gİRİŞAlfabetik Ödüllü kişi arama
Gerd Binnig
Ben 7.20 W. Almanya, Frankfurt, doğdu, '47 iki oğlu ilk olarak. Benim çocukluğum çok İkinci Dünya Savaşı, sadece sona ermişti etkilenmiştir. Biz çocuklar, yıkılan binaların kalıntıları arasından oynarken çok eğlendim, ama doğal olarak, sadece binalar yıkılmıştı çok daha fazla olduğunu fark için çok genç.
31 yaşına kadar, kısmen Frankfurt'ta ve kısmen Offenbach, yakındaki bir şehir yaşadı. Ben iki şehirde de okula ve fizik okumaya başladı Frankfurt oldu. Zaten 10 yaş ile ilgili bir çocuk gibi, ben, aslında o yer ne farkında olmadan bir fizikçi olmaya karar vermişti. Fizik okurken, ben gerçekten doğru bir seçim olup olmadığını merak etmeye başladım. Özellikle teorik fizik, teknik, böylece nispeten unphilosophical ve hayal gücünden yoksun görünüyordu. O yıllarda, ben, arkadaşları ile bir beat-band ziyade fizik müzik çalma daha yoğun. Annem çok hayatın erken döneminde klasik müzik vardı, ve ben bu benim sonraki gelişiminde önemli bir rol oynadı inanıyorum. Ne yazık ki, sadece 15 yaşında, oldukça geç bir keman çalmaya başladı, ama iyice okulumuz orkestranın bir üyesi olmanın keyif aldım. Kardeşim sonunda gerçekten bu tür müziği severdi kadar, onun sürekli, Beatles sesleri ve Rolling Stones ile beni çeker yenmek için klasiklerinden geçiş için sorumlu olduğunu ve hatta şarkıların beste ve çeşitli beat-bantlarında oynamaya başladı. Bu şekilde, takım çalışması, yaratıcı olmak için ne kadar eğlenceli olabilir ve ne kadar zor bir hedef kitleye tepki ne kadar değişken olabilir ben ilk kez öğrendim.
Fizik eğitimi bazı rehberlik Dr. E. Hoenig altında, grup Dr. W. Martienssen diploma çalışması başladı önem kazanmıştır. Ben aslında fizik yaparken sadece öğrenme daha çok daha keyifli olduğunu fark etti. Belki de bunu yaparken en azından bildiğim kadarıyla endişe duyuyorum, öğrenme yoludur.
Ben her zaman bir sorun bilimsel bağlamda özünü kavramak ve devlet yeteneğini özellikle, Prof. Martienssen büyük bir hayranı olmuştur. Dr Hoenig deneme beni tanıttı ve onu önceki tüm yıl boyunca kaçırmıştı yetişmeye çalışırken çok aptal sorular sorulduğunda büyük bir sabır gösterdi.
1969 yılında, Lore Wagler karım oldu. Biz oldukça uzun bir süre için eğitim olmuştu hem Lore şimdi bir psikolog ancak yakın zamanda çocuk sahibi olmayı karar verdiniz: 1984 İsviçre doğumlu bir kızı ve 1986 yılında California doğumlu bir oğlu. Bu mutlak vurgulayın ve bütün hayatım boyunca en çok harika bir deneyim oldu. Ancak, babalığı, kurban olmadan değildir. Şu an için, hemen hemen tüm müzik gibi hobileri, (şan, gitar ve keman çalma) ve spor (futbol, ??tenis, kayak, yelken ve golf oynamaktan) arka koltuk almak zorunda.
Benim özel psikoterapist - IBM Zürih Araştırma Laboratuvarı tarafından yapılan bir teklifi kabul etmek bir fizik gruba katılmak için beni ikna Lore 1978 yılında oldu. Heinrich Rohrer ile bir araya geldi burada olduğu gibi bu son derece önemli bir karar olduğu ortaya çıktı. Onun yolu, onun insanlık ve mizah duygusu ile birlikte inceleyen fizik, fizik benim biraz kayıp merak tamamen restore. Ruschlikon, ve genel olarak IBM Araştırma yaş, sadece bir değil, STM, kalkınma değil, aynı zamanda, çünkü, orada çalışan insanlara ve sorumlu olanlar tarafından oluşturulan uyarıcı ve hoş bir atmosfer, çok heyecan verici olmuştur. Heinrich Rohrer, Christoph Gerber ve Edmund Weibel oluşan bir ekip ile birlikte çalışmak olağanüstü keyifli bir deneyim oldu ve bunun için sonsuza kadar minnettar olacaktır. Bu işimizi çok uzaklarda tanındı da son derece sevindirici bir gelişmedir. Biz ilk olarak Alman Fizik Ödülü, Otto Klung Ödülü, Hewlett Packard Ödülü, Kral Faysal Ödülü, ve şu anda mükemmel bir taç, Nobel Fizik Ödülü verildi. Eserinde, belli bir anlam aşmıştır kez Life kesinlikle bir bilim adamı için daha kolay hale gelmez. Ama ödüller bazı komplikasyonlar eklemek yaparken, aynı zamanda onların tazminatlar var itiraf etmeliyim!
(1991 yılında eklendi:)
I was born in Frankfurt, W. Germany, on 7.20., '47 as the first of two sons. My childhood was very much influenced by the Second World War, which had only just ended. We children had great fun playing among the ruins of the demolished buildings, but naturally were too young to realize that much more than just buildings had been destroyed.
Until the age of 31, I lived partly in Frankfurt and partly in Offenbach, a nearby city. I attended school in both cities, and it was in Frankfurt that I started to study physics. Already as a child about 10 years of age, I had decided to become a physicist without actually knowing what it involved. While studying physics, I started to wonder whether I had really made the right choice. Especially theoretical physics seemed so technical, so relatively unphilosophical and unimaginative. In those years, I concentrated more on playing music with friends in a beat-band rather than on physics. My mother had introduced me to classical music very early in life, and I believe this played an important role in my subsequent development. Unfortunately, I started playing the violin rather late, at the age of 15 only, but thoroughly enjoyed being a member of our school orchestra. My brother was responsible for my transition from classics to beat by his perpetually immersing me with the sounds of the Beatles and the Rolling Stones, until I finally really liked that kind of music, and even started composing songs and playing in various beat-bands. In this way, I first learned how difficult teamwork can be, how much fun it is to be creative, and how unpredictable the reaction of an audience can be.
My education in physics gained some significance when I began my diploma work in Prof. Dr. W. Martienssen's group, under Dr. E. Hoenig's guidance. I realized that actually doing physics is much more enjoyable than just learning it. Maybe 'doing it' is the right way of learning, at least as far as I am concerned.
I have always been a great admirer of Prof. Martienssen, especially of his ability to grasp and state the essence of the scientific context of a problem. Dr. Hoenig introduced me to experimenting, and exhibited great patience when I asked him very stupid questions in trying to catch up on what I had missed over all the previous years.
In 1969, Lore Wagler became my wife. We had both been studying for quite a long time - Lore is now a psychologist - so only recently did we decide to have children: a daughter born in Switzerland in 1984, and a son born in California in 1986. This was the absolute highlight and most wonderful experience of my whole life. However, fatherhood is not without its sacrifice. For the time being, nearly all my hobbies, like music (singing, playing the guitar and the violin), and sports (soccer, tennis, skiing, sailing and playing golf) have had to take a back seat.
It was in 1978 that Lore - my private psychotherapist - convinced me to accept an offer from the IBM Zürich Research Laboratory to join a physics group. This turned out to be an extremely important decision, as it was here I met Heinrich Rohrer. His way of viewing physics, combined with his humanity and sense of humor, fully restored my somewhat lost curiosity in physics. My years at Ruschlikon, and in IBM Research in general, have been very exciting, not only because of the development of the STM, but also because of the stimulating and pleasant atmosphere created by the people working there, and by those responsible. Working together in a team with Heinrich Rohrer, Christoph Gerber and Edmund Weibel was an extraordinarily delightful experience, and one for which I shall be eternally grateful. It is also extremely gratifying that our work was recognized far afield. We were first awarded the German Physics Prize, the Otto Klung Prize, the Hewlett Packard Prize, the King Faisal Prize, and now the ultimate crown, the Nobel Prize for Physics. Life certainly does not become easier for a scientist once his work has exceeded a certain significance. But while prizes do add some complications, I must admit they also have their compensations!
(added in 1991:)