gİRİŞAlfabetik Ödüllü kişi arama
K. Barry Sharpless
6. itibaren 12. sınıflarda yoluyla Philadelphia şehir hattı Quaker bir okul katıldı. Haftada iki kez tüm okul birinin konuşmak için kişisel bir çağrı aldığınızda dışında Quaker Toplantı, sessiz toplantılara katıldı.
Asla bir telefon aldım, ama yine de kafamın doluydu: balıkçılık ve tekne hakkında düşündüm. Yoksa ben Philadelphia New Jersey Shore bir tekne balık dışarı çıkmak için bizim kulübe alabilir ne zaman gelecek hakkında düşündüm. Bir yüksek okul yıllığında benim resim altında "Shore gidiyorum" diyor.
Balıkçılık için ezici bir tutku iken, okul Ben sadece zevk ve ben bir bilim adamı olarak planlanmıştır. Aslında, tutku, planlama değil, bütün düşünce ve eylem sürüş motoru. Benim gençlik neredeyse hayal edilemeyecek kadar iyi bir servet, diğer insanlar benim için çok çok iyi planlar ve seçimler yapılmış olmasıydı.
Annem ve babam, tesadüfen, Clayton Farraday bir fen bilgisi öğretmeni ve okul sevgili Bay Chips mükemmel Friends Orta Okulu seçildi. Oradaki danışmanlar, oldukça büyük bir üniversite dışında bir üniversiteye gerektiğini, akıllıca karar verdi ve 1959 yılının sonbaharında Dartmouth College Philadelphia ayrıldı. Edebiyat derslerinin var benim favorilerimden olmasına rağmen, ailem, hep babam gibi bir MD olmak istiyorum umuyordu sadece, çünkü, ben bir ön-tıp öğrencisi oldu. Ön-ilaçlarını, kimya ya da biyoloji alanında ihtisas ve bu ikisi arasındaki kimya doğru eğildi. Ben, bana onun laboratuvarda araştırma yapmayı seçen genç bir kimya profesörü organik benim ikinci yıl iki dönem kadar ancak, gerçekten ilgi yoktu. Birkaç yıl sonra Dartmouth mezun oldu, 1963 yılında, aynı prof yerine organik kimya, tıp fakültesine sonraki hareket, bir doktora denir. Hatta orada katıldı ve araştırma danışmanı okuldan mezun seçti. Böyle güçlü bir müdahale bir öğrenci hayatını olağandışı şüphe yoktur, ancak çok hızlandırıcı olaylar, olağandışı.
Genel olarak konuşursak, kolejler, laboratuvarlar, lisans ve post-yüksek lisans öğrencileri tarafından doldurulacaktır en iyi lisans öğretim ve üniversiteler, en iyi araştırma. 1959 yılında Dartmouth College vardığımızda, kimya bölümü, araştırma düzeyinde sadece iyi öğretmenler geliyordu bir yüksek lisans programı, vardı. Ancak, program küçük ve buna bağlı olarak profesörler, laboratuarlar için daha fazla işgücü, daha fazla "eller" için sürekli açtık, sadece bir master derecesi verildi. Laboratuvar dersleri iyi bir performans Lisans aktif "gerçek" bir lisansüstü düzeyinde araştırma yapmak için çalışmaya dahil edildi.
Ben ne zaman Thomas A. Spencer, kimya, yepyeni bir doçent, Dartmouth geldi ve ben üç yıl boyunca yaptığı araştırma grubunun parçası oldu. Tom (ve hala) o kadar akıllı ve iyi bir kimyager gibi olduğu için, o sadece yetenek değil, ama önemli bir şey yapmak potansiyelini tanımak; Tom aynı zamanda büyük bir öğretmen doğdu, çünkü, o hızlı bir tekme vermek zorunda kaldı benim rahat bir unutkanlık. Balıkçılık, şimdi bütün yaz charter tekne üzerinde çalışma şeklinde, benim için iyi kararlar almak için bir bilge kişiye ihtiyaç devam demekti benim saygılı tutku olarak devam etti. Benim yetişkin yaşamda bazı değişkenleri değişmiş olsaydı, ben hala bu sayfaların üzerine yapmış olabilir, ama Tom Spencer olmadan olmuş asla.
Bazı aile geçmişi ve mesleki faaliyetleri (ve çok daha fazla balık hakkında) izler ve standart biyografik folderol en kolay www.scripps.edu/ kimya / Sharpless / online yana Nobel konuşması olduğundan, ben sunmayı umuyoruz aşağıdaki son derece subjektif ve alışılmışın dışında büyük ölçüde kişisel bilgiler ile okumak daha ilginç.
Stanford Üniversitesi, San Gregorio, batı eteklerinde genelinde bir plaj partisinde benim gelecekteki eşi Jan Dueser araya geldi. Ben ilk yıl yüksek lisans öğrencisi oldu ve o, o gün, benim oda arkadaşım tarihini Stanford ikinci ve. Ben ona dokunmak futbol formu takdir ve kum kaybetti onun narin kol saati, bana o emanet. Biz-ve-bir buçuk yıl sonra, 28 Nisan 1965 tarihinde, Palo Alto benim 24. doğum günü, adliye evlendiler. Bir adam kimya lisansüstü öğrenci ve şimdi of Nevada, Reno Üniversitesi profesörü David Schooley, bizim en iyi adamdı.
Çocukların önce Jan ve köpekler ile uygulanan; kimyagerler hala bizim ilk siyah ve büyük Lionel, MIT'de düzenli bir laboratuvar ve sınıf ziyaretçi hakkında sormak. Kızımız Hannah, 1976 yılında doğdu (takma adı "Pippi" Bayan Longstocking değil, "pipet" dan gelir) ve Boston bir ortaokul öğretmeni. Benim seminerlerine katıldı ettik kimyagerler için, o dev kitabın Looking Glass Şeker bakışları Harikalar tanıdık Alice kalıcı altı yaşında. William ("Will") ve İshak ("Ike"), iki yıllık aralıklarla Hannah izledi. Bizim evlatlarımız her ikisi de hala üniversite lisans. Bizim çocuklarımızın hiçbiri bilime büyük ilgi var ve ben o kadar olduğunu hayal kırıklığına değil, üzgünüm, ama.
From 6th through 12th grades I attended a Quaker school on the Philadelphia city line. Twice a week the entire school attended Quaker Meeting, silent gatherings except when someone received a personal call to speak.
I never got a call, but nonetheless my head was full: I thought about fishing and boats. Or else I thought about when next I could get from Philadelphia to our cottage on the New Jersey Shore in order to go out fishing in a boat. Beneath my picture in one high school yearbook it says, "I'm going to the Shore".
While I had an overwhelming passion for fishing, school I merely enjoyed and I never planned to be a scientist. In fact, passion, not planning, is the engine driving all my thought and action. The almost unimaginably good fortune of my youth was that other people made such very, very good plans and choices for me.
My parents selected the excellent Friends Central School where, fortuitously, Clayton Farraday was both a science teacher and the school's beloved Mr. Chips. The counselors there decided, wisely, that I should attend a college rather than a large university, and I departed Philadelphia for Dartmouth College in the fall of 1959. Though literature courses there were my favorites, I was a pre-medical student solely because my parents always hoped that I'd become an MD like my father. Pre-meds majored in chemistry or biology, and between the two I leaned toward chemistry. I didn't get really interested, however, until I had two semesters of organic my sophomore year from a young chemistry professor who chose me to do research in his lab. When I graduated Dartmouth a few years later, in 1963, the same prof called my next move, a PhD in organic chemistry instead of medical school. He even chose the graduate school I attended and my research supervisor there. Such a strong intervention in a student's life is no doubt unusual, but the precipitating events were unusual, too.
Generally speaking, colleges have the best undergraduate teaching, and universities, whose labs are filled by graduate and post-graduate students, have the best research. When I arrived at Dartmouth College in 1959, the chemistry department had a graduate program, which meant great teachers who were just as good at research. However, the program was small, and only a master's degree was awarded, so consequently professors were perpetually hungry for more manpower for their labs, more "hands". Undergraduates who performed well in lab courses were actively recruited to do "real" graduate- level research.
Thomas A. Spencer, a brand-new assistant professor of chemistry, arrived at Dartmouth when I did, and I was part of his research group for three years. Because Tom was (and still is) so smart and such a good chemist, he could recognize not just talent, but the potential to do something significant; because Tom was also born a great teacher, he was obliged to give a swift kick to my comfortable obliviousness. Fishing, now in the form of working all summer on charter boats, continued as my abiding passion, which meant I continued to need a wise person to make good decisions for me. If some variables in my adult life were changed, I might still have made it onto these pages, but it never would have happened without Tom Spencer.
Since some family background and professional activities (and lots more about fishing) are in the Nobel lecture that follows, and since the standard biographical folderol is most easily found online at www.scripps.edu/ chem/sharpless/, I hope to provide a more interesting read with the highly subjective and largely unorthodox personal information that follows.
I met my future wife, Jan Dueser, at a beach party at San Gregorio, west across the foothills from Stanford University. I was a first-year graduate student, and she was a Stanford sophomore and, on that day, my roommate's date. I admired her touch football form, and she entrusted me with her delicate wristwatch, which I lost in the sand. We were married about a year-and-a-half later, on April 28, 1965, my 24th birthday, at the Palo Alto courthouse. David Schooley, a fellow chemistry grad student and now a professor at University of Nevada, Reno, was our best man.
Jan and I practiced with dogs before we had children; chemists still ask about our first, the black and enormous Lionel, a regular laboratory and classroom visitor at MIT. Our daughter Hannah (whose nickname "Pippi", comes from "pipette", not from Miss Longstocking) was born in 1976, and is a middle school teacher in Boston. To chemists who've attended my seminars, she is permanently six years old, the familiar Alice in Wonderland who gazes at the huge book of Looking Glass Sugars. William ("Will") and Isaac ("Ike") followed Hannah at two-year intervals. Both of our sons are still college undergraduates. None of our children has much interest in science, and I'm sorry, but not disappointed, that that is so.