gİRİŞAlfabetik Ödüllü kişi arama
Ernest Rutherford
Ernest Rutherford, Nelson, Yeni Zelanda, yedi oğlu ve beş kızı bir ailenin dördüncü çocuğu ve ikinci oğlu olarak 30 Ağustos 1871, tarihinde doğdu. Babası James Rutherford, bir İskoç Wheelwright 1842 yılında Ernest büyükbabası ve tüm aile ile Yeni Zelanda'ya göç etti. Annesi Martha Tekin kızlık soyadı, onun dul kalan annesi ile birlikte, aynı zamanda 1855 yılında orada yaşamak için gitti, bir İngiliz bir öğretmendi.
Ernest, Devlet okullarında onun erken eğitim almış ve 16 yaşında Nelson Yüksek Okulu girdi. 1889 yılında bir üniversite burs verildi ve o, Yeni Zelanda, Wellington, University of Canterbury College girdi devam *. O bir çift ilk Matematik ve Fiziksel Bilimler MA 1893 yılında mezun oldu ve kısa bir süre için Koleji'nde araştırma çalışmaları ile devam etti, Lisans alan Ertesi yıl derecesi. Aynı yıl, 1894, o, onu Trinity College, Cambridge gitmek için sağlayan bir 1851 Sergi Bilim Bursu verildi JJ altında Cavendish Laboratuvarı'nda bir araştırma öğrencisi olarak Thomson. 1897 yılında edebiyat fakültesi mezunu verildi Araştırma Lisans ve Trinity College Coutts-Trotter Bursu. Macdonald Başkanı, Montreal McGill Üniversitesi Fizik boşalan ve 1898 yılında Kanada için yazılan sürebilir zaman sol bir fırsat geldi.
Rutherford, Sir Arthur Schuster başarılı, Manchester Üniversitesi Fizik Langworthy Profesörü, 1907 yılında İngiltere'ye döndü ve 1919 yılında Sir Joseph Thomson Cambridge Fizik Cavendish Profesör olarak başarılı olmak için bir daveti kabul. O da Danışma Kurulu Başkanı, HM oldu Hükümet, Bilimsel ve Endüstriyel Araştırma Bölümü Profesörü ve Royal Society Mond Laboratuarı, Cambridge Direktörü; Doğal Felsefe, Royal Institution, Londra.
Rutherford'un ilk araştırmalar, Yeni Zelanda, demirin yüksek frekanslı salınımlar maruz manyetik özellikleri ile ilgili olup, Yüksek Frekans Boşaltılan tezini Demir Mıknatıslanma hak kazandı. O akımlar, alternatif yüksek frekans ile oldukça özgün bir deney tasarımı için ilk biriydi. Onun ikinci kağıt, Manyetik Viskozite, Yeni Zelanda Enstitüsü (1896) İşlemler yayınlanan ve bir saniyenin yüz binde zaman aralıklarında ölçme yeteneğine sahip bir zaman cihaz bir açıklama içerir.
Cambridge gelişinden yeteneklerini hızla Profesör Thomson tarafından kabul edildi. Cavendish Laboratuvarı ilk büyü sırasında, elektromanyetik dalgalar, manyetize demir tel küçük demetleri içeren ustaca bir mıknatıslanma bobin olmanın vazgeçilmez bir özelliği için bir dedektör icat etti. Elektrik alan gücü ile ilgili, ve ilgili konular gibi iyonların hareketlilik, 1897 yılında, aynı zamanda X-ışınları ile tedavi edilmişti gazlar gözlenen iyonlarının davranışını Thomson ile birlikte çalıştı ve fotoelektrik etki. 1898 yılında alfa ve beta ışınları uranyum radyasyon varlığını bildirmiş ve bazı özellikleri belirtilen.
Montreal McGill araştırma için yeterli fırsatlar yoktu, ve radyoaktif organları, özellikle alfa ışınları emisyon işini Macdonald Laboratuvar devam edildi. RB Owens ile birlikte toryum "fışkırma" inceledi ve thoron olarak bilinen daha sonra yeni bir soy gaz, radon izotopu, keşfetti. Frederick Soddy, 1900 yılında McGill Oxford'dan geldi, ve o atom gibi radyoaktif fenomenler konusunda radyoaktivite "dağılma teorisi" oluşturarak Rutherford ile işbirliği değil, moleküler - İşlemler. Teorisinin büyük bir miktarda deneysel kanıt tarafından desteklenen, bir dizi yeni radyoaktif maddeler bulunmuştur ve dizi dönüşümlerin konumlarını tespit edildi. Otto Hahn, daha sonra atom fisyon keşfetti, 1905-1906 yılında Montreal Laboratuvar Rutherford altında çalıştı.
Manchester, Rutherford, radyum andaki ve alfa ışınlarının özellikleri üzerine araştırmalarına devam etti ve H. Geiger ile birlikte, tek bir alfa parçacığı tespit ve radyum yayılan sayı sayma bir yöntem geliştirildi. 1910 yılında alfa ışınlarının saçılması ve "çekirdek", fiziğe yaptığı büyük katkı yaptığı kavramının postulation yol gibi saçılma neden olan atomun iç yapısı, doğanın içine onun soruşturma. Pratikte atom kütlesi atomun bütün pozitif yük ve aynı zamanda merkezi bir dakika uzayda yoğunlaştığı bütün ona göre. 1912 yılında Niels Bohr Manchester ona katıldı Rutherford nükleer yapısı ve Max Planck'ın kuantum teorisi için uyarlanmış ve böylece daha sonraki gelişmeler, özellikle Heisenberg'in kavramların bir sonucu olarak, bu güne kadar geçerli kalır, atomun yapısı ile ilgili bir teori elde. HG Moseley ile birlikte, 1913 yılında, çeşitli unsurların bombardımanına atomlara katot ışınları kullanılan ve bir grup elemanları karakterize hatlarının iç yapıları ile uyumlu olduğunu gösterdi. Her element atom numarası daha sonra atanmış olabilir ve daha da önemlisi, bu sayı her bir elementin özellikleri tanımlanmış olabilir. 1919 yılında, Manchester'da yaptığı son bir yıl içinde, o gibi azot gibi bazı ışık elemanları, çekirdekleri, bazı radyoaktif bir kaynaktan gelen enerjik alfa parçacıklarının etkisi "parçalandı" olabilir ki keşfetti ve bu süreçte hızlı protonlar olduğunu yayıldı. Blackett'ten sonra bu süreç içinde azot aslında, oksijen izotop dönüşmüş olduğunu, bulut odası ile kanıtladı Rutherford kasıtlı olarak başka bir eleman dönüştürecek ilk olduğunu. G. de Hevesy Manchester Rutherford işbirlikçilerinin biriydi.
Cavendish Laboratuvarı ilham verici bir lider, o büyük başarılara doğru sayısız gelecekte Nobel Ödülü sahibi yönlendiriliyor: Chadwick, Blackett'ten Cockcroft ve Walton, diğer ödüllü kısa veya uzun süreler için Cavendish onunla çalışırken: GP Thomson, Appleton, Powell ve Aston. C.D. Ellis, 1919 ve 1930 yılında co-yazar "Cavendish deneyler çoğunluğu gerçekten Rutherford doğrudan ya da dolaylı öneri başlandı" dikkat çekti. O aktif kaldı ve hayatının sonuna kadar çalışıyor.
James Chadwick ve CD, Radyoaktif Maddeler Radyasyon; Yale Üniversitesi'nde yaptığı Silliman Anlatım, Radyoaktif Dönüşümler (1906); Radyoaktivite (1904): Rutherford birkaç kitap yayınlandı Ellis (1919, 1930) - iyice belgelenmiş öğrendim toplumların, vb birçok kağıtları kronolojik bir liste olarak hizmet veren bir kitap; Elektrik Maddenin Yapısı (1926); Elementlerin Yapay Transmutation (1933); yeni Simya (1937).
Rutherford, 1914 yılında şövalye oldu; Liyakat Nişanı 1925 yılında atandı ve 1931 yılında Nelson, Yeni Zelanda ve Cambridge İlk Baron Rutherford oluşturuldu. O 1903 yılında Royal Society üyeliğine seçildi ve 1925 ile 1930 yılları arasında başkanlığını yaptı. Onun pek çok onur arasında, o Rumford Madalyası (1905) ve Royal Society, Bressa Torino Bilimler Akademisi Ödülü (1910), Royal Society of Albert Madalyası (1928) (1922) Copley Madalyası verildi Sanat, Elektrik Mühendisleri Kurumu Faraday Madalyası (1930), D.Sc. Yeni Zelanda Üniversitesi ve Pennsylvania Üniversiteler, Wisconsin, McGill, Birmingham, Edinburgh, Melbourne, Yale, Glasgow, Giessen, Kopenhag, Cambridge, Dublin, Durham, Oxford, Liverpool, Toronto, Bristol, Cape fahri doktora derecesi, Town, Londra ve Leeds.
Rutherford, Arthur ve Mary de Renzy Newton tek kızı Mary Newton, 1900 yılında evlendi. Onların tek çocuğu, Eileen, fizikçi RH Fowler ile evlendi. Rutherford baş canlandırmalarından golf ve sürüş.
19 Ekim 1937 tarihinde Cambridge öldü. Westminster Abbey, Sir Isaac Newton'un mezarının hemen batısında nef ve Lord Kelvin tarafından külleri toprağa verildi.
Nobel anlatım, Kimya 1901-1921, Elsevier Publishing Company, Amsterdam, 1966
Ernest Rutherford was born on August 30, 1871, in Nelson, New Zealand, the fourth child and second son in a family of seven sons and five daughters. His father James Rutherford, a Scottish wheelwright, emigrated to New Zealand with Ernest's grandfather and the whole family in 1842. His mother, née Martha Thompson, was an English schoolteacher, who, with her widowed mother, also went to live there in 1855.
Ernest received his early education in Government schools and at the age of 16 entered Nelson Collegiate School. In 1889 he was awarded a University scholarship and he proceeded to the University of New Zealand, Wellington, where he entered Canterbury College*. He graduated M.A. in 1893 with a double first in Mathematics and Physical Science and he continued with research work at the College for a short time, receiving the B.Sc. degree the following year. That same year, 1894, he was awarded an 1851 Exhibition Science Scholarship, enabling him to go to Trinity College, Cambridge, as a research student at the Cavendish Laboratory under J.J. Thomson. In 1897 he was awarded the B.A. Research Degree and the Coutts-Trotter Studentship of Trinity College. An opportunity came when the Macdonald Chair of Physics at McGill University, Montreal, became vacant, and in 1898 he left for Canada to take up the post.
Rutherford returned to England in 1907 to become Langworthy Professor of Physics in the University of Manchester, succeeding Sir Arthur Schuster, and in 1919 he accepted an invitation to succeed Sir Joseph Thomson as Cavendish Professor of Physics at Cambridge. He also became Chairman of the Advisory Council, H.M. Government, Department of Scientific and Industrial Research; Professor of Natural Philosophy, Royal Institution, London; and Director of the Royal Society Mond Laboratory, Cambridge.
Rutherford's first researches, in New Zealand, were concerned with the magnetic properties of iron exposed to high-frequency oscillations, and his thesis was entitled Magnetization of Iron by High-Frequency Discharges. He was one of the first to design highly original experiments with high-frequency, alternating currents. His second paper, Magnetic Viscosity, was published in the Transactions of the New Zealand Institute (1896) and contains a description of a time-apparatus capable of measuring time intervals of a hundred-thousandth of a second.
On his arrival at Cambridge his talents were quickly recognized by Professor Thomson. During his first spell at the Cavendish Laboratory, he invented a detector for electromagnetic waves, an essential feature being an ingenious magnetizing coil containing tiny bundles of magnetized iron wire. He worked jointly with Thomson on the behaviour of the ions observed in gases which had been treated with X-rays, and also, in 1897, on the mobility of ions in relation to the strength of the electric field, and on related topics such as the photoelectric effect. In 1898 he reported the existence of alpha and beta rays in uranium radiation and indicated some of their properties.
In Montreal, there were ample opportunities for research at McGill, and his work on radioactive bodies, particularly on the emission of alpha rays, was continued in the Macdonald Laboratory. With R.B. Owens he studied the "emanation" of thorium and discovered a new noble gas, an isotope of radon, which was later to be known as thoron. Frederick Soddy arrived at McGill in 1900 from Oxford, and he collaborated with Rutherford in creating the "disintegration theory" of radioactivity which regards radioactive phenomena as atomic - not molecular - processes. The theory was supported by a large amount of experimental evidence, a number of new radioactive substances were discovered and their position in the series of transformations was fixed. Otto Hahn, who later discovered atomic fission, worked under Rutherford at the Montreal Laboratory in 1905-06.
At Manchester, Rutherford continued his research on the properties of the radium emanation and of the alpha rays and, in conjunction with H. Geiger, a method of detecting a single alpha particle and counting the number emitted from radium was devised. In 1910, his investigations into the scattering of alpha rays and the nature of the inner structure of the atom which caused such scattering led to the postulation of his concept of the "nucleus", his greatest contribution to physics. According to him practically the whole mass of the atom and at the same time all positive charge of the atom is concentrated in a minute space at the centre. In 1912 Niels Bohr joined him at Manchester and he adapted Rutherford's nuclear structure to Max Planck's quantum theory and so obtained a theory of atomic structure which, with later improvements, mainly as a result of Heisenberg's concepts, remains valid to this day. In 1913, together with H. G. Moseley, he used cathode rays to bombard atoms of various elements and showed that the inner structures correspond with a group of lines which characterize the elements. Each element could then be assigned an atomic number and, more important, the properties of each element could be defined by this number. In 1919, during his last year at Manchester, he discovered that the nuclei of certain light elements, such as nitrogen, could be "disintegrated" by the impact of energetic alpha particles coming from some radioactive source, and that during this process fast protons were emitted. Blackett later proved, with the cloud chamber, that the nitrogen in this process was actually transformed into an oxygen isotope, so that Rutherford was the first to deliberately transmute one element into another. G. de Hevesy was also one of Rutherford's collaborators at Manchester.
An inspiring leader of the Cavendish Laboratory, he steered numerous future Nobel Prize winners towards their great achievements: Chadwick, Blackett, Cockcroft and Walton; while other laureates worked with him at the Cavendish for shorter or longer periods: G.P. Thomson, Appleton, Powell, and Aston. C.D. Ellis, his co-author in 1919 and 1930, pointed out "that the majority of the experiments at the Cavendish were really started by Rutherford's direct or indirect suggestion". He remained active and working to the very end of his life.
Rutherford published several books: Radioactivity (1904); Radioactive Transformations (1906), being his Silliman Lectures at Yale University; Radiation from Radioactive Substances, with James Chadwick and C.D. Ellis (1919, 1930) - a thoroughly documented book which serves as a chronological list of his many papers to learned societies, etc.; The Electrical Structure of Matter (1926); The Artificial Transmutation of the Elements (1933); The Newer Alchemy (1937).
Rutherford was knighted in 1914; he was appointed to the Order of Merit in 1925, and in 1931 he was created First Baron Rutherford of Nelson, New Zealand, and Cambridge. He was elected Fellow of the Royal Society in 1903 and was its President from 1925 to 1930. Amongst his many honours, he was awarded the Rumford Medal (1905) and the Copley Medal (1922) of the Royal Society, the Bressa Prize (1910) of the Turin Academy of Science, the Albert Medal (1928) of the Royal Society of Arts, the Faraday Medal (1930) of the Institution of Electrical Engineers, the D.Sc. degree of the University of New Zealand, and honorary doctorates from the Universities of Pennsylvania, Wisconsin, McGill, Birmingham, Edinburgh, Melbourne, Yale, Glasgow, Giessen, Copenhagen, Cambridge, Dublin, Durham, Oxford, Liverpool, Toronto, Bristol, Cape Town, London and Leeds.
Rutherford married Mary Newton, only daughter of Arthur and Mary de Renzy Newton, in 1900. Their only child, Eileen, married the physicist R.H. Fowler. Rutherford's chief recreations were golf and motoring.
He died in Cambridge on October 19, 1937. His ashes were buried in the nave of Westminster Abbey, just west of Sir Isaac Newton's tomb and by that of Lord Kelvin.
From Nobel Lectures, Chemistry 1901-1921, Elsevier Publishing Company, Amsterdam, 1966