I was born on April 26th, 1932 at 65 St. Heliers Road, South Shore, Blackpool, England in the house of my maternal grandmother, Mary Martha Armstead, having been delivered by the District Nurse, Ms. Parkinson, a lady who I can remember from my infant and juvenile days in her uniform and navy blue raincoat on her bicycle doing her rounds and visiting schools for health inspections. My parents, Mary Agnes Smith and Rowland Smith, both had to work since their early teens, she in the holiday boarding house of her mother and he in his father's market garden in Marton Moss, a village on the south side of Blackpool, just north of Saint Anne's-on-Sea. I went to the local school, Marton Moss Church of England School for 6 years from the age of 5. My mother attended the local church, Saint Nicolas, and consequently I attended that church and its Sunday School. My only prizes from the Sunday School were "for attendance", so I presume my atheism, which developed when I left home to attend university, although latent, was discernible.
During my last year at elementary school, 1943, I sat for the "Elevenplus" examination which was used in the English schools in those days. In principle, of course, it was an invidious system designed to identify the approximately 20% of the school population that would be offered an academic education and the 80% who would be obligated to take a secondary education that terminated with no further academic options at age 15 (of course, there was the alternative of private schooling, but that was not an option if you were the child of poor parents, as was I). I was lucky enough to obtain a scholarship to the local private school, Arnold School. I did not, at the time, consider this to be luck. I did not want to go to Arnold School because the pupils were considered to be snobs and I thought that I would be ostracized by my friends in Marton Moss. Luckily, my mother insisted, and I went to Arnold School. I cannot say it was the happiest time in my life (I was no good at sports, and proficiency in sport is important in private school life. And I hated the war-time meals that were provided at lunch, as well as the prefect who insisted that I eat the awful food). But the schooling was first-rate, and in this I flourished, although not equally well in all subjects. Clearly, science was my metier, and I was lucky to have a chemistry teacher, Sidney Law, who stimulated my interest in chemistry and who took a personal interest in me (he told me I should read a better newspaper than the one to which my parents subscribed and, as a consequence, I became a life-long reader of the Manchester Guardian. That, in turn, stimulated me to become a reader of the New Yorker as soon as I came to North America, another life-long addiction).
The seven years from 1943 to 1950 were also a time when I became a boy scout. That was a piece of luck. The headmaster at Arnold School, Mr. Holdgate, at the end of my first term, sent me to a dentist, Mr. Paterson, in the hope that he could correct my protruding front teeth, about which I had been teased by my schoolmates. Mr. Paterson did not correct the problem with my teeth but he did introduce me to a wonderful scoutmaster, Mr. Barnes, who inducted me into the happy world of camping and outdoorsmanship which provided me with enjoyment and vacations throughout my secondary school years and right up to the present. An enjoyment that explains why I have a particular delight in living amid the rugged outdoors and beauty of British Columbia.
The second World War impinged on the lives of many of us who were alive at the time. Blackpool, as it turned out, was a very safe place, being in the northwest of England and distant from the targets for German bombing. The large number of hotels and boarding houses in this seaside resort were used to house military trainees, mainly for the airforce. And my father, working his father's market garden, grew primarily food crops rather than his preference, chrysanthemums. Occasionally, bombers, presumably diverted from their primary targets of Manchester and Liverpool, would try to bomb the new factory behind our house that produced Wellington bombers. Usually, they hit the market gardeners' greenhouses which showed up better at night. And I remember one night, alone in the house with my baby brother Robin, when a stick of bombs fell on either side of the house.
I was not proficient in Latin and so was not able to go to Oxford or Cambridge. However, I did enter the first-rate chemistry honours program at the University of Manchester in 1950, where the professors were E.R.H. Jones and M.G. Evans, and graduated in 1953, with the financial support of a Blackpool Education Committee Scholarship. I had hoped to get a firstclass degree, but only got a 2(i)! I was very disappointed. However, I still was able to obtain a State Scholarship which supported me throughout my graduate studies until I finished my Ph.D. degree in 1956. My supervisor was H.B. Henbest. He was an outstanding young organic chemist, and I was glad to have him as a supervisor of my work on cyclohexane diols. However, we did not have a particularly warm relationship. I was socially shy and moody and was probably quite hard to understand.
The last year of our graduate studies saw me and my classmates writing to various American professors seeking post-doctoral fellowships. I had no luck in obtaining my desire of a fellowship on the west coast of the United States, but I heard, in the summer of 1956, that a young scientist in Vancouver, Canada, Gobind Khorana, might have a fellowship to work on the synthesis of biologically important organo-phosphates. While I knew this kind of chemistry was much more difficult than the cyclohexane stereochemistry in which I was trained, I wrote to him and was awarded a fellowship after an interview in London with the Director of the British Columbia Research Council, Dr. G.M. Shrum.