gİRİŞAlfabetik Ödüllü kişi arama
José Saramago
Almonda Nehri'nin sağ kıyısında, yaklaşık yüz kilometre kuzey-doğusunda Lizbon Azinhaga Ribatejo eyaletinin küçük bir köyünde, topraksız köylü bir ailenin çocuğu olarak doğdu. Ailem José de Sousa ve Maria da Piedade. Saramago: José de Sousa benim kendi adına, kendi inititiave Kayıt köyde babamın ailesi bilindiği takma yoktu olurdu. O Saramago, o zamanlar yaprakları yoksullar için besin olarak gerek servis yabani otsu bir bitki olduğunu eklemek gerekir. Yedi yaşına kadar, ben ilkokulda bir kimlik belgesi sunmak zorunda kaldı zaman, benim tam adı José de Sousa Saramago olduğunu fark değildi ...
Ancak, bu doğumda kaderde oldu sadece kimlik sorunu değildi. 16 Kasım 1922 tarihinde dünyaya gelmiş olsa da, benim resmi belgeler, 18, iki gün sonra doğdu göstermektedir. Ailem yasal zamanda benim doğum kayıtlı olmaması için para cezası ödeyen kaçan bu küçük dolandırıcılık sayesinde oldu.
O I. Dünya Savaşı'nda, Fransa'da topçu asker olarak görev yapmıştı ve o köyün diğer çevresi bilseydim Belki, çünkü, babam çiftlik işten ayrılma ve ailesi ile birlikte hareket olarak başlayan Lizbon, 1924 yılında karar verdi polis, bu iş artık "edebi nitelikleri" (daha sonra ortak bir ifade ...) okuma, yazma ve aritmetik daha istendi.
Birkaç ay başkentte yerleştikten sonra iki yaş büyük ağabeyimin Francisco, öldü. Taşıdıktan sonra, bizim yaşam koşulları biraz geliştirilmiş olmasına karşın, biz de kapalı olacak asla.
Ben zaten bizim kendi, son taşındığında 13 veya 14 idi, ama çok küçük bir ev: o zamana kadar biz diğer ailelerin, evlerin bölgelerinde yaşamıştır. Tüm bu süre zarfında ve yaşına gelene kadar ben annemin anne Jerónimo Meirinho ve Josefa caixinha köyünde dönemler, oldukça uzun ve çok sık geçirdi.
Ben ilkokul ikinci sınıf iyi bir öğrenci oldu: Ben hiçbir yazım hataları ile yazılı ve üçüncü ve dördüncü sınıflarda tek bir yıl içinde yapıldı. Hatta seçilmiş, mükemmel markaları, ilk yıl içinde ikinci çok iyi değil, iki yıl kaldı Sonra lise kadar taşındı, ama sınıf arkadaşları ve öğretmenleri tarafından çok seviliyor, (o zaman 12 yaşındaydı ... Öğrenci Birliği) sayman ... Bu arada ailem kaynakların yokluğu, lise beni tutarak, sonucuna varmıştır. Bir teknik okula gitmek için tek alternatif oldu. Ve böyle oldu: Ben beş yıl boyunca bir mekanik olmayı öğrendim. Ama şaşırtıcı bir müfredat o zaman, ancak, Fransızca, edebiyat konu yanında, tabii ki teknik odaklı dahil. Ben evde kitap (benim kendi kendime tarafından satın alınan kitap, ben 19 yaşındayken, bir arkadaşından ödünç para ile ancak ben sadece olurdu) "antolojik" karakteri ile Portekizce dil ders kitapları, olduğu gibi bana açıldı edebi meyvelerini kapılar: bugün bile o uzak döneminde şiir öğrendim ezberden yapabilirsiniz. Kurs bittikten sonra ben bir araba tamircisi bir mekanik olarak iki yıl boyunca çalıştı. O zamana kadar zaten Lizbon'da bir halk kütüphanesi, akşam açılış saat içinde, sık sık başlamıştı. Ve okumak için geliştirilen ve benim zevkime rafine olduğunu, merak ve öğrenme isteği dışında herhangi bir yardım veya rehberlik ile oradaydı.
Ben 1944 yılında evlendim, zaten işler değişmişti. Ben şimdi bir idari memur olarak çalışan Sosyal Refah Hizmetleri. Eşim, sonra Ilda Reis, Demiryolu Şirketi ile bir daktilo, olmak, yıllar sonra, en önemli Portekizce oyma biri. 1998 yılında öldü. 1947 yılında, tek çocuk, Violante doğum yılı, ben benim ilk kitabı, kendimi Dul başlıklı bir roman yayınladı, ancak editoryal nedenlerden dolayı Sin Ülkesi olarak ortaya çıktı. Ben hala yayınlanmamış başka bir roman, Skylight, yazdı, ve başka bir başladı, ama ilk birkaç sayfalarında geçmiş alamadım: başlığı belki Tadeus oğlu Louis, Bal ve safra, ya da ... Mesele proje terk yerleşmiş oldu: değerli bir şey söylemek benim için oldukça açık olduğunu haline geldi. 19 yıl boyunca, 1966 yılına kadar, ben Olası Şiirler yayınlamak için zaman var, ben, kaç kişi, benim yokluğumu fark olabilir Portekizce edebi sahne, yok oldu.
Siyasi nedenlerden dolayı 1949 yılında işsiz oldu, ama eski bir teknik okulda öğretmen iyi niyet sayesinde, ben onun bir yönetici olduğunu metal firmasında iş bulmayı başardı.
1950'lerin sonunda bu yüzden dönen, üretim müdürü olarak, Estudios Kor bir yayınevinde çalışmaya başladı, ama bir yazar olarak değil, harflerin dünyaya Ben birkaç yıl önce terk etmiş. Bu yeni bir etkinlik beni tanıdığı ve dostluk, zamanın en önemli Portekizce yazarlarından bazıları ile izin verdi. 1955 yılında, aile bütçesini artırmak için değil, aynı zamanda ben çok zevk aldım, çünkü ben çeviri benim serbest zaman bir parçası olarak, 1981 yılına kadar devam edeceğini bir etkinlik geçirmek başlatan: Colette, Pär Lagerkvist Jean Cassou, Maupassant, André Bonnard, Tolstoi Etienne Balibar, Nikos Poulantzas, Henri Focillon Jacques Roumain, Hegel, Baudelaire, Raymond Bayer ben tercüme bazı yazarlar. Mayıs 1967 ve Kasım 1968 tarihleri ??arasında, ben bir edebiyat eleştirmeni olarak başka bir paralel işgali vardı. Bu arada, 1966 yılında, Olası Şiirler edebiyata damgasını vuran bir şiir kitabı yayınlamıştı. Bundan sonra, 1970 yılında, başka bir kitap, şiir Muhtemelen Sevinç ve kısa bir süre sonra, sırasıyla 1971 ve 1973 yılında, bu Dünya itibaren başlıkları ve diğer ve Seyahat Bagaj, eleştirmenler düşünün gazete makaleleri iki koleksiyon, tam gerekli altında benim daha sonra çalışma anlayışı. 1970 yılında benim boşanma sonra, Portekizli yazar Isabel da Nóbrega, 1986 yılına kadar sürecek bir ilişki başlattı.
1971 sonunda yayıncı ayrıldıktan sonra, ben akşam gazetesi Diario de Lisboa takip eden iki yıl boyunca, kültürel bir ek yöneticisi ve editör olarak çalıştı.
I was born in a family of landless peasants, in Azinhaga, a small village in the province of Ribatejo, on the right bank of the Almonda River, around a hundred kilometres north-east of Lisbon. My parents were José de Sousa and Maria da Piedade. José de Sousa would have been my own name had not the Registrar, on his own inititiave added the nickname by which my father's family was known in the village: Saramago. I should add that saramago is a wild herbaceous plant, whose leaves in those times served at need as nourishment for the poor. Not until the age of seven, when I had to present an identification document at primary school, was it realised that my full name was José de Sousa Saramago...
This was not, however, the only identity problem to which I was fated at birth. Though I had come into the world on 16 November 1922, my official documents show that I was born two days later, on the 18th. It was thanks to this petty fraud that my family escaped from paying the fine for not having registered my birth at the proper legal time.
Maybe because he had served in World War I, in France as an artillery soldier, and had known other surroundings from those of the village, my father decided in 1924 to leave farm work and move with his family to Lisbon, where he started as a policeman, for which job were required no more "literary qualifications" (a common expression then...) than reading, writing and arithmetic.
A few months after settling in the capital my brother Francisco two years older, died. Though our living conditions had improved a little after moving, we were never going to be well off.
I was already 13 or 14 when we moved, at last, to our own - but very tiny - house: till then we had lived in parts of houses, with other families. During all this time, and until I came of age I spent many, and very often quite long, periods in the village with my mother's parents Jerónimo Meirinho and Josefa Caixinha.
I was a good pupil at primary school: in the second class I was writing with no spelling mistakes and the third and fourth classes were done in a single year. Then I was moved up to the grammar school where I stayed two years, with excellent marks in the first year, not so good in the second, but was well liked by classmates and teachers, even being elected (I was then 12...) treasurer of the Students' Union... Meanwhile my parents reached the conclusion that, in the absence of resources, they could not go on keeping me in the grammar school. The only alternative was to go to a technical school. And so it was: for five years I learned to be a mechanic. But surprisingly the syllabus at that time, though obviously technically oriented, included, besides French, a literature subject. As I had no books at home (my own books, bought by myself, however with money borrowed from a friend, I would only have when I was 19) the Portuguese language textbooks, with their "anthological" character, were what opened to me the doors of literary fruition: even today I can recite poetry learnt in that distant era. After finishing the course, I worked for two years as a mechanic at a car repair shop. By that time I had already started to frequent, in its evening opening hours, a public library in Lisbon. And it was there, with no help or guidance except curiosity and the will to learn, that my taste for reading developed and was refined.
When I got married in 1944, I had already changed jobs. I was now working in the Social Welfare Service as an administrative civil servant. My wife, Ilda Reis, then a typist with the Railway Company, was to become, many years later, one of the most important Portuguese engravers. She died in 1998. In 1947, the year of the birth of my only child, Violante, I published my first book, a novel I myself entitled The Widow, but which for editorial reasons appeared as The Land of Sin. I wrote another novel, The Skylight, still unpublished, and started another one, but did not get past the first few pages: its title was to be Honey and Gall, or maybe Louis, son of Tadeus... The matter was settled when I abandoned the project: it was becoming quite clear to me that I had nothing worthwhile to say. For 19 years, till 1966, when I got to publish Possible Poems, I was absent from the Portuguese literary scene, where few people can have noticed my absence.
For political reasons I became unemployed in 1949, but thanks to the goodwill of a former teacher at the technical school, I managed to find work at the metal company where he was a manager.
At the end of the 1950s I started working at a publishing company, Estúdios Cor, as production manager, so returning, but not as an author, to the world of letters I had left some years before. This new activity allowed me acquaintance and friendship with some of the most important Portuguese writers of the time. In 1955, to improve the family budget, but also because I enjoyed it, I started to spend part of my free time in translation, an activity that would continue till 1981: Colette, Pär Lagerkvist, Jean Cassou, Maupassant, André Bonnard, Tolstoi, Baudelaire, Étienne Balibar, Nikos Poulantzas, Henri Focillon, Jacques Roumain, Hegel, Raymond Bayer were some of the authors I translated. Between May 1967 and November 1968, I had another parallel occupation as a literary critic. Meanwhile, in 1966, I had published Possible Poems, a poetry book that marked my return to literature. After that, in 1970, another book of poems, Probably Joy and shortly after, in 1971 and 1973 respectively, under the titles From this World and the Other and The Traveller's Baggage, two collections of newspaper articles which the critics consider essential to the full understanding of my later work. After my divorce in 1970, I initiated a relationship, which would last till 1986, with the Portuguese writer Isabel da Nóbrega.
After leaving the publisher at the end of 1971, I worked for the following two years at the evening newspaper Diário de Lisboa, as manager of a cultural supplement and as an editor.