gİRİŞAlfabetik Ödüllü kişi arama
Christian de Duve
Londra yakınlarındaki Thames Ditton, 2 Ekim 1917 tarihinde doğdu. Annem ve babam, Belçika-Alman ekstraksiyon, savaş sırasında İngiltere'ye sığınan Belçika uyruklu. 1920 yılında Belçika'ya döndü ve ülkenin Flaman kesiminde eğitim, yarı Fransız ve yarı Flaman yaşımdayken bir zamanda, kozmopolit liman kenti Antwerp büyüdü. Bu çeşitli koşullar nedeniyle, 1934 yılında Louvain Katolik Üniversitesi girdiğinde, zaten Avrupa ülkelerinde çok sayıda seyahat etmiş ve oldukça akıcı bir şekilde dört dilde konuştu. Bu bir bilim adamı olarak benim sonraki kariyer değerli bir varlık olduğu ortaya çıktı.
Ben böyle bir kariyer kucaklamak ki, çok uzak fikrimi. Eğitim, katıldığı bir Cizvit okulu geleneğine göre, "eski beşeri" ve Ben kuvvetle daha edebi dallarına ilgi oldu. Ben yine de bunun en büyük nedeni, bir meslek olarak tıbbi uygulama itiraz, tıp okumaya karar verdi. Tıbbi çalışmalar bu gün serbest zaman adil bir miktar sol ve iyi öğrenciler bir araştırma laboratuvarı katıldı üniversitede bir gelenek vardı. Bu yüzden sıkı analitik düşünce benim entelektüel gelişimi üzerinde güçlü bir etki yaratan Profesör JP Bouckaert, fizyolojisi laboratuvar girdiğiniz oldu. Glukoz alımı insülin etkisini araştıran bir grup bağlanmıştır. Ben 1941 yılında bir MD olarak mezun zaman, tıbbi bir kariyer tüm düşünce terk edilmiş ve sadece bir hırs vardı: insülinin etki mekanizması aydınlatmak için.
Bu arada, savaş patlak vermişti. Ordu ve derhal müttefiklerinin feci yenilginin ardından genel karışıklık sayesinde kaçan hangi mahkumların kamp, ??geçici bir kalış kısa bir aralıktan sonra, benim çalışmaları tamamlamak için Louvain dönmüştü. Ben insülin eylem sorun biyokimyasal yöntemler ile yaklaşılması gerektiğine ikna olmuştu. Araştırma faaliyetleri neredeyse temel kaynaklarının eksikliği nedeniyle felç olduğundan, ben "Licencié en Bilimler Chimiques" derecesi elde etmek için başka bir dört yıllık müfredat girişti. Ben savaş koşullar izin verdiği kadar deneysel çalışmalar, insülin önceki edebiyat kapsamlı okuma, Kanser Enstitüsü klinik staj ile bu çalışmaları birleştirdi.
Bir tıp öğrencisi olarak, ben oldukça rahat olmuştu, ama bu dört yıl boyunca gerçekten zor çalıştı. Hala Ben benim, klinik şefi, coşkuyla planları onayladı ve bana büyük bir serbest zaman verdi Profesör Joseph Maisin desteği olmadan ne yaptığını bile başaramadı. 1945 yılına gelindiğinde, ben bana "Glikoz, insülin ve Diyabet" başlıklı 400 sayfalık bir kitap yazılmış "Agrégé de l'Enseignement Superieur" derecesi kazandı ve bir sayı hazırlayan insülinin etki mekanizması, bir tez takdim etti yayın için araştırma makaleleri.
O zamana kadar, savaş sona ermişti ve biyokimya daha fazla eğitim büyük bir ihtiyaç hissettim. 1946-1947, 1955 yılında Nobel Ödülü'ne layık görüldü Hugo Theorell, laboratuvar, Stockholm Tıp Nobel Enstitüsü'nde 18 ay harcama şansı vardı. Daha sonra Carl ve orada iken ortaklaşa Nobel Ödülü aldı Gerty Cori altında, Washington Üniversitesi'nde bir Rockefeller Vakfı bursiyeri olarak 6 ay geçirdim. St Louis, Earl Sutherland, 1971 yılında Nobel ödülü sahibi ile işbirliği yaptı. Aslında, benim rehberlere,, teknik mükemmellik ve entelektüel titizlik için tüm inat, iyi bir bilimsel çalışma bu önkoşulları seçimi çok şanslı.
Ben 1951 yılında Profesör oldu fizyolojik kimya, tıp fakültesi öğretim ele geçirmek için Mart 1947 yılında Louvain döndü. Ben zaten savaş sırasında beni de çalışmış olan genç bir doktor, Gery Hers, katıldı ve birinci sınıf öğrencileri, Jacques Berthet Henri Beaufay, Robert Wattiaux, Pierre de dahil olmak üzere giderek artan sayıda, küçük bir araştırma laboratuvarında başladı. Jacques ve Pierre Baudhuin. Tüm bu yana kendileri için seçkin kariyer oyma var.
İnsülin, ben yeniden keşfetmek yardımcı olan glukagon ile birlikte, yine de benim ana ilgi odağı oldu ve ilk soruşturma karaciğer karbonhidrat metabolizması insülin etkisini daha geniş bir sorun üzerinde ışık tutmak için beklenen bazı enzimatik yönlerini buna göre yönlendirildi. Ama kader bir şans gözlem, asit fosfataz sözde "gecikme" şeklinde, mağaza benim için bir sürpriz vardı. Aslında araştırma nesnesi alakasız ama en ilgi çekici idi. Merakım beni daha iyi var, ve bunun sonucu olarak ben hiç insülin eylem mekanizması açıklanamamıştır. Ben benimle işbirlikçilerinin birlikte çizim yerine, yanlışlıkla bulgu izlemiştir.
İncelemelerimiz çok verimli olmuştu. 1955 yılında adını alan yeni bir hücre parçası, lizozom, keşfine yol açan ve daha sonra başka bir organel, peroksizom. Aynı zamanda, hücre bileşenlerinin ayrılması ve analizi ile ilgili olarak kademeli olarak geliştirilmiş, enstrümantal, teknik ve kavramsal araçları geliştirmek için istenmişti, biyolojik ve tıbbi ilgi sorunlar giderek artan çeşitli bunları uygulamak için.
1962 yılında, New York'ta Rockefeller Enstitüsü'nde profesör, Rockefeller Üniversitesi, Albert Claude, 1929 ve 1949 yılları arasında yaptığı öncü çalışmalar yapmış kurum olarak atandı ve George Palade 1946 yılından beri çalışma olmuştu. Louvain benim konumunu muhafaza edilmiş ve o zamandan beri daha fazla veya daha az eşit iki üniversite arasındaki zaman paylaştı. New York, Belçikalı grup olarak araştırma aynı genel hatlarıyla aşağıdaki ikinci gelişen bir grup, geliştirmek mümkün, ancak kendi başına bir program. Iki laboratuarlar yakından birlikte çalışma ve birçok açıdan birbirini tamamlayacak.
Son zamanlarda, çok sayıda meslektaşları ile, Brüksel'deki Louvain Tıp Fakültesi yeni bir site üzerinde yer alan yeni bir enstitü, Uluslararası Hücresel ve Moleküler Patoloji Enstitüsü, veya ICP, yarattık. ICP amacı, hücresel ve moleküler biyoloji alanındaki temel bilgileri yararlı pratik uygulamalar içine çeviri hızlandırmak için.
Eylül 1943 yılında, eski Janine Herman, bir doktorun kızı ile evlendi. Biz dört çocuktan üçü evli ve iki torunu var.
Les Prix Nobel tr 1974, Editör Wilhelm Odelberg, [Nobel Vakfı, Stockholm, 1975 itibaren
Bu otobiyografi / biyografi ödülü zamanda yazılmış ve daha sonra kitap serisi Les Prix Nobel / Nobel Ders Verme yayımlandı. Bu bilgiler bazen Laureate tarafından sunulan bir zeyilname ile güncellenir.
Telif Hakkı © Nobel Vakfı, 1974
Lahikası, Aralık 1997
Bu notun yazılı yana, bizim dördüncü çocuğu evli olan ve sayısı veya büyük çocuklar 7 arttı. Belçika ve New York arasında benim zaman hala payı, ancak profesyonel görevlerini yavaş yavaş sona geldik. 1985 yılında Louvain Üniversitesi ve 1988 yılında Rockefeller Üniversitesi'nden emekli oldu. ICP başkanı olarak görevi 1991 yılında sona erdi, ama ben hala Kurucu-Yönetici olarak, bu enstitü yönetim kurulu kalır.
Çok zaman ve çaba yaklaşık 270 araştırmacı ve teknisyenleri, temel bilim sorunları çeşitli ve tıbbi ilerleme bulgularının uygulama çalışma ICP, tahsis edilmiştir. Enstitünün yaklaşık üçte biri için Ludwig Kanser Araştırma Enstitüsü Brüksel dalı tarafından işgal edilmiştir. Bu şube başkanı Profesör Thiery Boon, ICP müdürü olarak benim halefi.
Son birkaç yıl içinde, ben, yaşamın kökeni ve evrimi giderek artan bir ilgi haline gelmiştir. Blueprint Hücre (Burlington, Kuzey Carolina: Neil Patterson Publishers, 1991);: Living Cell (Scientific American Books, 1984 New York) Rehberli Tur: dillere tercüme edilmiştir üç kitap yazdım; Vital Toz (New York: Basic Books, 1995). Ben, eğer bir şey, yaşam ve zihin büyüyen anlayış bize, evrenin yapısı ve anlam hakkında söyleyebilir, ne sondalama daha benim kalan yıl ayırmaya planlıyoruz.
Telif Hakkı © Nobel Vakfı, 1997
I was born on October 2nd 1917, in Thames-Ditton, near London. My parents, of Belgian-German extraction, were Belgian nationals who had taken refuge in England during the war. They returned to Belgium in 1920, and I grew up in the cosmopolitan harbour city of Antwerp, at a time when education in the Flemish part of the country was still half French and half Flemish. Due to these various circumstances, when I entered the Catholic University of Louvain in 1934, I had already travelled in a number of European countries and spoke four languages fairly fluently. This turned out to be a valuable asset in my subsequent career as a scientist.
That I would embrace such a career was, however, very far from my mind. My education, according to the tradition of the jesuit school which I attended, had been centered on the "ancient humanities", and I was strongly attracted to the more literary branches. I nevertheless decided to study medicine, largely because of the appeal of medical practice as an occupation. Medical studies left a fair amount of free time in those days, and there was a tradition at the university that the better students joined a research laboratory. So it was that I entered the physiology laboratory of Professor J. P. Bouckaert, whose rigorous analytical mind exerted a strong influence on my intellectual development. I was attached to a group investigating the effect of insulin on glucose uptake. By the time when I graduated as an MD in 1941, I had abandoned all thought of a medical career, and had only one ambition: to elucidate the mechanism of action of insulin.
In the meantime, war had broken out. After a brief interval in the army and a temporary stay in a prisoners' camp, from which I promptly escaped thanks to the general confusion which followed the disastrous defeat of the allies, I had returned to Louvain to complete my studies. I had become convinced that the problem of insulin action needed to be approached by means of biochemical methods. Since research activities were almost paralysed due to lack of essential supplies, I embarked an another four-year curriculum, to gain the degree of "Licencié en Sciences Chimiques". I combined these studies with a clinical internship in the Cancer Institute, with as much experimental work as war circumstances allowed, and with extensive reading of the earlier literature on insulin.
As a medical student, I had been rather relaxed, but I worked really hard during those four years. Still I could not have achieved what I did without the support of my clinical chief, Professor Joseph Maisin, who enthusiastically approved of my plans and gave me a great deal of free time. By 1945, I had presented a thesis on the mechanism of action of insulin, which earned me the degree of "Agrégé de l'Enseignement Supérieur", written a 400-page book entitled "Glucose, Insuline et Diabète", and prepared a number of research articles for publication.
By that time, the war had ended and I felt a great need of further training in biochemistry. In 1946-1947, I had the good fortune of spending 18 months at the Medical Nobel Institute in Stockholm, in the laboratory of Hugo Theorell, who was awarded the Nobel Prize in 1955. I then spent 6 months as a Rockefeller Foundation fellow at Washington University, under Carl and Gerty Cori who jointly received the Nobel Prize while I was there. In St. Louis, I collaborated with Earl Sutherland, Nobel laureate in 1971. Indeed, I have been very fortunate in the choice of my mentors, all sticklers for technical excellence and intellectual rigour, those prerequisites of good scientific work.
I returned to Louvain in March 1947 to take over the teaching of physiological chemistry at the medical faculty, becoming full professor in 1951. I started a small research laboratory, where I was joined by a young physician, Gery Hers, who had already worked with me during the war, and by an increasing number of first class students, including Jacques Berthet, Henri Beaufay, Robert Wattiaux, Pierre Jacques and Pierre Baudhuin. All have since carved distinguished careers for themselves.
Insulin, together with glucagon which I had helped rediscover, was still my main focus of interest, and our first investigations were accordingly directed on certain enzymatic aspects of carbohydrate metabolism in liver, which were expected to throw light on the broader problem of insulin action. But fate had a surprise in store for me, in the form of a chance observation, the so-called "latency" of acid phosphatase. It was essentially irrelevant to the object of our research but it was most intriguing. My curiosity got the better of me, and as a result I never elucidated the mechanism of action of insulin. I pursued my accidental finding instead, drawing most of my collaborators along with me.
Our investigations were very fruitful. They led to the discovery of a new cell part, the lysosome, which received its name in 1955, and later of yet another organelle, the peroxisome. At the same time, we were prompted to develop progressively improved instrumental, technical and conceptual tools in relation to the separation and analysis of cell components, and to apply them to an increasing variety of problems of biological and also medical interest.
In 1962, I was appointed a professor at the Rockefeller Institute in New York, now the Rockefeller University, the institution where Albert Claude had made his pioneering studies between 1929 and 1949, and where George Palade had been working since 1946. I retained my position in Louvain and have since shared my time more or less equally between the two universities. In New York, I was able to develop a second flourishing group, which follows the same general lines of research as the Belgian group, but with a program of its own. The two laboratories work closely together and complement each other in many respects.
Recently, with a number of colleagues, I have created a new institute, the International Institute of Cellular and Molecular Pathology, or ICP, located on the new site of the Louvain Medical School in Brussels. The aim of the ICP is to accelerate the translation of basic knowledge in cellular and molecular biology into useful practical applications.
In September 1943, I married the former Janine Herman, the daughter of a physician. We have four children, three of whom are married, and two grandchildren.
From Les Prix Nobel en 1974, Editor Wilhelm Odelberg, [Nobel Foundation], Stockholm, 1975
This autobiography/biography was written at the time of the award and later published in the book series Les Prix Nobel/Nobel Lectures. The information is sometimes updated with an addendum submitted by the Laureate.
Copyright © The Nobel Foundation 1974
Addendum, December 1997
Since the writing of this note, our fourth child has married and the number or our grand-children has risen to 7. I still share my time between Belgium and New York, but my professional duties have slowly come to an end. I became emeritus at the University of Louvain in 1985 and at the Rockefeller University in 1988. My duties as president of the ICP ended in 1991, but I still remain on the board of this institute, as Founder-Administrator.
Much of my time and effort have been devoted to the ICP, where some 270 investigators and technicians work on a variety of problems of basic science and on the application of their findings to medical progress. About one-third of the institute is occupied by the Brussels branch of the Ludwig Institute for Cancer Research. The head of this branch, Professor Thiery Boon, is also my successor as director of the ICP.
In the last few years, I have become increasingly interested in the origin and evolution of life. I have written three books, which have been translated in a number of languages: A Guided Tour of the Living Cell (New York: Scientific American Books, 1984); Blueprint for a Cell (Burlington, NC: Neil Patterson Publishers, 1991); and Vital Dust (New York: Basic Books, 1995). I plan to devote my remaining years to further probing what, if anything, our growing understanding of life and mind can tell us about the structure and meaning of the universe.
Copyright © The Nobel Foundation 1997