gİRİŞAlfabetik Ödüllü kişi arama
André Gide
André Gide (1869-1951) Hügenotlar bir aileden gelen ve son dönüştürür Katoliklik geldi. Çocukken sık sık hastaydı ve Ecole Alsacienne onun eğitimi özel öğretmenler tarafından talimat verildi Güney, uzun konaklamalar tarafından kesildi. Onun Les Cahiers d'André Walter (1891) [André Walter Notebook] günün sembolist edebiyat çevrelerinde kapı açıldı, fakat bu yıl belirleyici olay ciddi bir hastalık onu getirdi Cezayir'e bir yolculuk oldu ölüm ve eşiğinde onun püriten bir arka plana karşı isyanı hızlandırdı. Bundan sonra onun çalışmalarını sıkı bir sanat disiplini, püriten bir ahlakçılık, ve yaşam için sınırsız şehvetli hoşgörü ve terk arzusu arasında çözüme hiçbir zaman gerginlikler yaşadı. Les Nourritures terrestres (1897), drama Saul (1903) ve daha sonra Le Retour de l'enfant prodigue (1907) [Dünya Meyve] [Prodigal dön], onun isyanı baş belgelerdir.
Bu ...], Die ve Gide yaşam boyu [Eğer Gide isyanı sonucu Corydon (1911, kamu sürümü 1924 özel yayınlanmıştır), otobiyografisinde Si le hububat ne meurt (1924) cinsel konularla ilgili yazdığı eşi görülmemiş bir özgürlük günlüğü Dergisi 1889 à 1939 (1939), Journal 1939 à 1942 (1948), ve Journal 1942 à 1949 (1950).
Gide, Les Caves du Vatikan (1914) [Lafcadio Maceraları] ve klasik ölçülü récits gibi soties içine onun anlatı eserleri bölünmüş, örneğin, La Porte étroite (1909) [Boğazı'nda Kapısı] ve La Senfoni Pastorale (1919). O bir roman olarak sadece iş, yapısal olarak karmaşık ve deneysel Les Faux Monnayeurs (1926) [The Counterfeiters].
Yirmili Gide avant-garde ve ezoterik edebiyat çevrelerinde esas olarak bilinen kadar (La Nouvelle Revue Française kurucularından biri), ama onun daha sonraki yıllarda o, her zaman tartışmalı bir figür olsa da, son derece etkili bir olmuştur. O geniş gitti. Kongo gezisini Fransız firmaları tarafından ekonomik ihlalleri sert bir rapor açtı ve reformlar sonuçlandı. Otuzlu Gide komünizme sempati duyduğunu halkın bir parçası koyarsanız, onun hayal kırıklığına rapor Rusya, Le Retour de L'URSS (1936), yaptığı yolculuğun bir başka skandal. Gide çıkarları Fransız edebiyatının sınırlarının çok ötesine geçti. Shakespeare, Whitman, Conrad ve Rilke çevirdi. O etkili bir edebiyat eleştirmeni (Prétextes, 1903; Nouveaux Prétextes, 1911) ve özellikle Dostoyevski, kimin hakkında bir kitap yazdı (1923) gibi sorunlu yazarlar çekmiştir.
Gide son çalışmaları arasında Thesee (1946), önceki Oedipe (1931) eski bir efsane elden geçirilmesi gibi. Gide Kullanıcı toplanan eserler onbeş hacimleri (1933-1939) yayınlanmıştır.
André Gide (1869-1951) came from a family of Huguenots and recent converts to Catholicism. As a child he was often ill and his education at the École Alsacienne was interrupted by long stays in the South, where he was instructed by private tutors. His Les Cahiers d'André Walter (1891) [The Notebooks of André Walter] opened the door to the symbolist literary circles of the day, but the decisive event of these years was a journey to Algeria, where a severe illness brought him to the verge of death and precipitated his revolt against his puritanical background. Henceforth his work lived on the never resolved tensions between a strict artistic discipline, a puritanical moralism, and the desire for unlimited sensual indulgence and abandonment to life. Les Nourritures terrestres (1897) [Fruits of the Earth], the drama Saul (1903), and later Le Retour de l'enfant prodigue (1907) [The Return of the Prodigal], are the chief documents of his revolt.
A result of Gide's revolt was the unprecedented freedom with which he wrote about sexual matters in Corydon (privately published 1911, public version 1924), his autobiography Si le grain ne meurt (1924) [If It Die ...], and Gide's lifelong diary Journal 1889 à 1939 (1939), Journal 1939 à 1942 (1948), and Journal 1942 à 1949 (1950).
Gide divided his narrative works into soties such as Les Caves du Vatican (1914) [Lafcadio's Adventures] and classically restrained récits, for example, La Porte étroite (1909) [Strait is the Gate] and La Symphonie pastorale (1919). The only work which he considered a novel was the structurally complex and experimental Les Faux Monnayeurs (1926) [The Counterfeiters].
Until the twenties Gide was known chiefly in avant-garde and esoteric literary circles (he was one of the founders of La Nouvelle Revue Française), but in his later years he became a highly influential, although always controversial figure. He travelled widely. His trip to the Congo led to a scathing report on economic abuses by French firms and resulted in reforms. If in the thirties Gide put off one part of the public by his sympathies with communism, his disillusioned report of his journey to Russia, Le Retour de L'U.R.S.S (1936), scandalized another. Gide's interests went far beyond the confines of French literature. He translated Shakespeare, Whitman, Conrad, and Rilke. He was an influential literary critic (Prétextes, 1903; Nouveaux Prétextes, 1911) and was especially attracted to problematic writers like Dostoevsky, about whom he wrote a book (1923).
Among Gide's last work was Thésée (1946), like the earlier Oedipe (1931) the reworking of an old myth. Gide's collected works have been published in fifteen volumes (1933-39).