gİRİŞAlfabetik Ödüllü kişi arama
Christiaan Eijkman
Christiaan Eijkman 11 Ağustos 1858 tarihinde, Gelderland bölgesindeki Nijkerk (Hollanda), Christiaan Eijkman, yerel bir okul müdürü ve Johanna Alida Havuzu yedinci çocuk doğdu.
Bir yıl sonra, 1859 yılında, babasının ileri ilköğretim için yeni kurulan okul başkanı olarak atandı Zaandam, Eijkman aile taşındı. Christiaan ve kardeşleri, onların erken eğitim aldığını burada. 1875 yılında, onun ön muayeneleri aldıktan sonra, Eijkman, pekiyi derece ile yaptığı tüm sınavlar geçerek Hint Adaları, Hollanda Ordusu için bir sağlık memuru olarak eğitilmiş, Amsterdam Üniversitesi, Askeri Tıp Okulu'nda bir öğrenci oldu.
, 1879 - 1881 yılları arasında, 13 Temmuz 1883 tarihinde, onur, doktorasını onu kazandı Sinirler, Polarizasyon tezini yazdı ve bu süre boyunca T. Yeri asistan, Fizyoloji Profesörü, idi. Aynı yıl Tjilatjap, Java güney kıyısında küçük bir köy, ve daha sonra W. Sumatra'daki Padang Sidempoean Semarang ilk sağlık sağlık memuru yapıldı Hint Adaları, Hollanda bıraktı. Onun daha sonra bu yüzden, hastalık izni, 1885 yılında Avrupa'ya dönmek zorunda olduğunu onun sağlığı bozulmuş sıtma yakaladı Tjilatjap oldu.
Berlin'deki Robert Koch bakteriyolojik laboratuar da onu Amsterdam E. Forster 'ın laboratuvarında çalışmak için etkin, ve Eijkman için bu şanslı bir olayı kanıtlamak için; burada ziyaret edildi AC Pekelharing ve C. Winkler ile temas geldi Hint Adaları ayrılmadan önce Almanya'nın başkenti. Bu şekilde tıbbi memuru Christiaan Eijkman MB Romeny meslektaşı ile birlikte, Pekelharing Winkler misyonu asistan olarak geçici oldu. Bu misyon, beriberi, o zaman bu bölgede hasara neden oldu bir hastalık soruşturma yürütmek için Hollanda Hükümeti tarafından gönderilen olmuştu.
1887 yılında, Pekelharing ve Winkler hatırlattı vardı, ama kendi ayrılmadan önce geçici Batavia Askeri Hastanesi'nde Komisyonu kurulmuş olan laboratuar sürekli yapılması gerektiğini Genel Valisi teklif Pekelharing. Bu öneri kolayca kabul edildi ve Christiaan Eijkman "Dokter Djawa Okulu" (Cava Tıp Fakültesi) Direktörü yapılmaktadır aynı zamanda, ilk Müdürü olarak atandı. Böylece Eijkman kısa askeri kariyeri sona erdi - şimdi o kendini tamamen bilime adamak için başardı.
Eijkman 4 Mart 1896 ile 15 Ocak 1888 "Geneeskundig Laboratorium" Tıbbi Laboratuar Müdürü oldu ve bu süre içinde onun en önemli araştırmalar bir numara yaptı. Bu tropikal bölgelerde yaşayan insanların fizyolojisi ile her şeyden önce dağıtılır. O teorileri bir dizi hiçbir olgusal temeli olduğunu göstermek mümkün oldu. Öncelikle o tropik bölgelerde yaşayan Avrupalıların en azından kan hastalıktan etkilenen değilken eninde hangi kan kırmızı cisimciklerinin sayısı, özgül ağırlığı, serum ve su içeriği, herhangi bir değişiklik tabi olduğunu kanıtladı anemi. Yerli Avrupa metabolizma karşılaştırıldığında, tropik ılıman bölgelerinde de, bu tamamen yürütülen çalışmaların tarafından yönetilir olduğu bulundu. Ne o solunum metabolizmasında herhangi bir eşitsizlik, terleme, ısı ayarlama ve bulabiliriz. Böylece Eijkman şimdiye kadar çeşitli önlemler alınmasını zorunlu kılmıştır tropik bölgelerde Avrupalıların iklimlendirme üzerinde bir takım spekülasyonlar sona erdirilmesi.
Ama Eijkman en büyük iş tamamen farklı bir alanda oldu. Beriberi gerçek nedeni pirinç sözde "gümüş deri" (pericarpium) bulunan yerliler besini, bazı hayati maddenin eksikliği olduğunu Pekelharing ve Winkler ayrılmasından sonra keşfetti . Bu keşif, vitamin kavramına yol açmıştır. Bu önemli başarı onu 1929 yılında Nobel Fizyoloji ve Tıp Ödülü'nü kazandı. Onun üstün meziyetlerinden bu geç tanıma işini her türlü eleştiriyi sona erdi. Beriberi üzerinde yaptığı çalışmalara ek olarak, o arach fermantasyon gibi diğer sorunları ile kendini işgal etti ve gerçekten Java Tıp Fakültesi öğrencileri için iki ders kitapları, organik kimya fizyolojisi diğeri yazmak için hala zaman vardı.
1898 yılında Utrecht Hijyen ve Adli Tıp Profesörü olarak, G. Van Overbeek de Meyer halefi oldu. Yaptığı açılış konuşmasında, Tropische Gewesten Gezondheid en Ziekten (tropik bölgelerde sağlığı ve hastalıkları) fazla hak kazandı. Eijkman Utrecht, bakteriyoloji çalışma döndü ve su coli basil içeren insan ve hayvan defaecation kirli olup olmadığını kolayca kurulabilir hangi vasıtasıyla, onun bilinen fermantasyon testi gerçekleştirilir. Bir başka araştırma, bu sürecin logaritmik bir eğri ile temsil olamayacağını göstermek mümkün oldu sayede çeşitli dış etkenler, bir sonucu olarak bakteri mortalite oranı oldu. Bu nihayet bir durma noktasına geliyor, sağlam bir alt tabaka bakterilerin büyüme hızı genellikle azalır fenomeni yaptığı soruşturma izledi. Beyerinck auxanographic yöntemi olarak kazein parçalayan lipaz etkisi altında yağ hidroliz göstermek sayede hemoliz meydana getirmek enzimlerin salgılanması sırasında örneğin, Eijkman tarafından çeşitli vesilelerle uygulandı.
O konuşma ve gösteri onun netlik için bilinen bir öğretim üyesi olarak, onun büyük pratik bilgi iyi yerine onu ayakta. O preeminently kritik bir zihin vardı ve o sürekli dogmalarını kabul karşı öğrencileri uyardı. Ama Eijkman aynı zamanda su, konut, okul hijyeni, beden eğitimi sorunları kendini meşgul Üniversitesi kendini sınırlandırmak vermedi; Gezondheidsraad (Sağlık Kurulu) ve Gezondheidscommissie (Sağlık Komisyonu) bir üyesi olarak o karşı mücadele katıldı alkolizm ve tüberküloz. O Vereeniging tot Bestrijding van de Tuberculose (tüberküloza karşı mücadele için Derneği) kurucusu oldu.
Onun alçakgönüllü kişiliği, onun büyük yararları gerçekten kendi ülkesinde takdir ilk olduğu gerçeğine katkıda bulunmuştur, ama onunla yakın temas haline geliyor ayrıcalığına sahip herkes, hızlı, keskin bir akıl ve kapsamlı bilgi algılanmaktadır.
Eijkman, 1907 yılında, 1895 yılından bu yana Muhabir edildikten sonra, Kraliyet Bilimler Akademisi (Hollanda) Üyesi olarak atandı. Onun profesörlük 25. yıldönümü vesilesiyle bir fon Eijiman Madalyası verilmesi sağlamak için kurulmuştur ise Hollanda Hükümeti, ona şövalye çeşitli siparişler haiz. Ama tüm eserleri taç, 1929 yılında Nobel Ödülü ödülü oldu.
Eijkman, John Scott Madalyası, Philadelphia ve Washington Ulusal Bilimler Akademisi Yabancı Associate sahibi oldu. Ayrıca, Londra'da Kraliyet Sağlık Enstitüsü Onursal Üyesi oldu.
1883 yılında, Hint Adaları ayrılmadan önce, 1886 yılında ölen Eijkman Aaltje Wigeri van Ödem, evlendi. Batavia, Profesör Eijkman Bertha Julie Louise van der Kemp 1888 yılında evlendi; bir doktor olan bir oğlu, Pieter Hendrik, 1890 yılında doğdu.
O uzun süren bir hastalıktan sonra, 5 Kasım 1930 tarihinde, Utrecht öldü.
Nobel anlatım, Fizyoloji veya Tıp 1922-1941, Elsevier Publishing Company, Amsterdam, 1965 itibaren
Bu otobiyografi / biyografi ödülü anda yazılı ve kitap serisi Les Prix Nobel ilk kez yayımlandı. Daha sonra düzenlenebilir ve Nobel Anlatım yayınlanamaz. Bu belge alıntı için, yukarıda gösterildiği gibi her zaman kaynak belirtiniz.
Telif Hakkı © Nobel Vakfı, 1929
Christiaan Eijkman was born on August 11, 1858, at Nijkerk in Gelderland (The Netherlands), the seventh child of Christiaan Eijkman, the headmaster of a local school, and Johanna Alida Pool.
A year later, in 1859, the Eijkman family moved to Zaandam, where his father was appointed head of a newly founded school for advanced elementary education. It was here that Christiaan and his brothers received their early education. In 1875, after taking his preliminary examinations, Eijkman became a student at the Military Medical School of the University of Amsterdam, where he was trained as a medical officer for the Netherlands Indies Army, passing through all his examinations with honours.
From 1879 to 1881, he was an assistant of T. Place, Professor of Physiology, during which time he wrote his thesis On Polarization of the Nerves, which gained him his doctor's degree, with honours, on July 13, 1883. That same year he left Holland for the Indies, where he was made medical officer of health first in Semarang later at Tjilatjap, a small village on the south coast of Java, and at Padang Sidempoean in W. Sumatra. It was at Tjilatjap that he caught malaria which later so impaired his health that he, in 1885, had to return to Europe on sick-leave.
For Eijkman this was to prove a lucky event, as it enabled him to work in E. Forster's laboratory in Amsterdam, and also in Robert Koch's bacteriological laboratory in Berlin; here he came into contact with A. C. Pekelharing and C. Winkler, who were visiting the German capital before their departure to the Indies. In this way medical officer Christiaan Eijkman was seconded as assistant to the Pekelharing-Winkler mission, together with his colleague M. B. Romeny. This mission had been sent out by the Dutch Government to conduct investigations into beriberi, a disease which at that time was causing havoc in that region.
In 1887, Pekelharing and Winkler were recalled, but before their departure Pekelharing proposed to the Governor General that the laboratory which had been temporarily set up for the Commission in the Military Hospital in Batavia should be made permanent. This proposal was readily accepted, and Christiaan Eijkman was appointed its first Director, at the same time being made Director of the "Dokter Djawa School" (Javanese Medical School). Thus ended Eijkman's short military career - now he was able to devote himself entirely to science.
Eijkman was Director of the "Geneeskundig Laboratorium" (Medical Laboratory) from January 15, 1888 to March 4, 1896, and during that time he made a number of his most important researches. These dealt first of all with the physiology of people living in tropical regions. He was able to demonstrate that a number of theories had no factual basis. Firstly he proved that in the blood of Europeans living in the tropics the number of red corpuscles, the specific gravity, the serum, and the water content, undergo no change, at least when the blood is not affected by disease which will ultimately lead to anaemia. Comparing the metabolism of the European with that of the native, he found that in the tropics as well in the temperate zone, this is entirely governed by the work carried out. Neither could he find any disparity in respiratory metabolism, perspiration, and temperature regulation. Thus Eijkman put an end to a number of speculations on the acclimatization of Europeans in the tropics which had hitherto necessitated the taking of various precautions.
But Eijkman's greatest work was in an entirely different field. He discovered, after the departure of Pekelharing and Winkler, that the real cause of beriberi was the deficiency of some vital substance in the staple food of the natives, which is located in the so-called "silver skin" (pericarpium) of the rice. This discovery has led to the concept of vitamins. This important achievement earned him the Nobel Prize in Physiology or Medicine for 1929. This late recognition of his outstanding merits has ended all criticism of his work. In addition to his work on beriberi, he occupied himself with other problems such as arach fermentation, and indeed still had time to write two textbooks for his students at the Java Medical School, one on physiology and the other on organic chemistry.
In 1898 he became successor to G. Van Overbeek de Meyer, as Professor in Hygiene and Forensic Medicine at Utrecht. His inaugural speech was entitled Over Gezondheid en Ziekten in Tropische Gewesten (On health and diseases in tropical regions). At Utrecht, Eijkman turned to the study of bacteriology, and carried out his well-known fermentation test, by means of which it can be readily established if water has been polluted by human and animal defaecation containing coli bacilli. Another research was into the rate of mortality of bacteria as a result of various external factors, whereby he was able to show that this process could not be represented by a logarithmic curve. This was followed by his investigation of the phenomenon that the rate of growth of bacteria on solid substratum often decreases, finally coming to a halt. Beyerinck's auxanographic method was applied on several occasions by Eijkman, as for example during the secretion of enzymes which break down casein or bring about haemolysis, whereby he could demonstrate the hydrolysis of fats under the influence of lipases.
As a lecturer he was known for his clarity of speech and demonstration, his great practical knowledge standing him in good stead. He had a preeminently critical mind and he continuously warned his students against the acceptance of dogmas. But Eijkman did not confine himself to the University he also engaged himself in problems of water supply, housing, school hygiene, physical education; as a member of the Gezondheidsraad (Health Council) and the Gezondheidscommissie (Health Commission) he participated in the struggle against alcoholism and tuberculosis. He was the founder of the Vereeniging tot Bestrijding van de Tuberculose (Society for the struggle against tuberculosis ).
His unassuming personality has contributed to the fact that his great merits were at first not really appreciated in his own country; but anyone who had the privilege of coming into close contact with him, quickly perceived his keen intellect and extensive knowledge.
In 1907, Eijkman was appointed Member of the Royal Academy of Sciences (The Netherlands), after having been Correspondent since 1895. The Dutch Government conferred upon him several orders of knighthood, whereas on the occasion of the 25th anniversary of his professorship a fund has been established to enable the awarding of the Eijiman Medal. But the crown of all his work was the award of the Nobel Prize in 1929.
Eijkman was holder of the John Scott Medal, Philadelphia, and Foreign Associate of the National Academy of Sciences in Washington. He was also Honorary Fellow of the Royal Sanitary Institute in London.
In 1883, before his departure to the Indies, Eijkman married Aaltje Wigeri van Edema, who died in 1886. In Batavia, Professor Eijkman married Bertha Julie Louise van der Kemp in 1888; a son, Pieter Hendrik, who became a physician, was born in 1890.
He died in Utrecht, on November 5, 1930, after a protracted illness.
From Nobel Lectures, Physiology or Medicine 1922-1941, Elsevier Publishing Company, Amsterdam, 1965
This autobiography/biography was written at the time of the award and first published in the book series Les Prix Nobel. It was later edited and republished in Nobel Lectures. To cite this document, always state the source as shown above.
Copyright © The Nobel Foundation 1929