gİRİŞAlfabetik Ödüllü kişi arama
Klas Pontus Arnoldson
Klas Pontus Arnoldson (27 Ekim 1844-20 Şubat 1916), İsveç gazeteci, pasifist, ve İskandinav birliği, savunucusu, mütevazı kökenli bir adamdı. Bir bekçi oğlu, Göteborg doğdu onaltı yaşındayken 1860 yılında babasının ölümünden sonra ailesinin maddi zorluklar nedeniyle Göteborg devlet okullarında onun örgün eğitim durdurma zorunda kaldı. Önümüzdeki yirmi bir yıl boyunca o ilk bir katip ve sonra bir istasyon Jonsered, Älgarås müfettiş ve Tumba olarak on yıl için, bir demiryolu için çalıştı.
Onun günün siyasi olaylar, özellikle 1864 Danimarka-Avusturya-Prusya Savaşı ve 1870-1871 Fransa-Prusya Savaşı gözlenen; Bu yıllarda, Arnoldson, tarih, din ve felsefe yaygın, okuma çalışmalarını sürdürdü ve gelişti o onun hacimli yazılarında ayrıntılı olarak geliştirilmiş, din, siyaset ve barış üzerine fikirler.
Arnoldson liberal bir teoloji oldu. On dokuzuncu yüzyılda İngiltere ve Amerika Birleşik Devletleri'nin New England bölümünde, o fanatik dogmatizm kınamış ve aslında Unitarian gerçeği görüş, hoşgörü, bireysel vicdan özgürlüğü, düşünce özgürlüğünü savunan kaynaklanan dini hareketler hümanist ilkelerinin aşina ve insan perfectability. Bu kez o Nordiska Dagbladet yayınlanan [Kuzey Günlük] 1870 başlarında kısa bir süre için düzenlenebilir ve Sanningssökaren içinde [Truth Seeker], «pratik Hıristiyanlık» fuar adanmış bir aylık dergi, yanı sıra kitaplar ve broşürler.
Arnoldson de siyaset felsefesi, liberal bir demokrasi ve bireycilik ilkesinin pratik uygulama taahhüt edildi. 1882 ile 1887, Parlamento'nun seçilmiş bir üyesi olarak, o, daha sonra başardı desteklenen mevzuat geçmek başarısız olduğunda franchise uzatmak için mevzuat tanıttı ve dini özgürlük uzantısı tercih antimilitaristic bir politika izledi; soran tartışmalı bir tasarı hazırlayarak hükümet Sweden1 için garantili tarafsızlık olasılığını araştırmak için.
Dış Parlamentosu Arnoldson barış için çalışmak daha da şiddetle taşıdı. Başlangıçta 1864 ve 1870-1871 ve dini inançları yüzünden savaşlar için yaptığı antipati nedeniyle pasifizm çekti Arnoldson toplumun sekreter pozisyonu işgal, 1883 yılında İsveç Barış ve Tahkim Derneği kurucu vesile olanların biriydi ve Tiden editörü [The Times], barış ve özgür tartışmaya bir ortam haline geldi. Arnoldson yönetsel kapasitenin elinden gelenin en iyisini, mali zorluklar koştu 1885 yılında Tiden istifa etti ve 1887 yılında barış toplumun kendisi, mali sorunlar, çalışma basıncı bunalmış hissettim ofisinde, ve duygusal depresyon değil . Arnoldson 1885 den 1888 Fredsvännen [Barış Arkadaşa] düzenlenebilir ve Nordsvenska Dagbladet [Kuzey İsveç Günlük] 1892 - 1894. Ancak, o büyük bir kısmı için, onun enerjileri adıyorum tahkim adına konuşma ve yazma, idari ve siyasi görevleri kendini özgür tuttu. 1888 yılında yabancı ülkeler ile kral lehine tahkim anlaşmaları ele popüler bir dilekçe için bir kampanya monte edilebilir. 1890 yılında Norveç onun ajitasyon genişletilmesi, ülke çapında alıcı kitlelere konuştu ve kral hitaben tahkim hakkında bir karar Norveç Parlamentosu geçişi için bazı ivme sağladı.
Norveç ve İsveç arasında ve kendi Birliği'nin dağılması ile sonuçlandı son anayasal kriz 1895 yılında cereyan eden siyasi tartışmalar, Arnoldson Norveç sempati. İsveç'te popüler değildi. Arnoldson 1908 yılında Nobel barış ödüllü seçildi, bazı yaralanma eklemek için bir «İsveç'e karşı öfke», «kendi ulusal onur gurur duymaktadır her İsveçli bir adam» rezillik ve ödülü olduğunu söyleyerek, İsveç newpapers öfkelendi hakaret, ödendi para «İsveç» İsveç hemşerim tarafından verilen. Cevap olarak, Løvland, Norveç Nobel Komitesi Başkanı, Arnoldson adaylığı oybirliği Arası Union2 İsveç Grubu tarafından önerilen olduğuna dikkat çekti.
Yaşamı boyunca, Arnoldson yazarak, onun gün-gün siyasi faaliyet tamamlanmaktadır. Onun erken yıllarda ağırlıklı olarak gazetecilik parça yazmış, hayatının son üç yıl içinde bazı önemli eserler üretmiştir. Uluslararası hukuk tarihi üzerine bir deneme, ar möjlig världsfred? [Dünya Barışı Mümkün mü? Pax Mundi] başlığı altında İngilizce'ye tercüme 1890 yılında ortaya çıktı; Religionen i forskningens ljus Araştırma Işık [Din] 1891 yılında; pasifist fikri bir geçmişe, Seklernas hopp [Hope, 1901 yılında Yüzyıllar]. Ayrıca polemik kurgu roman ve dramatistic formu içine koyarak, onun pasifist mesaj yazdı.
Arnoldson hayatı boyunca hastalık dönemleri muzdarip olmasına rağmen, 1916 yılında Stockholm'de bir kalp krizi sonucu ölüyor, yetmiş iki yaşamış.
Klas Pontus Arnoldson (October 27, 1844-February 20, 1916), the Swedish journalist, pacifist, and proponent of Scandinavian unity, was a man of humble origin. Born at Göteborg, the son of a caretaker, he was obliged to discontinue his formal education in the public schools of Göteborg at the age of sixteen because of family financial difficulties after the death of his father in 1860. For the next twenty-one years he worked for a railroad, first as a clerk and then for ten years as a station inspector in Jonsered, Älgarås, and Tumba.
During these years, Arnoldson continued his studies, reading widely in history, religion, and philosophy; observed the political events of his day, especially the Danish-Austrian-Prussian War of 1864 and the Franco-Prussian War of 1870-1871; and evolved the ideas on religion, politics, and peace that he developed in detail in his voluminous writings.
Arnoldson was a liberal in theology. Familiar with the humanistic tenets of religious movements originating in the nineteenth century in Great Britain and in the New England section of the United States, he decried fanatic dogmatism and espoused essentially Unitarian views on truth, tolerance, freedom of the individual conscience, freedom of thought, and human perfectability. These views he published in the Nordiska Dagbladet [Northern Daily] which he edited for a short time in the early 1870's, and in Sanningssökaren [The Truth Seeker], a monthly journal devoted to the exposition of «practical Christianity», as well as in books and pamphlets.
Arnoldson was also a liberal in political philosophy, committed to the practical application of the principle of democracy and individualism. From 1882 to 1887, as an elected member of the Parliament, he introduced legislation to extend the franchise and when it failed to pass, supported legislation which later succeeded; favored the extension of religious freedom; pursued an antimilitaristic policy; drafted a controversial resolution asking the government to investigate the possibility of guaranteed neutrality for Sweden1.
Outside Parliament Arnoldson carried on work for peace even more vigorously. Originally attracted to pacifism because of his repugnance for the wars of 1864 and 1870-1871 and because of his religious beliefs, Arnoldson was one of those instrumental in founding the Swedish Peace and Arbitration Association in 1883, occupying the position of secretary of the society and becoming the editor of Tiden [The Times], a medium for peace information and free debate. Not at his best in a managerial capacity, Arnoldson resigned from Tiden in 1885 when it ran into financial difficulties, and from his office with the peace society in 1887 when he felt himself being overwhelmed by financial problems, the pressure of work, and emotional depression. Arnoldson edited Fredsvännen [The Friend of Peace] from 1885 to 1888 and the Nordsvenska Dagbladet [North Sweden Daily] from 1892 to 1894. For the most part, however, he kept himself free of administrative and political duties, devoting his energies to speaking and writing on behalf of arbitration. In 1888 he mounted a campaign for a popular petition addressed to the king favoring arbitration agreements with foreign nations. Extending his agitation to Norway in 1890, he spoke to receptive audiences throughout the country and provided some of the impetus for the Norwegian Parliament's passage of a resolution on arbitration addressed to the king.
In the political controversy of 1895 between Norway and Sweden and in the final constitutional crisis which resulted in dissolution of their Union, Arnoldson sympathized with Norway. This was not popular in Sweden. When Arnoldson was named a Nobel peace laureate in 1908, some Swedish newpapers were incensed, saying that the award was an «outrage» against Sweden, a disgrace to «every Swedish man who takes pride in his national honor», and, to add injury to insult, was paid for with «Swedish money» given by a Swedish countryman. In reply, Løvland, chairman of the Norwegian Nobel Committee, pointed out that Arnoldson's candidacy had been proposed by the unanimous vote of the Swedish Group of the Interparliamentary Union2.
Throughout his life, Arnoldson complemented his day-to-day political activity by writing. In his early years he wrote mainly journalistic pieces; in the last three decades of his life, he produced some major works. An historical essay on international law, Är världsfred möjlig? [Is World Peace Possible? translated into English under the title of Pax mundi], appeared in 1890; Religionen i forskningens ljus [Religion in the Light of Research] in 1891; a history of the pacifist idea, Seklernas hopp [The Hope of the Centuries], in 1901. He also wrote polemical fiction, putting his pacifist message into novelistic and dramatistic form.
Although Arnoldson suffered from periods of illness throughout his life, he lived to be seventy-two, dying of a heart attack in Stockholm in 1916.