gİRİŞAlfabetik Ödüllü kişi arama
Anatole France
Jacques Anatole Thibault (1844-1924) takma, Anatole France, Paris kitap satıcısı oğludur. Ecole des Chartes okudu O Collège Stanislas, Paris'te bir erkek okulu ve tam bir klasik eğitim almış. Yaklaşık yirmi yıl boyunca o farklı pozisyonlarında, ama her zaman, özellikle 1876'dan itibaren 1890 Senato asistan kütüphaneci olarak yaptığı dönemde, kendi yazıları için yeterli zaman vardı. Onun edebi çıkış büyüktür ve o başlıca bir romancı ve hikayeci olarak biliniyor olsa da, pek o bir kez ya da başka bir yerde değinmemiştir bir edebiyat türü yoktur. Fransa, Fransız klasisizm mainstream bir yazar. Onun tarzı, Voltaire ve Fenelon modellenen yanı sıra onun kentli şüphecilik ve aydınlanmış hedonizm, onsekizinci yüzyılın Fransız geleneğini devam ettiriyor. Aforizmalar, Le Jardin d'Epicure (1895) [Garden Epiküros] koleksiyonu bütün eserlerinde görünür yaşam Bu bakış, açıkça ifade edilir.
Le Crime de Sylvestre Bonnard (1881) ile ilk büyük başarı elde önce Fransa, çeşitli hikayeler ve roman yazmıştı. Roman, Académie Française, Fransa, 1896 yılında üye oldu bir ödül aldı.
1885 yılında Le Livre de mon ami [Kitap], bir tür otobiyografik romanı Pierre Nozière (1899), Le Petit Pierre (1918), La Vie au fleur (1922) ile devam etmiştir [Bloom yayınladı Yaşam]. 1888 - 1892 ve Fransa Le Temps gazetesi edebiyat eleştirmeni oldu. Onun değerlendirmeleri, Renan şüphecilik esinlenerek, ama son derece öznel, [Hayatı ve Mektupları] başlığı La Vie littéraire (1888-1892) altında dört cilt halinde toplanmıştır. Bu süre Hakkında Fransa'da Zola natüralizm karşısında hızla döndü. Bu dönemde kendi çalışmaları büyük bir cazibe ve derin bir anlayışa geçmiş medeniyetlerin çağrıştırıyor tarihsel kurgu oluşur. Putperestliğin Hıristiyanlığa geçiş dönemi onun favorilerimden biriydi. Balthazar, Magi hikaye bir hayali sürümü 1889 yılında ortaya çıktı ve 1890 yılında Thais, Hıristiyanlık döneminde bir İskenderiye zevk dönüşüm hikayesi. L'Etui de sedef (1892) [Sedef] bir münzevi bir hikaye ve faun, Fransa sanatının tipik bir ironik birlikte.
1893 yılında Fransa, onun en ünlü romanı yayınlanan La Rôtisserie de la Reine Pédauque, onsekizinci yüzyılda Fransa'da geniş bir yaşam tablosunu [Reine Pédauque Burcu anda]. Roman, Abbé Coignard,, karmaşık, ironik ve sevimli bir karakter, Les Görüş de Jérôme Coignard (1893) ve hikayeleri Le Puits de Sainte Claire (1895) [Saint Claire Kuyusu] koleksiyonunda yeniden görünür merkezi bir figür . Trajik bir aşk hikayesi ile, Le Lys rouge (1894) [Red Lily], Fransa çağdaş bir konuya döndü ve sonraki yıllarda Histoire Contemporaine (1896-1901), düzyazı eserlerin bir grup değil, gerçekten roman, yazdı Profesör Bergeret, Fransa'nın en ünlü kreasyonlar karakter birliği.
Daha sonraki yıllarda Fransa sosyal sorunlar giderek ilgilenmeye başladı. Dreyfus davası kararı protesto etti ve sosyalizm için bazı sempati gelişti. Onun son önemli eserler arasında Joan of Arc (1908) biyografisi, Les Dieux ont soif (1912) ve La Ayaklanması'na des Anges (1914) [Meleklerin İsyanı] [Tanrılar arzulu]. Anatole France toplanan eserler, 1925 ve 1935 yılları arasında yirmi beş cilt halinde yayımlanmıştır.
Anatole France, pseudonym for Jacques Anatole Thibault (1844-1924), was the son of a Paris book dealer. He received a thorough classical education at the Collège Stanislas, a boys' school in Paris, and for a while he studied at the École des Chartes. For about twenty years he held diverse positions, but he always had enough time for his own writings, especially during his period as assistant librarian at the Senate from 1876 to 1890. His literary output is vast, and though he is chiefly known as a novelist and storyteller, there is hardly a literary genre that he did not touch upon at one time or another. France is a writer in the mainstream of French classicism. His style, modelled on Voltaire and Fénélon, as well as his urbane scepticism and enlightened hedonism, continue the tradition of the French eighteenth century. This outlook on life, which appears in all his works, is explicitly expressed in collection of aphorisms, Le Jardin d'Épicure (1895) [The Garden of Epicurus].
France had written several stories and novels before he achieved his first great success with Le Crime de Sylvestre Bonnard (1881). The novel received a prize from the Académie Française, of which France became a member in 1896.
In 1885 he published Le Livre de mon ami [My Friend's Book], a kind of autobiographical novel, which he continued with Pierre Nozière (1899), Le Petit Pierre (1918), and La Vie au fleur (1922) [The Bloom of Life]. From 1888 to 1892 France was the literary critic of the newspaper Le Temps. His reviews, inspired by the scepticism of Renan, but highly subjective, were collected in four volumes under the title La Vie littéraire (1888-92) [On Life and Letters]. About this time France turned sharply against the naturalism of Zola. His own work of this period consists of historical fiction that evokes past civilizations with great charm and deep insight. The period of transition from paganism to Christianity was one of his favourites. In 1889 appeared Balthazar, a fanciful version of the story of one of the Magi, and in 1890 Thaïs, the story of the conversion of an Alexandrian courtesan during the Christian era. L'Étui de nacre (1892) [Mother of Pearl] is the story of a hermit and a faun, an ironic conjunction typical of France's art.
In 1893 France published his most celebrated novel, La Rôtisserie de la Reine Pédauque [At the Sign of the Reine Pédauque], a vast tableau of life in eighteenth century France. The central figure of the novel, the Abbé Coignard, a complex, ironical, and lovable character, reappears in Les Opinions de Jérôme Coignard (1893) and the collection of stories Le Puits de Sainte Claire (1895) [The Well of Saint Claire]. With the tragic love story, Le Lys rouge (1894) [The Red Lily], France returned to a contemporary subject and in the following years wrote Histoire contemporaine (1896-1901), a group of prose works, not really novels, that have their unity in the character of Professor Bergeret, one of France's most famous creations.
In his later years France became increasingly interested in social questions. He protested the verdict in the Dreyfus case and developed some sympathies for socialism. Among his last important works were a biography of Joan of Arc (1908), Les Dieux ont soif (1912) [The Gods are Athirst], and La Révolte des anges (1914) [The Revolt of the Angels]. The collected works of Anatole France were published in twenty-five volumes between 1925 and 1935.