gİRİŞAlfabetik Ödüllü kişi arama
E. Donnall Thomas
Babam, Dr. Edward E. Thomas, 1870 yılında doğdu ve 1874 yılında kapalı bir vagon ailesiyle birlikte Teksas'a taşındı. O sınır Texas büyüdü ve İlk eşi tüberkülozdan öldü MD derecesi almıştır, Louisville, Kentucky, Üniversitesi'ne gitti neredeyse hiçbir resmi okul ve ikinci karısı tek çocuğu oldu. 15 Mart 1920 tarihinde dünyaya geldiğinde 50 yaşında idi. O bizim küçük Texas köyünde bir solo pratisyen oldu. Böylece, birlikte at ve modern yüksek teknoloji tıp adamcağız ev aramaları zaman dilimi.
Benim lise sınıfı 15 kişi oluşuyordu. Ben bile bu küçük bir grup seçkin bir öğrenci değildi. 1937 yılında University of Texas Austin girdi. Benim ilk dönem sadece B dereceleri yaptı, ancak zaman geçtikçe ve dersleri daha zor ve zorlu oldu gibi, ağırlıklı olarak kimya ve kimya mühendisliği, çalışmalar keyfini sürmeye başladı. 1943 yılında, 1941 yılında B. A. ve M. A. aldı.
Ben bir dizi tuhaf işlerde çalıştı, böylece depresyon para sonunda Üniversite yıllarımda denecek. Işler bir kız öğrenci yurdu, tablo bekliyordu. Bir Ocak sabahı, Texas nadir bir olay kar yağdı. Kız öğrenci yurdu ortaya çıkan bir kar topu gibi, çekici bir genç kadın karşısında bana vurdu. Ben doğal olarak onu yakalamak ve benim erkek egosu hakaret intikamını almak zorundaydı. Böylece, Dorothy Martin, günümüze kadar tüm çabaları katıldı Benekli buluşuyor. Biz, Montana, Jeffrey Seattle Washington Üniversitesi bulaşıcı hastalıkların bir üyesidir ve Elaine iş iç tıp uygulamaları 3 çocuk, Don Jr. Biz sekiz torun sahibi.
1943 yılında Harvard Tıp Fakültesi girdi. Sırasında tıbbi okul Dottie gazetecilik çalışması, bize destek olmak için çalışırken, bir laboratuvar teknisyeni olarak eğitim girmek için onu terk etti. Yazma, laboratuar teknolojisi ve kütüphane bilimi Onun eğitim çalışmalarına çok değerli olmuştur. 1946 yılında M. D. aldı.
Staj, hematoloji eğitimi yaşam boyu arkadaşı Dr. Clement Finch, iki yıl ordu, Massachusetts Teknoloji Enstitüsü'nde doktora sonrası çalışmaları bir yıl, iki yıl tıbbi ikamet olarak son baş tıbbi altında bir yıl takip Boston'daki Peter Bent Brigham Hastanesi adresinde mukim. Bu süre boyunca Dr. Joseph Murray bir cerrahi ikamet ve nakli bizim ortak çıkarlar, çünkü yıllar boyunca dost ve arkadaşları olmuştur. Brigham koğuşları ve ilk böbrek nakli hasta için bakım yardımcı.
Tıp fakültesine sırasında kemik iliği ve lösemi ilgilenmeye başladı. Bu ilgi yeni Jimmy Sandığı Binası benim ilk laboratuvar verdi Dr. Sydney Farber ile benim erken dernek tarafından yoğunlaştı. Remisyon bir anti-folat ilaç ile indüklenen akut lenfoblastik lösemi (ALL) ile ilk çocuğu görmek için şanslıydı. Eritropoietin göstermek için Allan Erslev girişimi nedeniyle iliği fonksiyonu teşvik faktörleri ilgilenmeye başladı. M.I.T. benim yıl boyunca Işınlanmış maya salınan faktörler uyarıcı Dr John Loofborrow altında çalıştı. Iliği uyarıcı faktörler bu bilgiyi uygulamak için umuyordu. Rekombinant teknoloji ile, bu alanda büyük atılımlar yapıldığını, son yıllarda sadece Allahtan uyarıcı faktörlerin alanında bıraktı.
Dr Leon Jacobsen ve ark çalışmalar ilgisini olmuştu. dalak koruyucu Egon Lorenz ve arkadaşları tarafından aksi takdirde ölümcül radyasyon ve sonraki gösteriye karşı farelerin korumak olacağını gösterdi. iliği infüzyon ayrıca koruyucu olduğunu. Bu gözlemler, başlangıçta uyarıcı faktörlerin sonucu olduğu düşünülüyordu. 1955 yılında, Main ve Prehn iliği infüzyon tarafından ölümcül ışınlama karşı korunan bir fare iliği verici bir deri grefti kabul edeceğini gösteren bildiri yayınladı. Ford ve ark Onların çalışma ve gösteri. sitogenetik teknolojisini kullanarak, bu farelerde donör kromozom aniden açık ışınlama koruma etkisi canlı kemik iliği hücreleri hayatta nedeniyle olduğunu yaptı.
1955 yılında, Dr. Joseph Ferrebee daveti üzerine Cooperstown Mary Imogene Basset Hastanesi, New York, Columbia Üniversitesi bir ortaklık gitti. Hemen outbred hayvan olarak insan hastalarda benzer klinik bakımı için uygun bir insan hastalarda ve köpek iliği nakli üzerinde çalışmaya başladı. Bir ikizi ile arada bir hasta dışında, biz hızla insanın allojenik kemik iliği nakli çok zor olduğunu öğrendim. Joe Ferrebee ben ve genç meslektaşları iliği nakli pek çok açıdan bizim köpekler ile çalışan üzerinde yoğunlaştı. Uzun soğuk kışlar, uzun tartışmalar için ulaşım sorunları ve fırsat yokluğu çalışmalarımız için elverişli. Bu yıl temel kavramların çoğu bu süre içinde ortaya atıldığı günden bu yana derin bir sonraki iş ve saygılı bir etkisi vardı.
1963 yılında Dr. Robert Williams, ünlü Washington Üniversitesi'nde endokrinolog ve Tıp Anabilim Dalı ilk başkanı daveti üzerine Seattle'a taşındı. Profesör Williams Tıp Okulu emekleme döneminde olduğunu kabul ve Kuzeybatı Pasifik oldukça izole. O, akademik mükemmellik için gerekli kritik kütle oluşturmak için Tıp Okulu ile bölgedeki tüm ilgili kurumların bağlı tasavvur ediyordu. Bu kavram içinde benim program Seattle Halk Sağlığı Hastanesi kurdu.
Hikayenin geri kalanını, geçmişe bakıldığında kısa gibi görünüyor. Hala benimle çalışmak, ortak çalışanlar bazı parlak genç işe alım, immünoloji ve köpek ışınlama biyoloji çalışmaları, Amos, Payne ve Dausset, montaj ve eğitim hemşirelerin kritik bir bakım ekibinin insan histokompatibilite borçlanma bilgi ve nihayet, gösteri gelişmiş lösemi, aplastik anemi ya da genetik hastalıklar ile bazı hastalarda kemik iliği nakli ile tedavi edilebilir olabilir.
Hekim ve hemşire ekibimiz, kararlı ve özverili olduğunu kanıtladı. Biz zaman zaman neredeyse aşılmaz görünüyordu sorunlarla karşı karşıya. Seattle Halk Sağlığı Hastanesi 1972 yılında, federal hükümet tarafından kapatılması ile karşı karşıya kaldı. Tıp Fakültesi Dekanı ile birçok konferanslar sonra, Washington Üniversitesi hareket edemeyeceği belli olmuştu. Biz, iki yıllık bir süre için Providence Hastanesi geçici alan bulundu. 1975 yılında ekibimiz, muhteşem olanaklar ve İsveç Hastanesi Tıp Merkezi işbirliği ile program genişletmek için bir fırsat sağladı Fred Hutchinson Kanser Araştırma Merkezi taşındı. Ekibimiz, laboratuvar ve hayvanlar üzerinde yapılan araştırmalar devam ederken, şimdi 4.000 'den fazla insan iliği nakli dışarı taşıdı.
Her zaman bir yaşam işin kumaş oluşturan birçok konuları belirlemek için diffcult. Benim felsefe ve fikirler meslektaşlarının küçük bir grup ile günlük etkileşim fazla 20 yıl yoğun bir şekilde etkilenmiş olduğunu biliyorum, şimdi hepsi de kendi içinde bilim adamlarının da ayırt edilirler. Bob Epstein, Rainer Storb, Dekan Buckner, Reg Clift, Paul Neiman ve Alex Fefer Seattle macera başında olan ve dışındaki tüm Bob hala benim günlük yoldaşları. Ted Graham Cooperstown bana taşındı ve hayvan araştırmalarında önemli bir rol oynamıştır. Yol boyunca Joel Meyers, Fred Appelbaum, John Hansen ve diğerleri, bu ödül ile onurlandırıldı başarılarını büyük katkılarda katıldı.
Les Prix Nobel. Nobel Ödülleri 1990, Editör Frängsmyr, [Nobel Vakfı], Stockholm, 1991 Tore
Bu otobiyografi / biyografi ödülü zamanda yazılmış ve daha sonra kitap serisi Les Prix Nobel / Nobel Ders Verme yayımlandı. Bu bilgiler bazen Laureate tarafından sunulan bir zeyilname ile güncellenir.
Telif Hakkı © Nobel Vakfı, 1990
Lahikası, Haziran 2005
O hasta bakımı emekli olduktan sonra Dr. Thomas sadece birkaç ay, 70 yaşında 1990 yılında Nobel Tıp Ödülü'nü aldı. 10 yıl boyunca yerel faaliyetlerin devam etti ve gitti ve yaygın olarak dersler verdi. Son 5 yılda yılında Fred Hutchinson Kanser Araştırma Merkezi faaliyetleri desteklemek haftada yaklaşık 3 gün işe gider.
En son olarak o kök hücre araştırmaları, siyasi-egemen bir konu haline gelmiştir bir konu desteklemek konusunda aktif olmuştur. Dr Thomas, kamu ve yasa koyucular konuların açıklığa kavuşturulması ilgi bilimsel grupların aktif olmuştur. O uygun gözetim o kök hücre araştırmaları, bilim adamları, politikacılar tarafından yönlendirilmelidir inanıyor.
Telif Hakkı © Nobel Vakfı, 2005
My father, Dr. Edward E. Thomas was born in 1870 and moved to Texas with his family in a covered wagon in 1874. He grew up in frontier Texas and, with almost no formal schooling went to the University of Louisville, Kentucky, where he received his M. D. His first wife died of tuberculosis, and I was the only child of his second wife. He was 50 years old when I was born on March 15, 1920. He was a solo general practitioner in our small Texas village. Thus, together we span the time from horse and buggy house calls to modern high-tech medicine.
My high school class consisted of about 15 people. I was not an outstanding student even in this small group. I entered the University of Texas in Austin in 1937. In my first semester I made only B grades, but as time went on and the courses became more difficult and challenging I began to enjoy the studies, mainly in chemistry and chemical engineering. I received a B. A. in 1941 and an M. A. in 1943.
During my undergraduate years at the end of the depression money was almost non-existent so I worked at a number of odd jobs. One of the jobs was waiting tables at a girls' dormitory. One January morning it snowed, a rare event in Texas. As I emerged from the girls' dormitory, an attractive young woman hit me in the face with a snow ball. I naturally had to catch her and avenge the insult to my male ego. Thus, I meet Dorothy Martin, the Dottie who has participated in all my endeavors up to the present time. We have 3 children, Don Jr. who practices internal medicine in Montana, Jeffrey who is in business in Seattle and Elaine who is a Fellow in infectious diseases at the University of Washington. We have eight grandchildren.
I entered Harvard Medical School in 1943. During medical school Dottie abandoned her journalism work to enter training as a laboratory technician while working to help support us. Her training in writing, laboratory technology and library science has been invaluable in our work. I received the M. D. in 1946.
There followed an internship, a year of hematology training under my life-long friend Dr. Clement Finch, two years in the army, a year of postdoctoral work at Massachusetts Institute of Technology, two years of medical residency, the last as the chief medical resident at the Peter Bent Brigham Hospital in Boston. During that time Dr. Joseph Murray was a surgical resident and we have been friends and colleagues over the years because of our common interests in transplantation. I was on the wards of the Brigham and helped care for his first kidney transplant patient.
During medical school I became interested in the bone marrow and in leukemia. This interest was intensified by my early association with Dr. Sydney Farber who gave me my first laboratory in the new Jimmy Fund Building. I was fortunate to see the first child with acute lymphoblastic leukemia (ALL) whose remission was induced with an anti-folate drug. I became interested in factors that stimulate marrow function in part due to Allan Erslev's attempt to demonstrate erythropoietin. During my year at M.I.T. I worked under Dr. John Loofborrow on stimulating factors released from irradiated yeast. I hoped to apply this knowledge to marrow stimulating factors. Fortunately I left the field of stimulating factors because it is only in recent years, with recombinant technology, that great strides have been made in this area.
I had been intrigued by the studies of Dr. Leon Jacobsen et al. who demonstrated that shielding the spleen would protect mice against otherwise lethal irradiation and the subsequent demonstration by Egon Lorenz et al. that a marrow infusion was also protective. These observations were initially thought to be the result of stimulating factors. In 1955, Main and Prehn published their paper showing that a mouse protected against lethal irradiation by a marrow infusion would accept a skin graft from the marrow donor. Their study and the demonstration by Ford et al. using cytogenetic technology of donor chromosomes in such mice made it suddenly clear that the irradiation protection effect was due to the survival of living bone marrow cells.
In 1955, at the invitation of Dr. Joseph Ferrebee I went to the Mary Imogene Basset Hospital in Cooperstown, N. Y., an affiliate of Columbia University. Immediately, we began to work on marrow transplantation in human patients and in the dog, as an outbred animal suitable for clinical care comparable to human patients. Except for an occasional patient with an identical twin, we quickly learned that allogeneic marrow transplants in man were going to be very difficult. Joe Ferrebee and I and our young colleagues concentrated on working with our dogs on many aspects of marrow transplantation. The long cold winters, absence of commuting problems and opportunity for long discussions were conducive to our work. Those years had a deep and abiding influence on subsequent work since most of the basic concepts were laid out during that time.
In 1963 I moved to Seattle at the invitation of Dr. Robert Williams, a famous endocrinologist and first chairman of the Department of Medicine at the University of Washington. Professor Williams recognized that our School of Medicine was in its infancy and rather isolated in the Pacific Northwest. He envisioned the affiliation of all the relevant institutions in the area with the School of Medicine in order to create the critical mass necessary for academic excellence. Within that concept I established my program in the Seattle Public Health Hospital.
The rest of the story seems short in retrospect. The recruitment of some brilliant young co-workers who still work with me, studies of immunology and irradiation biology in the dog, borrowing knowledge of human histocompatibility from Amos, Payne and Dausset, the assembly and training of a critical care team of nurses, and, finally, the demonstration that some patients with advanced leukemia, aplastic anemia or genetic diseases could be cured by marrow transplantation.
Our team of physicians and nurses proved to be stable and dedicated. We did face problems that at times seemed almost insurmountable. In 1972, the Seattle Public Health Hospital was faced with closure by the federal government. After many conferences with the Dean of the School of Medicine, it was apparent that we could not move to the University of Washington. We found temporary space at Providence Hospital for a two year period. In 1975 our team moved into the Fred Hutchinson Cancer Research Center which provided superb facilities and the opportunity to expand the program with the cooperation of the Swedish Hospital Medical Center. While continuing laboratory and animal research, our team has now carried out more than 4,000 human marrow transplants.
It is always diffcult to identify the many threads that make up the fabric of a life's work. I know that my philosophy and ideas have been heavily influenced by more than 20 years of daily interaction with a small group of colleagues, all of whom are now distinguished scientists in their own right. Bob Epstein, Rainer Storb, Dean Buckner, Reg Clift, Paul Neiman and Alex Fefer were with me at the start of the Seattle adventure, and all except Bob are still my daily companions. Ted Graham moved with me from Cooperstown and has played an essential role in our animal research. Along the way we were joined by Joel Meyers, Fred Appelbaum, John Hansen and many others who made major contributions to the achievements honored by this award.
From Les Prix Nobel. The Nobel Prizes 1990, Editor Tore Frängsmyr, [Nobel Foundation], Stockholm, 1991
This autobiography/biography was written at the time of the award and later published in the book series Les Prix Nobel/Nobel Lectures. The information is sometimes updated with an addendum submitted by the Laureate.
Copyright © The Nobel Foundation 1990
Addendum, June 2005
Dr. Thomas received the Nobel Prize in 1990 at age 70 only a few months after he had retired from patient care. For 10 years he continued local activity and traveled and lectured widely. In the past 5 years he goes in to work approximately 3 days per week in support of the Fred Hutchinson Cancer Research Center activities.
Most recently he has been active in support of stem cell research, a subject that has become a politically-dominated issue. Dr. Thomas has been active in scientific groups interested in clarifying the issues for both the public and legislators. He believes that stem cell research, with appropriate oversight, should be directed by scientists, not politicians.
Copyright © The Nobel Foundation 2005