gİRİŞAlfabetik Ödüllü kişi arama
Edmond H. Fischer
Ben aslında erken yedi yaşından beri annem ve babam ayrıldı çünkü benim erken çocukluk hatıraları belirsizlikler gölgelenmiş. 6 Nisan 1920 Shanghai, Çin'de doğdu. Babam, hukuk ve iş doktora kazanç sonra Viyana, Avusturya gelmişti. Annem doğumlu Renee Tapernoux, Hanoi ile anne ve babası ile Fransa'dan geldi. Babası İsviçre L'Aurore bir gazeteci olmak için genç bir adam olarak bırakmıştı. Bu dergi, o yüzyılın fırsatta dışında Fransa yırttı Affaire Dreyfus sırasında hükümetin örtbas kınadı olan "J'accuse" başlıklı Emile Zola mektup yayınladı. Dreyfus karşı durumunda, dedem, Fransız Çinhindi için sol 1900'lü yılların başında çöktüğünde, daha sonra le Tonkin denir. "Courrier de Chine", Çin'de yayınlanan ilk Fransız gazetesi kurdu Daha sonra Şanghay'a gittim. Ayrıca ben ilk okula gitti "l'Ecole municipale Française" kurmak için yardım etti.
7 yaşındayken, ailem, Cenevre Gölü manzaralı büyük bir İsviçreli bir yatılı okul La Châtaigneraie benim iki ağabeyim ve bana gönderdi. Benim eski erkek kardeşi, Raoul, ETH, İsviçre Federal Politeknik Enstitüsü Zürih mühendislik derecesini aldı katılmak için terk etmek ilk kişi oldu. Kardeşim Georges Oxford ve salt hukuk gitti.
Dünya Savaşı hayaleti ebediyen tehditkar görülüyordu bile 1935 yılında, ben, dört yıl sonra benim Maturité Federale edindiğiniz Cenevre tüm erkek Collège de Calvin girdi. Okulda iken, ben off-the-duvar fikir ve mekanik yaratıcılığı, beni onun müdahalesi yetenekleri ile göz kamaştırdı benim sınıf arkadaşı Wilfried Haudenschild ile ömür boyu sürecek bir dostluk kurdu. Hep birlikte biz dünyanın bütün kötülüklerinin tedavi edebilecek, böylece bize Bilimler ve Tıp içine gitmek gerektiğine karar verdi.
Bir başka önemli olay benim Lisesi gün oldu: Cenevre Müzik Konservatuarı'na kabul edildi. Johnny Aubert Beethoven'ın 5. Piyano Konçertosu unutulmaz bir sunumu duymuştum. Ben, onunla birlikte okumak istedim yerinde karar verdik. Ben sinirli Mendelssohn'un Rondo Capriccioso ve Chopin'in A-maj sundu hangi bir yetenek sonra. Polonaise, o beni aldı ve birçok büyüleyici yıl başında yazılmış. Müzik her zaman, ben bile, ben de bunun bir kariyer yapmak gerekip gerekmediğini merak etmesi böyle bir ölçüde, hayatımın önemli bir rol oynamıştır. Ama sonunda daha iyi tamamen zevk için müzik tutmak için düşündüm.
Amacım bir mikrobiyolog olmak için ama Bakteriyoloji Professeur, muhtemelen o zaman İsviçre'de olduğu bu alanda az ileride, Fernand Chodat olduğunu savundu. O, her durumda, test tüpleri modern mikrobiyologlar için bir mikroskop daha fazla kullanım, söyleyerek Kimya bir diploma almak için bana tavsiye etti.
Bu nedenle, sadece İkinci Dünya Savaşı'nın başında Kimya Fakültesine girdi. Kantitatif inorganik analizlerin İki yıl sınırsız görünüyordu. Tecilini Organik kimya nihayet, taze bir nefes gibi geldi. Ben iki Lisanslar Es Bilimleri, Biyoloji, Kimya ve iki yıl sonra, "Ingénieur Chimiste" Diploma kazandı. Benim tez, Organik Kimya Anabilim Dalı Başkanı Prof. Kurt H. Meyer, çalışmak için seçti. "Le Patron" biz onu sevgiyle dediği gibi, en etkileyici bir insandı. "Makromolekulare Chemie" bilim adamlarının çoğu, doğal yüksek polimerlerin biraz anlayış gösterdi zamanda Kurt Meyer zaten çığır açan "Der Aufbau der hochpolymeren organischen Naturstoffe Meyer-Mark" ile başlayan, konuyla ilgili birçok kitap kaleme vardı. Onun ana ilgi, polisakkaritlerin yapısında özellikle nişasta ve glikojen yatıyordu. Bu moleküllerin yapısı çözülmeye için, enzimler ihtiyaç vardı: Peter Bernfeld ve Roger Jeanloz altında karbonhidrat kimyagerler rehberliği altında enzymologists alfa-ve beta-amilaz, fosforilaz, vb Bu nedenle, laboratuvar, iki gruba ayrıldı. Ben domuz pankreas amilaz arıtma üzerinde çalışmaya karar verdi. Birkaç yıl içinde, biz, insan pankreas ve tükürük, A. oryzae iki suşları, B. subtilis ve P. saccharophila da dahil olmak üzere diğer kaynaklardan çeşitli, domuz pankreas alfa-amilaz kristalize ve kısa bir süre sonra başardı. Eric A. Stein, muhteşem bir 15 yıllık bir işbirliği ve ömür boyu sürecek bir dostluk başlıyor laboratuvar katıldı o zaman.
Her zaman Biyokimya benim eğitimlerini sürdürebilmek için Amerika Birleşik Devletleri'ne gitmek niyetim vardı. O günlerde, bu alanda 1950 yılında Cenevre Üniversitesi Privat doçent olarak Enzimoloji ilk ders istendi böyle bir ölçüde çoğu Avrupa üniversiteleri emekleme aşamasında. Kurt Meyer zamansız ölümü bir astım krizi ve ABD göçmenlik vizesi benim aniden çıkarılacak olan şu: İki olay ABD için kalkış hızlandırdı. Görünüşe göre, karmaşık McCarran Kanunu yürürlüğe gireceği önce yurtdışında ABD konsoloslukları dosyaları temizleyerek. Profesör Paul Karrer bir an haber benim için güvence başarılı olduğunu İsviçreli bir Post-Doktora Bursu CalTech gitmek için karar vermişti. Madison Pittsburgh ve Henry Lardy Maria Fuld: Pasadena my way, New York benim varış tanıdığım bazı arkadaşlar bazı seminerler vermek benim için düzenlenmiş vardı. Benim mutlak sürpriz için, her iki yerde de bir iş teklif edildi. Sonra CalTech benim vardıklarında ben, bana görünüşe göre aynı amaç için, Seattle gelmek için davet, Washington Üniversitesi Biyokimya Anabilim Dalı Başkanı Hans Neurath, bir mektup bulundu. Amerikalılar o zaman beri deli olduğunu düşündüm, Avrupa'daki akademik pozisyonları bir-in-a-milyon. Eşim Seattle ziyaret etti ve çevresindeki dağlar, ormanlar ve göller İsviçre anımsatan güzel olduğunu düşündüm. Tıp Fakültesi, yepyeni ve bir Yardımcı Doçentlik teklif edildi, kabul ettim ve bu karar hiç pişman.
Orada bize sadece yedi fakülte ve hızlı bir şekilde çok yakın arkadaş olduk. Ben benim kırık İngilizce ders tıp öğrencileri dinlerken sınıfın arka sıralarda oturan arkadaşlarıma eğlendirdi ifadeler hatırlıyorum. Ben Fransızca içine lapsed Ed Krebs 'geniş bir gülümseme zaman ben de hatırlıyorum. Ed fark etmedi, ancak, iki yıl içinde, benim İngilizce tamamen çok bozulmuş geliştirmek vermedi ise olmasıdır!
Benim varış tarihinden itibaren altı ay içinde, Ed Krebs ve glikojen fosforilaz üzerinde birlikte çalışmaya başladı. O St Louis Cori bir öğrenci olmuştu. AMP bu enzimin ko-faktörü olarak işlev çeşit hizmet ettiğine inanmıştır. Cenevre, diğer taraftan, biz hiçbir AMP gereksinimi vardı patates fosforilaz saflaştırılmış vardı. Aslında hiçbir bilgi proteinlerin evrimsel bir ilişki o anda var olsa da, enzimler, kökeni ne olursa olsun, aynı reaksiyonları katalize aynı ko-enzimler kullanılan biliyordu. Bu nedenle, bu kas fosforilaz bir co-faktör değil patates fosforilaz olarak AMP gerektirecek olası görünüyordu. Biz bu nükleotid fosforilaz reaksiyon rolünü aydınlatmak için denemeye karar verdi. Tabii ki, biz AMP ne yaptığını öğrendim asla bu sorunu Jacques Monod allosterik enzimler düzenlenmesi için onun modeli önerdi 6-7 yıl sonra çözüldü. Yani kas fosforilaz fosforilasyon-Defosforilasyon tarafından düzenlenmiştir: Peki biz tökezledi oldukça beklenmedik başka bir tepkiydi. Bu, henüz temel araştırma bu kadar çekici kılan başka bir örnek: bir kapalı alır nerede olduğunu kimse bilmiyor ama bir bir sona erecek bilemez.
Bunlar çok heyecan verici bir yıl hemen her deney yeni ve beklenmedik bir şey ortaya. İlk anda taş lavabo, bir küçük, tek bir laboratuvar tek başına çalıştı. Deneyler gece önce planlanan ve ertesi gün gerçekleştirildi. Biz bu kadar birbirine yakın bize bir laboratuvar deney ortasında terk etmek zorunda kaldı zaman, diğer bir açıklama kelime etmeden devam edeceğini çalıştı. Ed Krebs NADH bir türevini DPNH-X, yapısı ve fonksiyonu belirleyen, kendi özgün çalışmalarını sürdürdü küçük bir grup vardı. Hala Eric Stein ile alfa-amilaz inceliyordu. Bert Vallee ile işbirliği içinde, biz bu enzimlerin gerçekte olduğu kalsiyum içeren metalloproteins göstermek mümkün.
O günlerde, biz sonraki Federasyonu Toplantı veya Gordon Konferans için tüm yıl bekledi. Johns Hopkins, Bert ve Kuggie Vallee, Brigham ve Al ve Lee Meister NIH, Bill ve Inge Harrington Bitki ve Eva Ayık ve Chris ve Flossie Anfinsen: East Coast arkadaşlarımla birlikte almak için benim için bir fırsat oldu Tufts ve daha sonra Cornell, ve diğerleri. Toplantılarına kendileri hakkında çok şey unutmuş. Yeni atılımlar, verilecek görüşmeler için hummalı hazırlıklar ve bilgiler, sorular ve çözülmesi gereken problemlerin ile dolu çok sayıda dizüstü bilgisayarlar hakkında işitme heyecanı vardı. Ben, ancak, hep birlikte bir şey ve her şey hakkında geceye kadar konuşma vardı muhteşem bir zamanı asla unutmayacağım. Bazı arkadaşlar bugün gitti ama onların anılarını hala canlı.
Ben, benim ilk eşi Nelly Gagnaux, 1961 yılında ölen bir İsviçre Ulusal François ve Henri iki oğlu var. 1963 yılında, Eureka, Kaliforniya,, şimdiki eşi Beverley kızlık soyadı Bullock ile evlendi. O bir ilk evliliğinden bir kızı Paula. Her üç çocuk, şimdi evli ve iki oğlu, her bir oğlu vardır.
Ed Krebs, Kıdemli Passano Ödülü ve Indiana Üniversitesi'nden Steven C. Beering Ödülü ile birlikte, Cenevre Üniversitesi Prix Jaubert ve; İsviçre Kimya Derneği, Lederle Tıp Fakültesi Ödülü Werner Madalyası aldı. Üniversitesi, Montpellier, Fransa ve, İsviçre Basel Üniversitesi, doktora Honoris Causa aldı ve 1973 yılında, 1972 yılında Amerikan Sanatlar ve Bilimler Akademisi ve Ulusal Bilimler Akademisi'ne seçildi.
Les Prix Nobel. Nobel Ödülleri 1992, Editör Frängsmyr, [Nobel Vakfı], Stockholm, 1993 Tore
Memories of my early childhood are clouded with uncertainties because I was essentially separated from my parents since the early age of seven. I was born in Shanghai, China on April 6, 1920. My father had come there from Vienna, Austria after earning doctorates in law and business. My mother, born Renée Tapernoux, had arrived from France with her parents via Hanoi. Her father had left Switzerland as a young man to become a journalist for L'Aurore. This journal published the letter by Emile Zola entitled "J'accuse" in which he denounced the government cover-up during the Affaire Dreyfus which tore France apart at the turn of the century. When the case against Dreyfus collapsed in the early 1900s my grandfather left for French Indochina, then called le Tonkin. He later went to Shanghai where he founded the "Courrier de Chine", the first French newspaper published in China. He also helped to establish "l'Ecole Municipale Française" where I first went to school.
At age 7, my parents sent my two older brothers and me to La Châtaigneraie, a large Swiss boarding school overlooking Lake Geneva. My oldest brother, Raoul, was the first to leave to attend the ETH, the Swiss Federal Polytechnical Institute in Zürich where he was awarded a degree in engineering. My brother Georges went to Oxford and read law.
In 1935, I entered Geneva's all boys Collège de Calvin from which I obtained my Maturité Fédérale four years later, even as the specter of World War II loomed evermore menacing. While in school, I formed a lifelong friendship with my classmate Wilfried Haudenschild who dazzled me with his tinkering abilities, off-the-wall ideas and mechanical inventiveness. Together we decided that one of us should go into the Sciences and the other into Medicine so that we could cure all the ills of the world.
Another important event marked my High School days: I was admitted to the Geneva Conservatory of Music. I had heard Johnny Aubert give an unforgettable rendition of Beethoven's 5th Piano Concerto. I decided on the spot that I wanted to study with him. After an audition in which I nervously presented Mendelssohn's Rondo Capriccioso and Chopin's A-maj. Polonaise, he took me on, and that spelled the beginning of many enthralling years. Music had always played an important part in my life, to such an extent that I even wondered whether I should not make a career of it. But finally I thought it better to keep music purely for pleasure.
It was my goal to become a microbiologist but Fernand Chodat, the Professeur of Bacteriology, argued that there was little future in that field, which was probably the case in Switzerland at that time. He advised me to get a diploma in Chemistry saying that, in any case, test tubes were of more use than a microscope to modern microbiologists.
I therefore entered the School of Chemistry just at the start of World War II. Two years of quantitative inorganic analyses seemed endless. Organic chemistry finally arrived like a breath of fresh air, if not a reprieve on life. I earned two Licences ès Sciences, one in Biology, the other in Chemistry and, two years later, the Diploma of "Ingénieur Chimiste". For my thesis, I elected to work with Prof. Kurt H. Meyer, Head of the Department of Organic Chemistry. "Le Patron" as we affectionately called him, was a most impressive person. At the time when most scientists showed little understanding of natural high polymers, Kurt Meyer had already authored several books on the subject, starting with the epochal "Meyer-Mark: Der Aufbau der hochpolymeren organischen Naturstoffe" and "Makromolekulare Chemie". His main interest lay in the structure of polysaccharides, particularly starch and glycogen. To unravel the structure of these molecules, enzymes were needed: alpha- and beta-amylases, phosphorylase, etc. Therefore, the lab was divided into two groups: the enzymologists under the guidance of Peter Bernfeld and carbohydrate chemists under Roger Jeanloz. I decided to work on the purification of hog pancreas amylase. Within a couple of years, we succeeded in crystallizing alpha-amylase from pork pancreas and soon after that, from a variety of other sources including human pancreas and saliva, two strains of A. oryzae, B. subtilis and P. saccharophila. It is at that time that Eric A. Stein joined the laboratory, beginning a marvelous 15-year collaboration and a lifelong friendship.
It had always been my intention to go to the United States to pursue my studies in Biochemistry. In those days, that field was in its infancy in most European universities to such an extent that I was asked to present the very first course in Enzymology as a Privat Docent at the University of Geneva in 1950. Two events hastened my departure for the USA: the untimely death of Kurt Meyer following an asthma attack and my being abruptly issued a US immigration visa. Apparently, the US consulates abroad were clearing their files before the complicated McCarran Act would come into effect. I had decided to go to CalTech on a Swiss Post-doctoral Fellowship that Professor Paul Karrer succeeded in securing for me on a moment's notice. Some friends who knew of my arrival in New York had arranged for me to give some seminars on my way to Pasadena: Maria Fuld at Pittsburgh and Henry Lardy at Madison. To my utter surprise, I was offered a job in both places. Then, upon my arrival at CalTech I found a letter from Hans Neurath, Chairman of the Department of Biochemistry at the University of Washington, inviting me to come to Seattle, apparently for the same purpose. I thought that the Americans had to be crazy since at that time, academic positions in Europe were one-in-a-million. I visited Seattle with my wife and thought that the surrounding mountains, forests and lakes were beautiful, reminiscent of Switzerland. The Medical School was brand-new and when I was offered an Assistant Professorship, I accepted and have never regretted that decision.
There were only seven of us on the faculty and we quickly became close friends. I remember the amused expressions of my colleagues seated in the back row of the class listening to my fractured English when lecturing the medical students. I also remember Ed Krebs' broad smile whenever I lapsed into French. What Ed didn't realize, though, is that within two years, while my English didn't improve very much, his deteriorated completely!
Within six months of my arrival, Ed Krebs and I started to work together on glycogen phosphorylase. He had been a student of the Cori's in St. Louis. They believed that AMP had to serve some kind of co-factor function for that enzyme. In Geneva, on the other hand, we had purified potato phosphorylase for which there was no AMP requirement. Even though essentially no information existed at that time on the evolutionary relationship of proteins, we knew that enzymes, whatever their origin, used the same co-enzymes to catalyze identical reactions. It seemed unlikely, therefore, that muscle phosphorylase would require AMP as a co-factor but not potato phosphorylase. We decided to try to elucidate the role of this nucleotide in the phosphorylase reaction. Of course, we never found out what AMP was doing: that problem was solved 6-7 years later when Jacques Monod proposed his allosteric model for the regulation of enzymes. But what we stumbled on was another quite unexpected reaction: i.e. that muscle phosphorylase was regulated by phosphorylation-dephosphorylation. This is yet another example of what makes fundamental research so attractive: one knows where one takes off but one never knows where one will end up.
These were very exciting years when just about every experiment revealed something new and unexpected. At first we worked alone in a small, single laboratory with stone sinks. Experiments were planned the night before and carried out the next day. We worked so closely together that whenever one of us had to leave the laboratory in the middle of an experiment, the other would carry on without a word of explanation. Ed Krebs had a small group that continued his original work, determining the structure and function of DPNH-X, a derivative of NADH. I was still studying the alpha-amylases with Eric Stein. In collaboration with Bert Vallee, we were able to demonstrate that these enzymes were in reality calcium-containing metalloproteins.
In those days, we waited all year for the next Federation Meeting or Gordon Conference. It was an occasion for me to get together with my friends on the East Coast: Herb and Eva Sober and Chris and Flossie Anfinsen from NIH, Bill and Inge Harrington from Johns Hopkins, Bert and Kuggie Vallee from the Brigham and Al and Lee Meister, then at Tufts and later at Cornell, and many others. I have forgotten much about the meetings themselves. There was the excitement of hearing about the latest breakthroughs, the frantic preparations for talks that had to be given, and the numerous notebooks filled with information, questions and problems that had to be solved. I will never forget, though, the marvelous time we had together speaking far into the night about anything and everything. Some of these friends are gone today but their memory is still vivid.
I have two sons, François and Henri, from my first wife Nelly Gagnaux, a Swiss National who died in 1961. I married my present wife Beverley née Bullock from Eureka, California, in 1963. She has a daughter Paula from a first marriage. All three of our children are now married and my two sons each has a son.
I received the Werner Medal from the Swiss Chemical Society, the Lederle Medical Faculty Award; the Prix Jaubert from the University of Geneva and, jointly with Ed Krebs, the Senior Passano Award and the Steven C. Beering Award from Indiana University. I received Doctorates Honoris Causa from the University of Montpellier, France and the University of Basel, Switzerland and was elected to the American Academy of Arts and Sciences in 1972 and to the National Academy of Sciences in 1973.
From Les Prix Nobel. The Nobel Prizes 1992, Editor Tore Frängsmyr, [Nobel Foundation], Stockholm, 1993