gİRİŞAlfabetik Ödüllü kişi arama
Emil Fischer
Hermann Emil Fischer, Euskirchen Köln ilçe, 9 Ekim 1852 tarihinde doğdu. Babası başarılı bir iş adamıydı. Özel bir öğretmen ile üç yıl sonra, Emil yerel okula gitti ve ardından Wetzlar okulda iki yıl geçirdi, ve o büyük bir ayrım onun son sınavını 1869 yılında Bonn'da iki tane daha. Babası ailenin kereste iş girmek için ona istediği, ancak Emil iş Emil, bir başarısız deneme sonrasında doğal bilimler, özellikle fizik ve,, babasının çalışma diledi - ödüllü Kullanıcı otobiyografi göre, Emil edildi olduğunu söyledi kim, çok aptal bir iş adamı olması ve daha iyi bir öğrenci olmak vardı - 1871 yılında Bonn Üniversitesi'nde kimya okumak için onu gönderdi. Orada Kekulé, Engelbach ve Zincke dersler katıldı ve aynı zamanda fizik Ağustos Kundt bu mineraloji ve Paul Groth.
Ancak, 1872 yılında, hala fizik okumaya diledi Emil, yeni kurulan Üniversitesi Profesör Rose, analiz Bunsen yöntemi üzerinde çalışıyordu Strazburg, onunla birlikte gitmek, kuzeni Otto Fischer tarafından ikna edildi. Fischer, nihayet kimya hayatını adamak için karar etkisi altında Adolf von Baeyer araya geldi. Von Baeyer altında incelenmesi, Fischer, Rose bulduklarını ve 1874 yılında doktorasını aldı phthalein boyalar üzerinde çalıştı fluoresceine ve orcin-phthalein bir tez ile Strasbourg. Aynı yıl yılında Strasbourg Üniversitesi'nde asistan eğitmen olarak atandı ve burada ilk hidrazin tabanı, phenylhydrazine keşfetti ve hydrazobenzene ve sülfonik asit strecker ve Römer tarafından açıklanan bir ilişki gösterdi. Yanlışlıkla olmuş tanınmış phenylhydrazine keşfi, Fischer daha sonra işin çok ilgili oldu.
1875 yılında von Baeyer organik kimyada bir asistan olmak için onunla birlikte oraya gittik, Liebig Üniversitesi, Münih ve Fischer başarılı olmak için sordu.
1878 yılında Fischer, Almanya'nın Münih kentinde 1879 yılında Analitik Kimya Doçent olarak atandı bir privatdozents olarak hak kazandı. Aynı yıl diye sunulan, ancak, Aix-la-Chapelle Kimya Başkanı reddetti. 1881 yılında Erlangen Üniversitesi Kimya Profesörü olarak atandı ve 1883 yılında bilimsel laboratuvarı doğrudan Badische Anilin und soda-Fabrik istendi. Ancak Fischer, babası şimdi onu mali açıdan bağımsız, tercih edilen bir akademik çalışma yapmış.
1888 yılında, Würzburg Üniversitesi Kimya Profesörü olmak için sordu ve burada 1892, Berlin Üniversitesi Kimya Başkanı AW Hofmann başarılı istendi kadar kaldı. İşte o 1919 yılında ölümüne kadar kaldı.
Phenylhydrazine ve onun daha sonra üzerinde çalışmak nüfuzunu Fischer'in erken keşif zaten değinilmiştir. Münih iken, Fisher, Münih onu izlemişti kuzeni Otto Fischer ile orada çalışan hidrazin üzerinde çalışmaya devam etti ve, ve Otto Bunu kanıtlayan triphenylmethane türetilen boyaların anayasa yeni bir teori ortaya çalıştı deneysel çalışmalar doğru.
Erlangen Fischer az çay, kahve ve kakao, yani, kafein ve teobromin aktif prensipleri inceledi ve sonunda bunları sentezleme, bu alanda bileşiklerin bir dizi anayasa kurdu.
Çalışır, bununla beraber, Fischer ünü esas dayandığı, pürin ve şekerler yaptığı çalışmalar oldu. Bu çalışma, 1882 ve 1906 yılları arasında yürütülen adenin, ksantin, hayvan ifraz, ürik asit ve guanin bitkisel maddeler, kafein ve çeşitli maddeler, o zaman çok az bilinen, bütün bir homojen ailesine aitti ve gösterdi birbirlerinden türeyen ve aynı temel sistemi, karakteristik üre grubu içine girdi bisiklik azotlu yapısı ile oluşturduğu farklı hidroksil ve amino türevleri denk. Bu ana madde, ilk bakışta o, varsayımsal olmak olarak, 1884 yılında pürin denilen ve o 1898 yılında sentezlenmiştir. Çok sayıda yapay türevleri, daha az ya da çok doğal olarak ortaya çıkan maddeler benzer, 1882 ve 1896 yılları arasında yaptığı laboratuar geldi.
1884 yılında Fischer, bu bileşiklerin bilgi değiştirdi ve tutarlı bir bütün halinde elde edilen yeni bilgi kaynaklı şekerler onun büyük bir iş, başladı. Hatta 1880 öncesi glukoz aldehit formülü belirtilen vardı, ama Fischer, aldonic asit, oksidasyon ve o phenylhydrazones oluşumu ve osazones yaptığı keşfedildi ve phenylhydrazine eylem olarak dönüşümler bir dizi kurdu. Ortak bir osazone geçit, o, onun 1888 yılında keşfetti mannoz fruktoz ve glikoz arasındaki ilişki, kurdu. 1890 yılında, glukonik ve mannonic asitler arasında epimerization o şekerlerin Stereokimyasal doğa ve isomery kurulan ve 1891 ve 1894 yılları arasında, bilinen tüm şekerler Stereokimyasal yapılandırma kurulmuş ve ustaca bir uygulama tarafından tam olarak, olası izomerler önceden haber 1874 yılında yayınlanan Van't Hoff ve Le Bel asimetrik karbon atomu, teorisi. Izomerizasyon ve daha sonra bozulması ve sentez reaksiyon pentoses, heksozların ve heptoses arasında farklı heksozların arasındaki karşılıklı sentezlere kendi kurmuş olduğu sistematiği değerini kanıtladı. Onun en büyük başarısı 1890 yılında gliserol başlayarak glikoz, fruktoz ve mannoz sentezi, oldu.
1884 ve 1894 yılları arasında yürütülen şekerler Bu anıtsal eser, diğer iş uzatılmıştır glikozitler yaptığı çalışmalar, en önemli.
Fischer, 1899 ve 1908 yılları arasında proteinlerin bilgisini yaptığı büyük katkılar yaptı. Prolin ve oxyproline: O, onlara yeni bir tür, siklik amino asitler, bireysel amino asitler ayıran tanımlanması ve analizi etkili yöntemler keşfetmek tarafından aranan. Ayrıca, bunları birleştirmek için optik-aktif bir biçimde çeşitli amino asitler elde protein sentezi okudu. O tipi, yani zincirleri, peptid bağı onları bir araya bağlanmak istiyorsunuz bağ kurmayı başardı ve bu o dipeptides ve daha sonra tripeptides ve polipeptidlerin aldı. 1901 yılında o da kazein hidrolizi üzerine yaptığı çalışma yayınladı Fourneau, dipeptide sentezi, glycyl-glisin ve bu yıl ile işbirliği içinde keşfetti. Doğada bulunan amino asitler, laboratuarda hazırlanan ve yenilerini bulunmuştur. Doğal protein birçok özelliklere sahip bir octodecapeptide sonuçlandı oligopeptidler Onun sentezi. Bu ve sonraki çalışmaları proteinlerin daha iyi anlaşılmasına yol açtı ve onları daha sonraki çalışmalar için temellerini attı.
Onun son yıllarında, daha önce bahsedilen alanlarda yaptığı büyük iş için ek olarak, Fischer Black Forest onun sık sık tatil sırasında bulunan likenler enzimler ve kimyasal maddeler de okudu ve aynı zamanda maddelerin bronzlaşma kullanılan ve hayat, yağ.
Fischer Prusya Geheimrat (Excellenz), ve fahri doktora Christiania, Cambridge (İngiltere), Manchester ve Brüksel Üniversitelerinde gerçekleştirildi. Ayrıca Liyakat Prusya Sipariş ve Sanat ve Sosyal Bilimler için Maximilian Sipariş verildi. 1902 yılında şeker ve pürin sentezleri üzerine çalışmaları için Nobel Kimya Ödülü'ne layık görüldü.
Bonn Üniversitesi gitmeden önce, 18 yaşındayken, Fischer, Erlangen Başkanı görevi sonuna doğru tekrar ona saldırdı ve onu Federal Victor Meyer takip cazip teklifi reddetme neden olan, gastrit yaşadı o Würzburg, 1888 yılında, gitmeden önce Zürih Teknik Üniversitesi ve yokluğu bir yıl izin almak. Muhtemelen bu belanın öldü kanser öncüsü oldu.
Diye yazmış olduğu ders el yazmaları ezberlemek doğal olarak iyi bir konuşmacının olmamasına rağmen hayatı boyunca o ve onun mükemmel hafıza sunulduğu, onu etkin.
O tepeler arasında yürüyüşler zevk ve aynı zamanda Black Forest bölgesinde sık sık ziyaret yaptı Würzburg'da özellikle mutlu oldum. Onun idari işler, o Berlin'e gitti özellikle, sadece kimya, ama yanı sıra diğer çalışma alanlarında, onu bilimsel vakıfların kurulması için inatçı bir kampanyacı olarak saptandı. Onun bilimsel problemlerin keskin anlayış, kendi sezgi ve sevgi, hipotez deneysel kanıtı gerçeği ve onun ısrarı onu gerçekten tüm zamanların en büyük bilim adamlarından biri olarak işaretli.
1888 yılında Fischer Agnes Gerlach, J. von Gerlach, Erlangen Anatomi Profesörü kızı ile evlendi. Ne yazık ki onların evlilik yedi yıl sonra eşi öldü. Onlar, Birinci Dünya Savaşı'nda öldürüldü biri üç oğlu vardı; başka bir zorunlu askeri eğitimin bir sonucu olarak 25 yaşında kendi hayatını aldı. 1960 yılında ölen üçüncü oğlu Hermann Otto Laurenz Fischer, Berkeley'deki Kaliforniya Üniversitesi Biyokimya profesörü oldu.
Fischer, 1919 yılında öldüğünde, Emil Fischer Memorial Madalyası Alman Kimya Derneği tarafından kuruldu.
Nobel anlatım, Kimya 1901-1921, Elsevier Publishing Company, Amsterdam, 1966
Bu otobiyografi / biyografi ödülü anda yazılı ve kitap serisi Les Prix Nobel ilk kez yayımlandı. Daha sonra düzenlenebilir ve Nobel Anlatım yayınlanamaz. Bu belge alıntı için, yukarıda gösterildiği gibi her zaman kaynak belirtiniz.
Emil Fischer, 15 Temmuz 1919 tarihinde öldü.
Hermann Emil Fischer was born on October 9, 1852, at Euskirchen, in the Cologne district. His father was a successful business man. After three years with a private tutor, Emil went to the local school and then spent two years at school at Wetzlar, and two more at Bonn where he passed his final examination in 1869 with great distinction. His father wished him to enter the family lumber business, but Emil wished to study the natural sciences, especially physics and, after an unsuccessful trial of Emil in the business, his father - who, according to the laureate's autobiography, said that Emil was too stupid to be a business man and had better be a student - sent him in 1871 to the University of Bonn to study chemistry. There he attended the lectures of Kekulé, Engelbach and Zincke, and also those of August Kundt on physics, and of Paul Groth on mineralogy.
In 1872, however, Emil, who still wished to study physics, was persuaded by his cousin Otto Fischer, to go with him to the newly established University of Strasbourg, where Professor Rose was working on the Bunsen method of analysis. Here Fischer met Adolf von Baeyer, under whose influence he finally decided to devote his life to chemistry. Studying under von Baeyer, Fischer worked on the phthalein dyes which Rose had discovered and in 1874 he took his Ph.D. at Strasbourg with a thesis on fluoresceine and orcin-phthalein. In the same year he was appointed assistant instructor at Strasbourg University and here he discovered the first hydrazine base, phenylhydrazine and demonstrated its relationship to hydrazobenzene and to a sulphonic acid described by Strecker and Römer. The discovery of phenylhydrazine, reputed to have been accidental, was related to much of Fischer's later work.
In 1875 von Baeyer was asked to succeed Liebig at the University of Munich and Fischer went there with him to become an assistant in organic chemistry.
In 1878 Fischer qualified as a Privatdozent at Munich, where he was appointed Associate Professor of Analytical Chemistry in 1879. In the same year he was offered, but refused, the Chair of Chemistry at Aix-la-Chapelle. In 1881 he was appointed Professor of Chemistry at the University of Erlangen and in 1883 he was asked by the Badische Anilin- und Soda-Fabrik to direct its scientific laboratory. Fischer, however, whose father had now made him financially independent, preferred academic work.
In 1888 he was asked to become Professor of Chemistry at the University of Würzburg and here he remained until 1892, when he was asked to succeed A. W. Hofmann in the Chair of Chemistry at the University of Berlin. Here he remained until his death in 1919.
Fischer's early discovery of phenylhydrazine and its influence on his later work have already been mentioned. While he was at Munich, Fisher continued to work on the hydrazines and, working there with his cousin Otto Fischer, who had followed him to Munich, he and Otto worked out a new theory of the constitution of the dyes derived from triphenylmethane, proving this by experimental work to be correct.
At Erlangen Fischer studied the active principles of tea, coffee and cocoa, namely, caffeine and theobromine, and established the constitution of a series of compounds in this field, eventually synthesizing them.
The work, however, on which Fischer's fame chiefly rests, was his studies of the purines and the sugars. This work, carried out between 1882 and 1906 showed that various substances, little known at that time, such as adenine, xanthine, in vegetable substances, caffeine and, in animal excrete, uric acid and guanine, all belonged to one homogeneous family and could be derived from one another and that they corresponded to different hydroxyl and amino derivatives of the same fundamental system formed by a bicyclic nitrogenous structure into which the characteristic urea group entered. This parent substance, which at first he regarded as being hypothetical, he called purine in 1884, and he synthesized it in 1898. Numerous artificial derivatives, more or less analogous to the naturally-occurring substances, came from his laboratory between 1882 and 1896.
In 1884 Fischer began his great work on the sugars, which transformed the knowledge of these compounds and welded the new knowledge obtained into a coherent whole. Even before 1880 the aldehyde formula of glucose had been indicated, but Fischer established it by a series of transformations such as oxidation into aldonic acid and the action of phenylhydrazine which he had discovered and which made possible the formation of the phenylhydrazones and the osazones. By passage to a common osazone, he established the relation between glucose, fructose and mannose, which he discovered in 1888. In 1890, by epimerization between gluconic and mannonic acids, he established the stereochemical nature and isomery of the sugars, and between 1891 and 1894 he established the stereochemical configuration of all the known sugars and exactly foretold the possible isomers, by an ingenious application of the theory of the asymmetrical carbon atom of Van't Hoff and Le Bel, published in 1874. Reciprocal syntheses between different hexoses by isomerization and then between pentoses, hexoses, and heptoses by reaction of degradation and synthesis proved the value of the systematics he had established. His greatest success was his synthesis of glucose, fructose and mannose in 1890, starting from glycerol.
This monumental work on the sugars, carried out between 1884 and 1894, was extended by other work, the most important being his studies of the glucosides.
Between 1899 and 1908 Fischer made his great contributions to knowledge of the proteins. He sought by analysis effective methods of separating and identifying the individual amino acids, discovering a new type of them, the cyclic amino acids: proline and oxyproline. He also studied the synthesis of proteins by obtaining the various amino acids in an optically-active form in order to unite them. He was able to establish the type of bond that would connect them together in chains, namely, the peptide bond, and by means of this he obtained the dipeptides and later the tripeptides and polypeptides. In 1901 he discovered, in collaboration with Fourneau, the synthesis of the dipeptide, glycyl-glycine and in that year he also published his work on the hydrolysis of casein. Amino acids occurring in nature were prepared in the laboratory and new ones were discovered. His synthesis of the oligopeptides culminated in an octodecapeptide, which had many characteristics of natural proteins. This and his subsequent work led to a better understanding of the proteins and laid the foundations for later studies of them.
In addition to his great work in the fields already mentioned, Fischer also studied the enzymes and the chemical substances in the lichens which he found during his frequent holidays in the Black Forest, and also substances used in tanning and, during the final years of his life, the fats.
Fischer was made a Prussian Geheimrat (Excellenz), and held honorary doctorates of the Universities of Christiania, Cambridge (England), Manchester and Brussels. He was also awarded the Prussian Order of Merit and the Maximilian Order for Arts and Sciences. In 1902 he was awarded the Nobel Prize in Chemistry for his work on sugar and purine syntheses.
At the age of 18, before he went to the University of Bonn, Fischer suffered from gastritis, which attacked him again towards the end of his tenure of the Chair at Erlangen and caused him to refuse a tempting offer to follow Victor Meyer at the Federal Technical University at Zurich and to take a year's leave of absence before he went, in 1888, to Würzburg. Possibly this affliction was the forerunner of the cancer from which he died.
Throughout his life he was well served by his excellent memory, which enabled him, although he was not a naturally good speaker, to memorize manuscripts of lectures that he had written.
He was particularly happy at Würzburg where he enjoyed walks among the hills and he also made frequent visits to the Black Forest. His administrative work, especially when he went to Berlin, revealed him as a tenacious campaigner for the establishment of scientific foundations, not only in chemistry, but in other fields of work as well. His keen understanding of scientific problems, his intuition and love of truth and his insistence on experimental proof of hypotheses, marked him as one of the truly great scientists of all time.
In 1888 Fischer married Agnes Gerlach, daughter of J. von Gerlach, Professor of Anatomy at Erlangen. Unhappily his wife died seven years after their marriage. They had three sons, one of whom was killed in the First World War; another took his own life at the age of 25 as a result of compulsory military training. The third son, Hermann Otto Laurenz Fischer, who died in 1960, was Professor of Biochemistry in the University of California at Berkeley.
When Fischer died in 1919, the Emil Fischer Memorial Medal was instituted by the German Chemical Society.
From Nobel Lectures, Chemistry 1901-1921, Elsevier Publishing Company, Amsterdam, 1966
This autobiography/biography was written at the time of the award and first published in the book series Les Prix Nobel. It was later edited and republished in Nobel Lectures. To cite this document, always state the source as shown above.
Emil Fischer died on July 15, 1919.