gİRİŞAlfabetik Ödüllü kişi arama
Eric S. Maskin
New York doğumlu, ama Alpine, New Jersey Hudson Nehri boyunca büyüdü. Alp bin sakinleri daha az olan, kendi ortaöğretim okulları için çok küçük, bu yüzden üç kilometre yolda Tenafly kasabasında, ortaokul ve lise katıldı.
Tenafly Yüksek, bazı adanmış öğretmenler için şanslıydım; matematik çarpıcı güzelliği gözlerimi açtım hesabı eğitmen, Francis Piersa, özellikle borçlu. Hepsi ilham verici, eğlendirici bir eksantrik bazıları onun sayesinde ben George Mackey ve Lars Ahlfors Pierre Samuel ve Richard Brauer ve analiz ile cebir okudu, Harvard College, önemli bir matematik oldu. Neredeyse kaza, daha sonra doktora, Kenneth Arrow tarafından öğretilen "bilgi ekonomisi" üzerine bir ders bir noktada dolaştı danışman. Ders iktisat teorisi sınır konuları hodgepodge, ancak bunun iyi bir rol, mekanizma tasarımı doğmakta olan bir alan Leonid Hurwicz çalışmaları için ayrıldı. Bu çalışma bana bir vahiy: hassasiyet, titizlik ve bazen saf matematik güzellik vardı ve aynı zamanda gerçek bir sosyal önemi sorunları ele karşı konulmaz bir kombinasyon.
Aslında, ben aslında bir iktisat doktora yapıyor sona erdi Derecesi uygulamalı matematik sözde oldu. Ama o günlerde Harvard'da uygulanan matematik programı ile bir tez yazdı sürece oldukça esnek ve öğrencilerin istedikleri ne olursa olsun çalışma izin "önemli matematiksel içerik." (Hiçbiri, makroekonomi veya ekonomik tarihinin, daha sonra pişman olsa da) ilk benim sınıf arkadaşı ve daha sonra co-ödüllü Roger Myerson ile çalışmak Truman Bewley genel denge ders, dahil olmak üzere, (bazen ele pek çok ekonomi dersleri aldı yerine sorun zorlu bir araya set) ve öğrenci katılımcılar Jerry Green analitik seminer, Elhanan Helpman Bob Cooter ve Jean-Jacques Laffont.
Ken Ok, bir danışman olarak, onun süresi ile inanılmaz derecede cömert ve ofisinde bire bir tartışmalar bizim çok büyük bir miktar öğrendim. Onun gözetimi altında, ben unmanipulable mekanizma bulma sorunu da çözülebilir, ancak ve ancak tercihlerini herhangi bir etki, Yön axioms1 tatmin edici bir sosyal refah fonksiyonu bulma sorunu çözülebilir, gösteren bir tez yazdı.
Ken arkadaşı ve İsa College, Cambridge Üniversitesi azından benim için bir doktora sonrası araştırma bursu düzenlemek yardımcı işbirlikçi Frank Hahn, ayaklarına oturan yararlanmak istiyorum düşündüm. Bu yıl her şekilde muhteşem bir deneyim oldu - Cambridge üniversite hayatı, Londra tiyatro, Avrupa'da gezerek. Ama gerçek golleri haftalık "öğretici" Frank ile oturumları, ve Jean-Jacques Laffont (daha sonra Paris) ve Partha Dasgupta (LSE) ile araştırma projeleri ve yaşam boyu süren dostluklar başlamak için bir fırsat.
İngiltere'de iken, ben başka yeni arkadaş, Leo Hurwicz çalışma (Ken Stanford onu bana tanıttı vardı) esinlenerek bir sorun yakalandı: hangi koşullar altında, bir yordam veya bir mekanizma (tasarlamak mümkün. oyun), belli bir sosyal amacı (resmi bir sosyal seçim kuralı) uygular? Yılın çoğu için bu soru ile mücadele ettikten sonra, nihayet monotonicity (şimdi bazen Maskin monotonicity "olarak adlandırılır) anahtarı olduğunu fark ettim: sosyal seçim kuralı monotonicity tatmin etmezse, o zaman uygulanabilir değildir ve eğer uygulanabilir herhangi bir veto yetkisi verilen bu özellik, zayıf bir gereksinimi, aynı zamanda tutar memnun. Bulgu kanıtı biri açıkça bir uygulama mekanizma tasarımı nasıl gösterdi olduğunu, yapıcı oldu. Fakat mekanizması oldukça hantal ve bu yüzden güzel bir basitleştirme önerilen Paris, bu yaz Ekonometrik Toplum toplantısında, tartışmacı Vind Karl en mutlu idi. Ben o sonbahar MIT'de asistan profesör olarak benim ilk dönem sırasında kağıt "Nash Denge ve Refah Optimallik" benim sonuçlarının tam ayrıntıları yazdı. Ama aslında bir yirmi yıl için kağıt yayımlamak vermedi: zaten iyi çalışma kağıdı şeklinde bilinen bu yana küçük bir nokta var gibi görünüyordu.
MIT ekonomi departmanı o zaman hala çoğu fakültenin öğretim kulübü tek bir büyük masanın etrafında her gün öğle yemeği için uyabilecek kadar küçüktü. Bu vesileyle her zaman bir zevk oldu - Paul Samuelson veya Franco Modigliani, herhangi bir gün, benim gibi genç öğretim pür dikkat kesilmiş kitleye Bob Solow tarafından sık sık ünlem ile ileri tutabilir. Ama muhtemelen departmanında süre içinde benim için büyük kardeşi gibi hareket Peter Diamond, öğretim ve çalışma MIT'de en öğrendim. Ben de büyük ölçüde, çok yakın bir arkadaşı ve sık sık birlikte oldu profesörü John Riley, ziyaret ile konuşurken zevk.
Tabii ki, MİT değil, sadece kendi fakülte için değil, aynı zamanda öğrenciler için de dikkat çekici oldu. Ve, bir çaylak öğretmen olarak, son derece parlak çocuk bakan, kurt atılan gibi bir şey oldu. Neyse ki, bazıları öğretim görevlisi olarak hataları göz ardı etmek mümkün ve bana kendi tez yazmak için gitti. Ve bir çift - Drew Fudenberg ve Jean Tirole - yakında co-yazarların (ve çok iyi arkadaş) oldu.
Harvard, MIT, şüphesiz, benim ilk öğretim iş için en iyi yer olmasına rağmen, daha doğal bir çalışma yaptığını sıralama için uzun vadeli bir uyum gibi görünüyordu ve bu yüzden yedi yıl sonra Littauer Merkezi nehir kadar taşındı. Harvard'da gelişti üst düzey teorisi grup Andreu Mas-Colell Jerry Yeşil, Oliver Hart, Drew Fudenberg Mike Whinston Marty Weitzman - meslekte birkaç diğerleri ile boy ölçüşecek kadar oldu. Ve teorisyenler yanı sıra, Janos Kornai ve Amartya Sen'in olağanüstü arkadaşlar ve iş arkadaşları olduğunu kanıtladı. Janos, merkezi planlama ile ilgili öğrendi ve alışılmadık yetenekli doktora ortak bir kohort denetlemek sona erdi Çin'den gelen öğrenciler, bunlardan ikisi Yingyi Qian ve Chenggang Xu, daha sonra ortak yazarları oldu. Amartya, sosyal seçim teorisi inceliklerini öğrendi ve iki kez birlikte bu konuda bir ders öğretti Robert Nozick ile bir kez, bir kez Tomas Sjöström.
MIT'de, Harvard'da müthiş öğrencilerin bir arkaya sahip olduğumuz için şanslıyız. Abhijit Banerjee, Mathias Dewatripont, Sandeep Baliga ve Michael Kremer: Bunlardan dördü (Yingyi ve Chenggang ek) uzun vadeli ortak çalışanlar ve arkadaş oldu. - Kötü şimdiye kadar çok sayıda komite toplantılarına pek çok dersler, çok sayıda öğrencileri ve: Ama, on beş yıl Harvard'da sonra, aşırı zamanlama basınç hissediyordum. Yani, Institute for Advanced Study (çok az görevleri gerektiren) bir pozisyon için bir teklif geldi, ben aldı.
Bu yazı gibi, yedi yıl boyunca Enstitüsü'nde oldum ve ben umduğu şeyi sağladı: disiplinler, mübarek özgürlük arasında meslektaşları, etkileşim uyarıcı, birinci sınıf çalışma koşulları. Princeton'da ekonomi departmanı için bazı öğretim ve doktora denetlemek devam öğrenciler ancak önceye göre çok daha mütevazı bir oranda.
"Şans" kelimesi bu otobiyografik kroki tekrar görünür ve bu bir rastlantı değildir. Mekanizma tasarımı sadece kayda değer öğretmenler, öğrenciler, iş arkadaşları ve arkadaşlar bir arkaya sahip, en önemlisi, çiçek başlayan ve bir zaman alanına girmiş, ilk etapta ekonomi bulduğu son derece şanslı mesleği. Son olarak, bu kadar çok insan işlerini sevmediğim bir dünya, ben seviyorum şey çalışkan gün harcama için şanslıyım.
1. K. Ok, Sosyal Seçim ve Bireysel Değerler, 1951 yılında ortaya koydu.
I was born in New York City, but grew up across the Hudson River in Alpine, New Jersey. With fewer than a thousand residents, Alpine was too small to have its own secondary schools, so I attended junior high and high school in the town of Tenafly, three miles down the road.
At Tenafly High, I was lucky to have some dedicated teachers; I'm especially indebted to my calculus instructor, Francis Piersa, who opened my eyes to the striking beauty of mathematics. Thanks to him, I became a math major at Harvard College, where I studied algebra with Pierre Samuel and Richard Brauer and analysis with George Mackey and Lars Ahlfors ? all of them inspiring, some of them amusingly eccentric. Almost by accident, I wandered at one point into a course on "information economics" taught by Kenneth Arrow, later my Ph.D. advisor. The course was a hodgepodge of topics from the frontier of economic theory, but a good part of it was devoted to Leonid Hurwicz's work in the nascent field of mechanism design. This work was a revelation to me: it had the precision, rigor, and sometimes the beauty of pure mathematics and also addressed problems of real social importance ? an irresistible combination.
In fact, I ended up essentially doing an economics Ph.D. The degree was nominally in applied mathematics. But the applied math program at Harvard in those days was remarkably flexible, and allowed students to study whatever they wanted, as long as they wrote a thesis with "significant mathematical content." I took quite a few economics courses (although none, I regretted later, in macroeconomics or economic history), including Truman Bewley's general equilibrium course, where I first got to work with my classmate and later co-Laureate Roger Myerson (we sometimes tackled the rather demanding problem sets together) and Jerry Green's analytic seminar, whose student participants included Elhanan Helpman, Bob Cooter, and Jean-Jacques Laffont.
As an advisor, Ken Arrow was amazingly generous with his time; and I learned an immense amount from our many one-on-one discussions in his office. Under his supervision, I wrote a dissertation showing that, on any domain of preferences, the problem of finding a social welfare function satisfying the Arrow axioms1 is solvable if and only if the problem of finding an unmanipulable mechanism is also solvable.
Ken thought I'd benefit from sitting at the feet of his friend and collaborator Frank Hahn, who helped arrange a post-doctoral research fellowship for me at Jesus College in Cambridge University. That year was a marvelous experience in every way ? from Cambridge college life, to London theater, to touring around Europe. But the true highlights were weekly "tutorial" sessions with Frank, and the opportunity to start research projects and life-long friendships with Jean-Jacques Laffont (then in Paris) and Partha Dasgupta (then at the LSE).
While in England, I got caught up in a problem inspired by the work of another new friend, Leo Hurwicz (Ken had introduced me to him at Stanford): under what circumstance is it possible to design a mechanism (that is, a procedure or game) that implements a given social goal (formally, a social choice rule)? After struggling with that question for most of the year, I finally realized that monotonicity (now sometimes called "Maskin monotonicity") was the key: if a social choice rule doesn't satisfy monotonicity, then it is not implementable; and if it does satisfy this property it is implementable provided no veto power, a weak requirement, also holds. The proof of the latter finding was constructive, that is, I showed how one can explicitly design an implementing mechanism. But the mechanism was fairly cumbersome, and so I was most grateful to Karl Vind, my discussant at that summer's Econometric Society meeting in Paris, who suggested a nice simplification. I wrote up the full details of my results in the paper "Nash Equilibrium and Welfare Optimality" during my first term as an assistant professor at MIT that fall. But I didn't actually publish the paper for another twenty years: there seemed little point, since it was already well known in its working paper form.
The MIT economics department of that time was still small enough so most of the faculty would fit around a single large table in the faculty club each day for lunch. That occasion was always a treat ? on any given day, Paul Samuelson or Franco Modigliani might hold forth, with frequent interjections by Bob Solow, to the rapt audience of junior faculty like me. But I probably learned most at MIT by teaching and working with Peter Diamond, who acted like a big brother to me during my time in the department. I also greatly enjoyed talking with visiting professor John Riley, who became a very close friend and a frequent collaborator.
Of course, MIT was notable not just for its faculty but also for its students. And, facing such extremely bright kids as a rookie teacher was something like being thrown to the wolves. Fortunately, some of them were able to overlook my faults as a lecturer and went on to write their dissertations with me. And a couple ? Drew Fudenberg and Jean Tirole ? soon became co-authors (and great friends).
Although MIT was undoubtedly the best place for my first teaching job, Harvard seemed a more natural long-term fit for the sort of work I was doing, and so after seven years I moved up the river to Littauer Center. The senior theory group that evolved at Harvard ? Andreu Mas-Colell, Jerry Green, Oliver Hart, Drew Fudenberg, Mike Whinston, Marty Weitzman ? was rivaled by few others in the profession. And besides the theorists, Janos Kornai and Amartya Sen proved to be extraordinary friends and colleagues. From Janos, I learned about central planning, and we ended up jointly supervising a cohort of unusually talented Ph.D. students from China, two of whom ? Yingyi Qian and Chenggang Xu ? later became co-authors. From Amartya, I learned the subtleties of social choice theory, and we twice taught a course on this subject together ? once with Robert Nozick, once with Tomas Sjöström.
As at MIT, I was lucky to have a succession of terrific students at Harvard. Four of them (in addition to Yingyi and Chenggang) became long-term collaborators and friends: Abhijit Banerjee, Mathias Dewatripont, Sandeep Baliga, and Michael Kremer. But after fifteen years at Harvard, I was feeling the pressure of over-scheduling: too many courses, too many students, and ? worst by far ? too many committee meetings. So, when an offer arrived for a position at the Institute for Advanced Study (entailing very few duties), I took it.
As of this writing, I've been at the Institute for seven years, and it has provided everything I had hoped for: first-class work conditions, stimulating colleagues, interaction across disciplines, blessed freedom. I do some teaching for the Princeton economics department and continue to supervise Ph.D. students ? but at a more modest rate than before.
The word "luck" appears repeatedly in this autobiographical sketch ? and that is no accident. I was exceptionally lucky to have discovered economics in the first place, to have entered the field at a time when mechanism design was just beginning to bloom, and, most crucially, to have had a succession of remarkable teachers, students, colleagues, and friends in the profession. Finally, in a world where so many people dislike their jobs, I am lucky to be spending my days working hard at something I love.
1. As laid out in K. Arrow, Social Choice and Individual Values, 1951.