gİRİŞAlfabetik Ödüllü kişi arama
Hjalmar Branting
İsveç, Karl Hjalmar Branting (23 Kasım 1860-24 Şubat 1925) sosyalizmin «baba» Stockholm, İsveç jimnastik okulu müdürü geliştiricilerinin biri olan Profesör Lars Branting tek çocuğu doğdu. O, on yedi yaşındayken onun olgunluk sınavı, matematik ve Latin seçkin bir rekor Stockholm özel Beskow Okulu'nda eğitim gördü. Matematik ve astronomi üzerinde yoğunlaşarak, önümüzdeki beş yıl için Uppsala Üniversitesi'nde okuduktan sonra, o Stockholm Gözlemevi müdürü asistanı olarak 1882 yılında bir konumda kalabilir.
Ama Branting bir sosyal bilimci gibi doğal bir bilim adamı oldu. 1880 yılına geldiğimizde, sosyal ve kültürel sorular üzerine yaptığı çalışmalar ve gözlemler kökenlerine liberal görüşlere benimsemiştir. 1881 yılında işçilerin için çalışma dersler ve kurslar Stockholm İşçi Enstitüsü, kent tarafından mali destek reddedildi öğrendi, o onun kişisel fonlarından Enstitüsü açık tutmak için gerekli miktarda katkıda bulunmuştur. Branting için 1883 yıl kararlı olduğunu kanıtladı. Paris'te Fransız Sosyalist, Paul Lafargue dersler duydum; Zürih'te Alman sosyalist doktrini hakkında Eduard Bernstein, kendi kendine uyguladığı sürgün sırasında yayıncılık Der Sozial-Demokrat öğrendim; gittiği her yerde - Rusya dahil olmak üzere o test işçilerin ve sosyal filozoflar ile tartışmaya düşünüyorum.
1884 yılında yaptığı bilimsel kariyer vazgeçerek, Branting [The Times] dışişleri editörü olarak radikal Stockholm kağıt Tiden personeli katıldı. Ertesi yıl editor-in-chief oldu ama, o office1 selefi gibi, periyodik olarak kağıt tutulmuş mali krizleri çözmek için açamadı. 1886 yılında ölümü üzerine, onun otuz bir yıl dernek, işçilerin eğitimi için bir ders kitabı ve İsveç siyasetinde güçlü bir kuvvet ders Branting, bu dergide, bir başka sosyalist gazete, Socialdemokraten başyazar oldu . Radikal Branting rağmen, o ve demokratik kavramı dayalı herhangi bir sosyalist felsefe bir alay olduğunu işçilerin aktif katılımı olmadan var olamaz, bu gerçek bir demokrasiye inanan değil, devrimden çok evrim öğretildi. Branting sonra veya daha sonra ütopik bir doktriner değildi. Otuz yıl sonra, örneğin 1918 yılında, o, sosyalizm, demokratik gelişme ve komünizmin uygulamalı bir teori olduğunu, aksine, mülkiyet haklarının yok edilmesi için bir oligarşi, demokrasi düşmanı ve kendi talebi ekonomik felaket bir ikna oldu .
Branting hareketin sadece hoca değil, aynı zamanda, İşveren ve feldmareşali oldu. O, işçilerin kulüpleri kurdu, yönetti stratejisi desteklenen grev sendikaların organize etmek için yardımcı oldu. Sayısız toplantılarda konuşmacı olarak talep, o, yeryüzünde en yetenekli hoparlör biri oldu, onun mantıklı bir argüman tarz hassas, künt dürüstlük, kişilik sıcaklık kaydetti.
O, 1907 yılından ölümüne kadar başkanlığını yürüttüğü, 1889 yılında Sosyal Demokrat İşçi Partisi oluşumu arkasında yönetmenlik dahiydi. Işçisinin isteklerini ilerletmek için, politik eylem, inandığı, endüstriyel eylem ağına düşmüştür üzerine bindirilmiş olmalıdır.
1896 yılında Stockholm işçilerin seçmenlerinin Parlamentosu Alt Meclis seçildi, Branting 1902 kadar koltuk tutmak için tek bir Sosyal Demokrat edildi. Parlamento yılında işçilerin haklarını görüş verdi, evrensel oy hakkı için pled sendikalar karşı mevzuat, kınamış, ulusal savunma ve birliğin dağılması üzerine 1905 yılında İsveç ve Norveç arasındaki krizin barışçıl bir çözüm savunduğu destekledi. Bu arada, partisinin güç büyüdü: 1902 yılında dört Sosyal Demokratlar toplam 230 üyelik Parlamentosu Alt Odası vardı; 1903, on üç, 1908, otuz dört, 1911 yılında, altmış dört; 1914 yılında, yetmiş iki, 1921 yılında, yüz ve on.
1917 yılına kadar, Sosyal Demokratlar, geleneksel bir iki-parti sistemi olmuştu güçlü bir üçüncü parti. Bu yıl finans bakanı olarak Branting ile Sosyal Demokratlar, Liberaller, bir koalisyon hükümeti katıldı. Bütün erkekler (kadınlara Branting Kullanıcı hükümeti altında 1921 yılında oy alan) serisinin uzanan, koalisyon, 1919 yılı anayasal reform sponsorluğunda, ama Liberaller Sosyal Demokratlar 'vergi reformu, işsizlik sigortası için isteklerini desteklemek için reddetti zaman bu çözülmüş oldu, ve ulusallaştırılması.
Sonra Branting o Meclis çoğunluğu komuta etmediği Liberal destek bağlı olarak, onun ilk hükümeti kuruldu. Liberal Parti'nin gücü azalan ortaya çıktığında, o 1920 yılının Ekim ayında Parlamento çözülüp, ancak takip eden seçimlerde ona karşı çıktı. O dışişleri portföyü Ekim ayında başbakanlık, 1921, istinat döndü ve Liberaller ve Muhafazakarlar bir kombinasyonu ile karşı karşıya Nisan 1923 yılında ayrıldı. 1924 seçimlerinde Branting, Sosyal Demokratlar, her iki taraf içinde çoğunluğu verdi, üçüncü kez, onun sağlık başarısız oldu Ocak ayında istifa başbakan, 1925 oldu.
O, uluslararası ilişkilerde Branting Kullanıcı ömür boyu ilgi I. Dünya Savaşı sırasında ve sonrasında yoğunlaştırılmış oldu Müttefik pozisyonu desteklenen ama İsveç tarafsızlık üzerine ısrar, 1919 yılında Paris Barış Konferansına, İsveç temsilcisi olarak görev emek-sendika hareketi, uluslararası dayanışma, korumak için çalıştı Milletler Cemiyeti Sözleşmesi'nin kabulü savundu. O, İsveç Ligi getirmek için başarılı bir hareket açtı Ligi İsveç delegesi olarak görev yaptı ve 1923 yılında Cemiyeti Konseyi'ne seçildi. Branting 1920-1921 Silahsızlanma ve 1924 yılında Silahsızlanma Konseyi Komitesi üyesi, Meclis Komitesi başkanı oldu; o 1923 Yunan-İtalyan çatışma yerleşim katıldı ve «raportörü» Musul anlaşmazlığı arasında İngiltere gibi servis Türkiye'nin 1924 yılında, o Cenevre Protokolü, düşman milletler arasındaki tahkim gerektiren bir önerilen uluslararası güvenlik sisteminin hazırlanmasında yer aldı.
Branting bir «Anayasa pasifist» idi. O güvenlik, adalet fonksiyonel ilkelerine dayalı olması gerektiğine inanıyordum, anlaşmazlık bu gerçeği en iyi mücadele yargılanmayı sağkalım ile değil, bir yargı organı tarafından tahkim yoluyla olabilir.
Onun sürekli ve titiz uğraşları ile altmış beş yaş, kalıtım tarafından ona miras kuvvetli bir vücuda yıpranmış ve jimnastik disiplini ile güçlendirilmiştir. O Şubat 1925 yılında öldü ve Stockholm gömüldü.
The «father» of socialism in Sweden, Karl Hjalmar Branting (November 23, 1860-February 24, 1925) was born in Stockholm, the only child of Professor Lars Branting, one of the principal developers of the Swedish school of gymnastics. He was educated at the exclusive Beskow School in Stockholm, passing his matriculation examination at the age of seventeen, with a distinguished record in mathematics and Latin. After studying at the University of Uppsala for the next five years, concentrating on mathematics and astronomy, he accepted a position in 1882 as an assistant to the director of the Stockholm Observatory.
But Branting was a social scientist as well as a natural scientist. By 1880 he had adopted liberal views, which had their origin in his studies and observations on social and cultural questions. In 1881 when he learned that the Stockholm Workers Institute, which provided lectures and courses of study for workingmen, had been denied financial support by the city, he contributed from his personal funds the amount necessary to keep the Institute open. For Branting the year of 1883 proved decisive. In Paris he heard the lectures of the French Socialist, Paul Lafargue; in Zurich he learned about German socialist doctrine from Eduard Bernstein, who was publishing Der Sozial-Demokrat while in self-imposed exile; wherever he went - including Russia - he tested his thinking in discussion with workingmen and social philosophers.
Giving up his scientific career in 1884, Branting joined the staff of the radical Stockholm paper Tiden [The Times] as foreign editor. He became editor-in-chief the next year but, like his predecessor in that office1, was unable to solve the financial crises which periodically afflicted the paper. Upon its demise in 1886, Branting became chief editor of another socialist newspaper, Socialdemokraten, making this journal, in the course of his thirty-one years' association with it, a textbook for the education of the workers and a potent force in Swedish politics. Radical though Branting was, he taught evolution rather than revolution, believing that true democracy could not exist without the active involvement of the workingmen and that any socialist philosophy not based on the democratic concept was a mockery. Branting was not a utopian doctrinaire then or afterwards. Thirty years later, in 1918 for instance, he contended that socialism was an applied theory of democratic development and that communism, on the contrary, was an oligarchy, an enemy of democracy and an enticement to economic disaster in its demand for destruction of proprietary rights.
Branting was not only the schoolmaster of the movement, he was also its recruiter and field marshal. He formed workingmen's clubs, helped to organize unions, supported strikes, directed strategy. In demand as a speaker at innumerable meetings, he became one of the most skillful speakers in the land, noted for his logical argument, precision of style, blunt honesty, warmth of personality.
He was the directing genius behind the formation of the Social Democratic Labor Party in 1889, serving as its president from 1907 until his death. To advance the aspirations of the workingman, political action should, he believed, be enmeshed with industrial action, not superimposed upon it.
Elected to the Lower Chamber of the Parliament in 1896 from a workingmen's constituency in Stockholm, Branting was the sole Social Democrat to hold a seat until 1902. In Parliament he gave visibility to the rights of workers, decried legislation against unions, pled for universal suffrage, supported national defence, and advocated peaceful solution of the crisis between Sweden and Norway over the dissolution of the union in 1905. Meanwhile, the power of his party grew: in 1902 there were four Social Democrats out of a total membership of 230 in the Lower Chamber of the Parliament; in 1903, thirteen; in 1908, thirty-four; in 1911, sixty-four; in 1914, seventy-two; in 1921, a hundred and ten.
By 1917, the Social Democrats were a strong third party in what had traditionally been a two-party system. In that year the Social Democrats joined the Liberals in a coalition government, with Branting as minister of finance. The coalition sponsored the constitutional reform of 1919, extending the franchise to all males (women receiving the vote in 1921 under Branting's government), but it was dissolved when the Liberals refused to support the Social Democrats' demands for tax reform, unemployment insurance, and nationalization.
Branting then formed his first government, depending upon Liberal support since he did not command a majority in Parliament. When the power of the Liberal Party appeared to be diminishing, he dissolved the Parliament in October of 1920, but the ensuing elections went against him. He returned to the prime ministry in October, 1921, retaining the foreign affairs portfolio and departed in April, 1923, when faced by a combination of the Liberals and Conservatives. When the elections of 1924 gave the Social Democrats a majority over each of the other two parties, Branting, for the third time, became prime minister, resigning in January, 1925, when his health failed.
Branting's lifelong interest in international affairs was intensified during and after World War I. He supported the Allied position but insisted upon Swedish neutrality, tried to preserve the international solidarity of the labor-union movement, served as Sweden's representative to the Paris Peace Conference in 1919, advocated adoption of the Covenant of the League of Nations. He led the successful movement to bring Sweden into the League, served as the Swedish delegate to the League, and was named to the Council of the League in 1923. Branting was chairman of the Assembly's Committee on Disarmament in 1920-1921 and a member of the Council's Committee on Disarmament in 1924; he participated in the settlement of the Greek-Italian conflict of 1923 and served as «rapporteur» in the Mosul dispute between Britain and Turkey in 1924; he was involved in the drafting of the Geneva Protocol, a proposed international security system requiring arbitration between hostile nations.
Branting was a «constitutional pacifist». He believed that security should be based on functional principles of justice, that truth in dispute could best be found through arbitration by a judicial body, not through survival in trial by combat.
By the age of sixty-five, through his continuous and exacting labors, he had worn out a powerful physique bequeathed to him by heredity and strengthened by the discipline of gymnastics. He died in February, 1925, and was buried in Stockholm.