gİRİŞAlfabetik Ödüllü kişi arama
Günter Blobel
1936 yılında, sonra Almanya'nın doğu kısmında Sprottau, ilçede Waltersdorf küçük Silezya köyünde doğdu, şimdi Polonya parçası, ince yapı hücrenin hala bir muamma. Işık mikroskobu ile bakan 300 yıl sonra, aslında tüm bu biyologlar hücre plazma zarı ile sınırlanmış ve bir çekirdek içerdiğini öğrenmişti. Boyama işlemleri sitoplazma ve çekirdeğinde bulunan diğer farklı bölgeler ortaya çıkmıştı, ama onların ince yapısı bilinmeyen kaldı. Keith Porter, Ernest Fullam sonra Rockefeller Tıbbi Araştırmalar Enstitüsü, New York ve Albert Claude hücreleri bakmak için elektron mikroskobu tanıttı 1945 yılında meydana gelen dramatik bir devrim. Gördükleri ilk yapı, endoplazmik retikulum olarak adlandırılan sitoplazma bir dantel gibi bir ağ oldu. Bu keşif, benim gelecekteki bilimsel kariyer için temel oluşturdu.
1945 de hayatımın önemli bir dönüm noktası oldu. O zamana kadar benim çocukluk mükemmel bir 19. yüzyıl rüyanın oldu. Soğuk ve kar zengin Silezya kışlar öğle yemeği ve öğleden sonra harcamak için anne büyükbaba çiftlik, atlı kızaklar Pazar günleri saat süren sürmek vardı. Ev avcılık kupa süslenmiş bir büyük salon ile yakındaki Altgabel görkemli bir 18. yüzyıl malikane. Yaz aylarında, tabii ki, atların çektiği landauers ulaşım aracı olarak kullanılmıştır. Okul yolu uzun bir oldu. Biz genellikle bir veya iki benim yedi kardeşleri ve komşu evlerin çocukların oluşan, ayak ve bir paket olarak oraya gittik.
Ocak 1945 sonunda, biz ilerleyen Rus Kızıl Ordu kaçmak zorunda kaldı. Babam, bir veteriner Kızıl Ordu Benim on dört yaşında olan erkek kardeşim, Reiner içeri taşınmadan önce, daha bir kaç gün ve sol sadece birkaç saat geride kaldı, annem, benim küçük kardeş, ağabeyi, iki kız kardeşi sürdü ve bana akrabaları Saksonya Dresden batısında küçük bir otomobil. Yolda Dresden yoluyla oraya gittik. Biz doğu tepelerden şehre girdi. Birçok kulesi ve Frauenkirche (die Steinerne Glocke, Stone Bell) görkemli kubbesi, bir çocuğun dahi eğitimsiz bir göz için muhteşem bir manzaraydı. Dresden yolculuğumuz, mutlu Cherub'lar ve barok dönemin diğer semboller ile dekore edilmiş birçok saraylar, hala hatırlıyorum. Şehir bana silinmez bir izlenim bırakmıştı. Sadece birkaç gün sonra, 13 Şubat 1945 tarihinde, yaklaşık 30 kilometrelik bir mesafe en feci bombalı saldırıları tek bir şehir bu büyük mücevher tahrip azgın fırtına yansıtan bir ateş yaktı kırmızı gece gökyüzünde gördüm Dünya Savaşı II. Bu benim için çok üzücü ve unutulmaz bir gündü.
, İkinci Dünya Savaşı'nın sonuna öncesi ve sonrasında ay kaotik ve sefil. Benim yakınlarının hiçbiri bize farklı köylerde çok sayıda akrabası arasında paylaştırılacak bırakarak büyük bir aile karşılamak için yeterli alan vardı. Hiçbir iletişim ve az yiyecek vardı. 9 Eylül 1945, yaş 19, o 10 Nisan 1945 tarihinde yolculuk bir tren, bir hava saldırısında öldürüldü, benim güzel eski kız kardeşi Ruth ölüm öğrendim. O Schwandorf, Bavaria saldırı site yakınlarındaki bir toplu mezara gömüldü. Annem sadece 20 iken Ruth doğdu. İki kardeş ilişkisi vardı. Annem kendi hayatının sonuna kadar Ruth ölümü üzerine üzülüyorlardı.
Neyse ki, babam onun veteriner pratikte, Freiberg büyüleyici ortaçağ Sakson kasabasında devam edebilmek iken şeyler, daha iyi bir hal aldı. Bizim aile üyelerinin çoğu 1947 ile biraraya geldiler. Şehrin kenarında geniş bir bahçe ile çevrili güzel bir villada yaşıyordu. Benim okula giderken eski bir ortaçağ kenti duvar boyunca oldu. Freiberg, sadece 40.000 sakinleri için, 175 yaşında tiyatro ile zengin bir kültürel yaşam vardı. Görkemli büyük Silbermann organ muhteşem gotik katedrali, Dom, müzikal performanslar, en etkileyici idi. Her hafta Bach kantat yapıldı. Bach, Mozart ve Haydn büyük koro çalışmaları düzenli olarak yapılmış ve en önemli dini bayramların en yüksek sanatsal düzeyde. Hatta Bach'ın Matthäus Passion cantus firmus şarkı katıldı. Yani, bu, yine küçük bir ortaçağ kasabası bir ülke köyü yerine bu kez, neredeyse bir 19. yüzyıl rüyanın gibi oldu.
Ancak, günlük bazda Doğu Almanya ile başa çıkmak için giderek daha baskıcı bir rejim vardı. Ben 1954 yılında liseden mezun olduğunda, "kapitalist" sınıfları bir üyesi olarak kabul edildi, çünkü benim bir üniversite eğitimine devam etmek için izin verilmiyordu. Neyse ki, o zaman, yani, Berlin Duvarı'nın önce, Batı Almanya serbestçe seyahat etme ve kaçmak için mümkün oldu. Yani, 28 Ağustos'ta, Goethe doğum günü, Batı Almanya'da Frankfurt Main Freiberg bıraktı. Tren sabah sol ve Bach doğdu öğleden sonra, Eisenach sonra Weimar, Goethe, yaşamının çoğunu geçti ve akşam Frankfurt Goethe doğum yeri geldi.
Tübingen Üniversitesi'nden 1960 yılında mezun oldu ve ardından Kiel, München ve Tübingen Frankfurt başında, tıp okudu. Ben iki yıl çeşitli küçük hastanelerde staj tamamlanmış olsa da, benim tıp eğitimi devam aleyhine karar verdi. Ben tıp uygulayarak daha çözülmemiş sorunlar çok daha hayran oldu. Neyse ki, benim eski erkek kardeşi Hans, yaptığı çalışmada, veterinerlik alanında benzer bir deneyim yaşadım. ABD'de eğitim prestijli Fulbright Bursu, mikrobiyoloji orada eğitimine devam etti ve hızla Madison Wisconsin Üniversitesi'nde profesör rütbe elde edilen vardı. O benim ikilem son derece sempatik ve Khorana ya da Van R. Potter ya da çalışması için bir lisansüstü burs güvence altına almak için bana yardımcı oldu. Yani, 1962 yılında, ben bir Alman çelik kargo Montreal yelken ve oradan geç güzel bir gün gelecek Mayıs ayında Madison sürdü. Potter, zeki, enerjik ve teşvik edici muhteşem bir akıl hocası oldu. Kasım 1966 yılında mezun oldu ve Rockefeller Üniversitesi (eski Rockefeller Enstitüsü), Hücre Biyolojisi George Palade Laboratuvarı katılmaya karar verdi. 1945 yılında başladı ve hücrenin bütün büyük yapıların keşfine yol açtığını devrim spesifik hücresel fonksiyonları hücresel yapılar ilgili alanda devam etti. Bu ikinci aşama, üçüncü aşaması, hücresel fonksiyonları moleküler analizi (aşağıya bakın) heyecan verici başlangıçlar sonuna rastlayan var saatimde. Ben bu üçüncü aşaması tüm hızıyla devam analiz başlatmak için yardımcı şanslıydı.
George Palade benim en etkili akıl hocası, iyi bir arkadaş ve harika bir iş arkadaşı olmuştur. Çalışma hipotezleri formüle etmek ve bu hipotezleri test etmek için deneyler tasarlamak için, birbirinden farklı gerçekleri bir koleksiyon conceptualize nasıl O bana öğretti. Ona çok şey borçluyum.
New York'ta Laura Maioglio evlendi. Laura sanat tarihi eğitimi aldı ve babasının ölümü üzerine, 1906 yılında babası tarafından kurulan Barbetta Restoran devraldı. Laura daha önce tecrübe etmedikleri çok sanatsal zevkleri bana tanıttı. O bana benim iş büyük ölçüde teşvik ve laboratuvar geçirdiği uzun saatler hakkında şikayet asla.
1994 yılında, Dresden, Inc, bir hayır kurumu Friends of Dresden Frauenkirche yeniden yardımcı olmak için ABD'de fon amacı ile kuruldu. Dresden tarihi anıtların pek çok yeniden Almanya'nın birleşmesi ve komünizm kurtuluş en heyecan verici sonuçlardan biridir. Bu bir çocukluk hayali gerçek oluyor.
Bu hayatımın Frauenkirche ve yeni bir sinagog inşası ve yeniden inşası için, Dresden restorasyon, ablam Ruth Blobel bellek, Nobel Ödülü bütün toplamı bağışlamak en büyük zevklerinden biriydi. Bu bağışlar aynı zamanda arkadaşım Saksonların şükranlarımı hizmet vermektedir. Silezya kaçmak zorunda kaldı kollarını açarak bizi aldı. Orada hayatımın harika bir dönem geçirdim ve bana bir kapsamlı ve değerli bir eğitim verdi. Birkaç bin dolar da Fubine / Piemonte / italya, eşimin babası, Sebastanio Maioglio ev kasabasında eski bir barok kilisenin restorasyonu için bağışlanacak. Biz ebeveyn evde karım orada çok mutlu yazlar geçirdim.
Les Prix Nobel. Nobel Ödülleri 1999, Editör Frängsmyr, [Nobel Vakfı], Stockholm, 2000 Tore
Bu otobiyografi / biyografi ödülü zamanda yazılmış ve daha sonra kitap serisi Les Prix Nobel / Nobel Ders Verme yayımlandı. Bu bilgiler bazen Laureate tarafından sunulan bir zeyilname ile güncellenir.
Telif Hakkı © Nobel Vakfı, 1999
In 1936, when I was born in the small Silesian village of Waltersdorf in the county of Sprottau in the then eastern part of Germany, now part of Poland, the fine structure of the cell was still an enigma. After 300 years of staring through light microscopes, essentially all that biologists had learned was that the cell was delimited by a plasma membrane and contained a nucleus. Staining procedures had revealed other distinct territories in the cytoplasm and in the nucleus, but their fine structure remained unknown. A dramatic revolution occurred in 1945, when Keith Porter, Ernest Fullam and Albert Claude at the then Rockefeller Institute for Medical Research in New York City introduced the electron microscope to look at cells. The first structure they saw was a lace-like network in the cytoplasm that they termed the endoplasmic reticulum. This discovery formed the foundation for my future scientific career.
1945 was also a turning point in my life. Until then my childhood was a perfect 19th century idyll. In the cold and snow-rich Silesian winters there were hour-long rides on Sundays in horse-drawn sleighs to my maternal grandparent's farm to have lunch and to spend the afternoon. The house was a magnificent 18th century manor house in the nearby Altgabel with a great hall that was decorated with hunting trophies. In the summer, of course, horse-drawn landauers were used as means of transportation. The way to school was a long one. We went there on foot and as a pack, usually consisting of one or two of my seven brothers and sisters and of children from neighboring houses.
At the end of January 1945, we had to flee from the advancing Russian Red Army. My father, a veterinarian stayed behind for a few more days and left only hours before the Red Army moved in. My fourteen year-old brother, Reiner, drove my mother, my youngest brother, an older brother, the two younger sisters and me in a small automobile to relatives west of Dresden in Saxony. On the way there we drove through Dresden. We entered the city from the eastern hills. Its many spires and the magnificent cupola of the Frauenkirche (die Steinerne Glocke, the Stone Bell) were a magnificent sight even for the untrained eye of a child. Driving through Dresden, I still remember the many palaces, happily decorated with cherubs and other symbols of the baroque era. The city made an indelible impression on me. Only a few days, later, on February 13, 1945, we saw from a distance of about 30 kilometers a fire-lit, red night sky reflecting the raging firestorm that destroyed this great jewel of a city in one of the most catastrophic bombing attacks of World War II. It was a very sad and unforgettable day for me.
The months before and after the end of World War II were chaotic and miserable. None of my relatives had enough space to accommodate our large family leaving us divided among several relatives in different villages. There was no communication and little food. On September 9, 1945, we learned of the death of my beautiful oldest sister Ruth who, at age 19, was killed in an air raid on a train she was travelling in on April 10, 1945. She was buried in a mass grave near the site of the attack in Schwandorf, Bavaria. Ruth was born when my mother was just 20. The two had a sisterly relationship. My mother grieved over Ruth's death until the end of her own life.
Fortunately, things took a turn for the better, when my father was able to continue his veterinarian practice in the charming medieval Saxon town of Freiberg. Most members of our family were reunited there by 1947. We lived in a nice villa surrounded by a large garden on the edge of town. My way to school was along the old medieval city wall. For only 40,000 inhabitants, Freiberg had a rich cultural life with a 175 year old theater. Most impressive were the musical performances in the magnificent gothic cathedral, the Dom, with the splendid great Silbermann organ. Each week Bach cantatas were performed. The great choral works of Bach, Mozart and Haydn were regularly performed and at the highest artistic level at the major religious holidays. I even participated in singing in the cantus firmus of Bach's Matthäus Passion. So, it was almost like a 19th century idyll again, this time in a small medieval town instead of a country village.
However, there was now the ever more oppressive regime of East Germany to deal with on a daily basis. When I graduated from high school in 1954 I was not allowed to continue my education at a university because I was considered a member of the "capitalist" classes. Fortunately, at that time, i.e., before the Berlin Wall, it was possible to escape and to travel freely to West Germany. So, on August 28, Goethe's birthday, I left Freiberg for Frankfurt on the Main in West Germany. The train left in the morning and in the afternoon it passed Weimar, where Goethe spent most of his life, and then Eisenach, where Bach was born and in the evening it arrived in Frankfurt, Goethe's birthplace.
I studied medicine, beginning in Frankfurt and then in Kiel, München and Tübingen, graduating in 1960 from the University of Tübingen. Although I completed two years of internship in various small hospitals, I decided against continuing my medical training. I was much more fascinated by the unsolved problems of medicine than by practicing it. Fortunately, my oldest brother Hans had a similar experience in his field of study, veterinary medicine. He had obtained the prestigious Fulbright Fellowship to study in the U.S., continued his training there in microbiology and rapidly achieved the rank of full professor at the University of Wisconsin in Madison. He was extremely sympathetic to my dilemma and helped me to secure a graduate fellowship to study either with Khorana or with Van R. Potter. So, in 1962, I sailed to Montreal on a German steel freighter, and from there drove to Madison to arrive on a beautiful late day in May. Potter was a marvellous mentor, witty, energetic and stimulating. I graduated in November 1966, and decided to join George Palade's Laboratory of Cell Biology at the Rockefeller University (formerly the Rockefeller Institute). The revolution that began there in 1945, and that led to the discovery of all the major structures of the cell continued in the realm of relating cellular structures to specific cellular functions. My arrival there coincided with the end of this second phase and the exciting beginnings of a third phase, the molecular analysis of cellular functions (see below). I was fortunate enough in helping to initiate this third phase of analysis which is still in full swing.
George Palade has been my most influential mentor, a good friend and a wonderful colleague. He taught me how to conceptualize a collection of disparate facts, to formulate working hypotheses and to design experiments to test these hypotheses. I am greatly indebted to him.
In New York I married Laura Maioglio. Laura studied art history and, at her father's death, took over Barbetta Restaurant founded by her father in 1906. Laura has introduced me to many artistic pleasures that I had not experienced before. She greatly encouraged me in my work and never complained about the many hours I spent in the laboratory.
In 1994, I founded Friends of Dresden, Inc., a charitable organization, with the goal to raise funds in the U.S. to help rebuild the Frauenkirche in Dresden. The rebuilding of many of the historic monuments of Dresden is one of the most exciting consequences of German reunification and the liberation from communism. It is a childhood dream come true.
It was one of the great pleasures of my life to donate the entire sum of the Nobel Prize, in memory of my sister Ruth Blobel, to the restoration of Dresden, to the rebuilding of the Frauenkirche and the building of a new synagogue. This donation also serves to express my gratitude to my fellow Saxons. They received us with open arms when we had to flee Silesia. I spent a wonderful period of my life there and they gave me a thorough and valuable education. A few thousand dollars will also be donated for the restoration of an old baroque church in Fubine/Piemonte/ltaly, the home town of my wife's father, Sebastanio Maioglio. We have spent many happy summers there in the parental home of my wife.
From Les Prix Nobel. The Nobel Prizes 1999, Editor Tore Frängsmyr, [Nobel Foundation], Stockholm, 2000
This autobiography/biography was written at the time of the award and later published in the book series Les Prix Nobel/Nobel Lectures. The information is sometimes updated with an addendum submitted by the Laureate.
Copyright © The Nobel Foundation 1999