gİRİŞAlfabetik Ödüllü kişi arama
Linda B. Buck
Seattle, Washington, dağlar, ormanlar ve deniz ile çevrili bir şehir, 1947 yılında doğdu. Annem, babamın ailesi bir tarafında ve diğer Amerikan Devrimi kadar uzanan atalarının İrlandalı kökleri varken, on dokuzuncu yüzyılda ABD'ye gelmişti İsveç göçmen kızıydı. Ben üç çocuk, tüm kızların ikinci oldu. Annem, son derece nazik ve esprili ve kelime bulmacaları sevdi bir ev kadınıydı. Babam evde, her şey icat ve bodrum katında bina zamanının çoğunu harcadı, bir elektrik mühendisi oldu. Bu bulmacalar ve buluşlar ailem benim gelecekteki bilim yakınlığı nedeniyle faiz tohumların, ancak, ben bir gün bir bilim adamı olacağını bir çocuk olarak hayal asla olabilir.
Benim çocukluk sırasında, kızlar genellikle bebek ile oynamak gibi şeyler yoktu. Ben de meraklı ve rağmen kolayca sıkılabilir, bu yüzden sık sık yeni maceralar bana ne girişti. Okul ve müzik dersleri dışında, hayatımın nispeten yapılandırılmamış ve önemli bir bağımsızlık verildi. Ben, annem, müzik ve güzelliği takdir etmeyi öğrendim ve babam ne kadar güç araçlarını kullanmak ve inşa şeyler öğretti. Nasıl bebeklerimin için kıyafet dikmek öğretti, beni memnun etmek için büyülü İsveç onu kızlık çağı ile ilgili hikayeler ve söyledim benim anneanne ile çok fazla zaman harcadı. Ben hayatımda istediği her şeyi yapmak yetenek olduğunu söyledi harika destekleyici ebeveynler için şanslıydı. Onlar bağımsız düşünmeye ve kendi fikirlerini kritik öğretti ve "vasat bir şey için razı değil", annemin bir deyişle, hayatımın değerli bir şey yapmak için beni çağırdı. Ben bu dersleri içselleştirmiş ve bir bilim adamı olarak benim çalışma etkilemiş olduğunu artık biliyoruz.
Ben evimize sadece bir kaç kilometre Washington Üniversitesi'nde lisans eğitimi aldı. Ben her zaman başkalarına yardımcı olacağı bir kariyer yapmak istemiş, bu yüzden başlangıçta bir psikoterapist olacağını düşünme, psikoloji alanında önemli bir karar verdi. Zamanla, çıkarları genişletti ve bir çok farklı kariyer olanakları ağırladı. Ancak, hiçbiri ideal görünüyordu ve yersiz olduğunu kanıtlamak olabilir bir şey yapmaya isteksiz. Önümüzdeki birkaç yıl içinde, aralıklı, seyahat yakındaki bir adada yaşayan ve Seattle daha dersleri aldı. Ilginç bulundu. Immünoloji, bir ders aldı Sonunda benim yönde bulundu. Ben bir biyolog olacaktı.
Dallas
1975 yılında, ben Dallas Texas Tıp Merkezi Üniversitesi Mikrobiyoloji Anabilim Dalı yüksek lisans okulu başladı. Bölümün son zamanlarda bu hala genç ve öğrenmeye teşvik edici bir yer olarak önemli bir merkezi, immünoloji alanında bir genişleme geçirmiş. Washington Üniversitesi'nde Walter Makous ile psikoloji alanında ilk ve ardından Ursula Storb ile immünoloji, küçük bir miktar araştırma yapmış, ama ben gerçekten bir bilim adamı olmayı öğrendim Texas oldu. Araştırma mükemmelliği ve hassasiyet talep harika bir tez danışmanı, Ellen Vitetta vardı, ben inanıyorum ki alışkanlıkları bir öğrenci olarak öğrenmek için önemlidir. Benim tez, hücre yüzey antijen reseptörleri olarak kullanılan immünoglobülin sınıf farklılık B lenfosit alt gruplarının fonksiyonel özellikleri karşılaştırıldı. Bu çalışmada benim sonraki çalışma ve çok moleküller ve biyolojik sistemlerin altında yatan moleküler mekanizmaları açısından düşündüm ve benim deneylerde bu mekanizmaların anlamak için çalıştı.
New York
1980 yılında, ben Benvenuto Pernis immünoloji doktora sonrası çalışma yapmak üzere New York Columbia Üniversitesi taşındı. Yüksek lisans öğrencisi olarak, bağışıklık yanıtlarını büyük doku uygunluk kompleksi (MHC) proteinler, daha sonra bir gizem çözüldü açıklanamayan gereksinimi hayran olmuştu. B lenfositlerinin yüzeyinde bulunan sınıf II MHC proteinler üzerinde duruluyor, bu bulmaca incelemeye karar verdi. Ben beklentisi aksine, bu hücrelerin hızla biriken MHC proteinleri aktive edildiğinde, bulundu. Benim başka deneyler, hücre yüzeyinde içselleştirilmiş ve muhtemelen geridönüştürülerek belirtti. Bu antijen antijen reseptörleri ile endocytosed olduğu bilinen ve daha sonra bozulmuş oldu. Bir olasılık içselleştirilmesi ve belirgin geri dönüşüm MHC molekülleri tarafından gündeme içselleştirilmesi aşağıdaki bozulmuş antijen ile etkileşim özel bir mikroçevresinin hedeflenmiş olabilir ki, oldu. MHC-antijen kompleksleri T helper hücreleri tarafından corecognition sonra hücre yüzeyine ihraç olabilir.
Bu zaman ilgimi ne biyolojik sistemlerin altında yatan moleküler mekanizmaları çalışma benim için açık olmuştu, ben yeni geliştirilen moleküler biyoloji teknikleri öğrenmek için gerekli. Bu amaçla, Columbia Üniversitesi'nde Richard Axel laboratuvara taşındı. Richard Eric Kandel, Columbia Üniversitesi'nde de işbirliği ile birkaç yıl önce nörobilim alanında çalışmaya başladı. Onların işbirliği Aplysia sinir sistemi, bir deniz salyangozu moleküler çalışmalar üzerinde duruldu. Bu model organizma Eric öğrenme ve hafıza, 2000 yılında Nobel ödülü aldığı için yaptığı çalışmaları pek çok kullanılan olduğunu edildi. Belki de şaşırtıcı değil, nöronal hücre yüzey reseptörleri kodlayan genlerin arıyor ilgilendi. Ancak, o zaman, Richard Aplysia eğitim devam etmek istedim, bu yüzden bir Aplysia nöron olarak ifade klonlama genler için bir teknik geliştirmek için çalışacağız hangi bir projenin kabul etti, ancak başka. Jim Roberts, laboratuarda bir öğrenci moleküler teknikler öğrenme kısa bir süre geçirdikten sonra, benim Aplysia proje başladı. Eric Kandel grup adları atanmış ve konumlarını tespit edilebilir ve nispeten kısa bir süre içinde, farklı Aplysia nöronlar arasında ifade edildi genleri ortaya çıkarmak için başladı dev Aplysia nöronların nasıl izole etmek için bana gösterdi.
Nöron sayısı R15 ifade nöropeptid gen okurken, ben gen, aynı zamanda diğer bazı nöronlar ifade olduğunu keşfetti ama onun birincil transkript farklı polyproteins vermek için farklı nöronların alternatif spliced ??olduğunu. Iki polyproteins fizyolojik ya da davranışsal bileşenleri ile kısmen örtüşen programlar üretmek için bir yol öneren, farklı nöronların peptidlerin iki farklı kombinasyonlar oluşturabilir. Nöropeptid gen üzerinde çalışırken, ben moleküler biyoloji bilgim arttı ve benim yeteneklerini honlanmış çok sayıda teknik zorluklar ile karşılaştı. Bu dönemde, Ben, Richard ve diğer üyeleri onun laboratuar, moleküler biyoloji bir çok şey öğrendim. Ben de yıllar içinde, benim için ilham ve teşvik harika bir kaynağı olmaya devam etmiştir Eric Kandel, bilmek lazım.
I was born in 1947 in Seattle, Washington, a city surrounded by mountains, forests, and the sea. My mother was the daughter of Swedish immigrants who had come to the US in the late nineteenth century while my father's family had Irish roots on one side and ancestors extending back to the American Revolution on the other. I was the second of three children, all girls. My mother was a homemaker who was exceptionally kind and witty and loved word puzzles. My father was an electrical engineer who, at home, spent much of his time inventing things and building them in our basement. It may be that my parents' interest in puzzles and inventions planted the seeds for my future affinity for science, but I never imagined as a child that I would someday be a scientist.
During my childhood, I did the things that girls often do, such as playing with dolls. I was also curious and easily bored though, so I frequently embarked on what were to me new adventures. Aside from school and music lessons, my life was relatively unstructured and I was given considerable independence. I learned to appreciate music and beauty from my mother and my father taught me how to use power tools and build things. I spent a lot of time with my maternal grandmother, who told me magical stories about her girlhood in Sweden and, to my delight, taught me how to sew clothes for my dolls. I was fortunate to have wonderfully supportive parents who told me that I had the ability to do anything I wanted with my life. They taught me to think independently and to be critical of my own ideas, and they urged me to do something worthwhile with my life, in my mother's words, to "not settle for something mediocre". I realize now that I internalized those lessons and that they have influenced my work as a scientist.
I received my undergraduate education at the University of Washington, which was only a few miles from our home. I had always wanted to have a career in which I would help others, so I initially decided to major in psychology, thinking that I would become a psychotherapist. Over time, my interests expanded and I entertained a variety of different career possibilities. However, none seemed ideal and I was reluctant to embark on something that might prove to be inappropriate. Over the next several years, I intermittently traveled, lived on a nearby island, and took more classes in Seattle. I finally found my direction when I took a course in immunology, which I found fascinating. I would be a biologist.
Dallas
In 1975, I began graduate school in the Microbiology Department at the University of Texas Medical Center in Dallas. The department had recently undergone an expansion in the area of immunology, making it a major center in this still young area and a stimulating place to learn. I had done a small amount of research at the University of Washington, first in psychology with Walter Makous and then in immunology with Ursula Storb, but it was in Texas that I truly learned to be a scientist. I had a wonderful thesis advisor, Ellen Vitetta, who demanded excellence and precision in research, habits that I believe are important to learn as a student. For my thesis, I compared the functional properties of subsets of B lymphocytes that differed in the class of cell surface immunoglobulin that they used as antigen receptors. In this work and much of my subsequent work, I thought in terms of molecules and the molecular mechanisms underlying biological systems, and sought to gain insight into those mechanisms in my experiments.
New York
In 1980, I moved to Columbia University in New York City to do postdoctoral work in immunology with Benvenuto Pernis. As a graduate student, I had become fascinated with the unexplained requirement for major histocompatibility complex (MHC) proteins in immune responses, a mystery that was later solved. I decided to explore this puzzle, focusing on class II MHC proteins found on the surface of B lymphocytes. I found that, contrary to expectation, the MHC proteins rapidly accumulated inside these cells when they were activated. My further experiments indicated that they were being internalized from the cell surface and were probably being recycled to it. It was known that antigen is endocytosed with antigen receptors and then degraded. One possibility raised by the internalization and apparent recycling of MHC molecules was that, following internalization, they might be targeted to a specialized microenvironment where they could interact with degraded antigen. The MHC-antigen complexes might then be exported to the cell surface for corecognition by T helper cells.
By this time, it had become clear to me that to study molecular mechanisms underlying biological systems, which is what interested me, I needed to learn the recently developed techniques of molecular biology. To this end, I moved to the laboratory of Richard Axel at Columbia University. Richard had begun to work in the area of neuroscience several years earlier through collaboration with Eric Kandel, who was also at Columbia. Their collaboration had focused on molecular studies of the nervous system of Aplysia, a sea snail. This was the model organism that Eric had used in many of his studies of learning and memory, for which he received a Nobel Prize in 2000. Perhaps not surprisingly, I was interested in searching for genes encoding neuronal cell surface receptors. However, at that time, Richard wanted to continue studying Aplysia, so I agreed to a project in which I would try to develop a technique for cloning genes expressed in one Aplysia neuron, but not another. After spending a short time learning molecular techniques from Jim Roberts, a student in the lab, I started my Aplysia project. Eric Kandel's group showed me how to isolate giant Aplysia neurons that had been assigned names and could be identified by their locations and, within a relatively short time, I began to uncover genes that were differentially expressed among Aplysia neurons.
While studying a neuropeptide gene expressed in neuron number R15, I discovered that the gene was also expressed in some other neurons, but that its primary transcript was alternatively spliced in different neurons to give different polyproteins. The two polyproteins could generate two different combinations of peptides in different neurons, suggesting a way to produce physiological or behavioral programs with partially overlapping components. While working on the neuropeptide gene, I encountered numerous technical challenges that increased my knowledge of molecular biology and honed my abilities. During this period, I learned a lot of molecular biology from Richard and other members of his lab. I also got to know Eric Kandel, who has continued to be a wonderful source of inspiration and encouragement for me over the years.