gİRİŞAlfabetik Ödüllü kişi arama
Alphonse Laveran
Charles Louis Alphonse Laveran eski No 19 rue de l'Est evinde 18 Haziran 1845 tarihinde Paris'te doğdu ancak daha sonra bu bölge yeniden inşa edildi, oldu, bir otel: No 125, Boulevard St Michel.
Her ikisi de babası ve baba tarafından büyükbabası tıbbi erkekti. Babası Dr Louis Théodore Laveran, bir ordu doktor ve Ecole de Val-de-Grace, annesinin kızlık soyadı Guénard de la Tour bir Profesör, yüksek rütbeli ordu komutanlarının kızı ve torunu oldu. Çok gençken, Alphonse, ailesi ile birlikte Cezayir'e gitti. Babası Ordu Tıp Müfettiş rütbesiyle Müdürü oldu Ecole de Val-de-Grace, Doçent olarak Fransa'ya geri döndü.
Alphonse, Collège Aziz Baube Paris'te onun eğitimi tamamladıktan sonra ve daha sonra Lisesi Louis-le-Büyük az, babasının mesleği takip diledi ve 1863 yılında o Strasbourg Kamu Sağlığı Okulu uygulanan, orada kabul edildi ve Derslere devam dört yıl boyunca. 1866 yılında Strasbourg sivil hastanelerde yerleşik tıp öğrencisi olarak atandı. 1867 yılında o sinir rejenerasyonu üzerine bir tez sundu. 1870 yılında, Fransız-Alman savaşı patlak verdiğinde, o bir tıbbi asistan büyük ve Metz ambulans görevlisi olarak orduya gönderildi. O, savaşlarda Gravelotte ve Saint-Privat ve Metz kuşatması yer aldı. Metz teslimiyetin sonra, Fransa'ya geri döndü ve Lille hastane ve daha sonra Paris St Martin Hastanesi ilk bağlıydı. 1874 yılında, önce babası tarafından işgal, rekabetçi bir muayeneden sonra, Ecole de Val-de-Grace Askeri Hastalıklar ve Salgın Hastalıklar Başkanı olarak atandı. 1878 yılında, görev yaptığı dönemde, ne zaman sona ermişti, Cezayir kemik gönderildi ve 1883 yılına kadar orada kaldı. İlk Kemik ve daha sonra Konstantin, o insan sıtma parazitleri onun baş araştırmalar yürütülen bu dönemde oldu.
1882 yılında, Roma Campagna sıtma ile enfekte olan hastalarda kan, isteyen özel amacı ile Roma'ya gitti, parazitler Cezayir hastaların kan bulmuştu. San Spirito Hastanesi'nde yapılan araştırmalar, aslında, o açıklanan kan parazitleri sıtma nedeni olduğu görüşündedir onu doğruladı. Sıtma parazitleri İlk iletişim çok şüphe ile alınan, ancak yavaş yavaş onaylayıcı araştırmalar, her ülkenin bilim adamları tarafından 1889 yılında yayınlanan ve Bilimler Akademisi, ona tartışmalı değil o zaman buluşu için Bréant Ödülü, ödüllendirildi sıtma parazitleri. 1884 yılında, o École de Val-de-Grace Askeri Hijyen Profesörü olarak atandı.
1894 yılında, profesör sona ermiş olması ofisinin yaptığı dönemde, o sonra, askeri Lille hastane ve Nantes 11. Kolordu Sağlık Hizmetleri Direktörü Şef Sağlık Memuru olarak atandı. O Laboratuvar ne hastalar ne vardı, ama onun bilimsel araştırmalar devam etmek istiyordu. Şimdi First Class Baş Sağlık Memuru rütbesine düzenlenen ve 1896 yılında Pasteur Enstitüsü Onursal Servis Şefi olarak girdi. 1897 itibaren 1907 yılına kadar, o endoglobular Haematozoa ve sporozoa ve Trypanosomes pek çok orijinal araştırmalar yürütülmektedir. 1907 yılında hastalığa neden olan protozoa üzerine çalışmaları için Nobel Ödülü verildi ve o Pasteur Enstitüsü'nde Tropikal Tıp Laboratuvar bulundu yarım Ödülü verdi. 1908 yılında, o 12 yıl başkanlık üzerinde Société de Pathologie Exotique kurdu. O sıtma ilgisi terk etmedi. O Fransa sıtmalı alanlarda (Vendée, Camargue ve Korsika) ziyaret etti. O bu görüşe Ronald Ross hasta araştırmalarla kanıtlanmıştır sonra sıtma paraziti Culicidae bir parazit olarak, insan vücudunun dışında bulunan ve olması gerektiği görüşünü ifade etmek için ilk kez, o soruşturma büyük bir rol oynadı Anofel ve Korsika ve Cezayir başta olmak üzere, bataklıklarda endemik hastalıklara karşı yürütülen kampanya sıtma arasındaki ilişkileri.
1900 yılından bu yana, özellikle trypanosomes okudu ve bağımsız veya diğerleri, bu kan parazitleri, çok sayıda bildiri ile işbirliği içinde yayınlandı. O gittikçe okudu: sıçan trypanosomes Nagana ve surra, Gambiya atların trypanosome, sığır Transvaal trypanosome, Yukarı Nijer trypanosomiases, kuşların trypanosomes Chelonians Batrachians ve Balıklar neden trypanosomes ve nihayet ve özellikle Ekvator Afrika uyku hastalığı olarak bilinen endemik korkunç hastalığa neden trypanosome. Trypanosomiases, tedavi ve özellikle Tr.gambiense enfeksiyonlar yaptığı çalışmalar (tamamlandı) zaten önemli sonuçları oldu.
Toparlamak gerekirse, 27 yıldır, Laveran patojenik Protozoa ve sıtma parazitleri keşfi tarafından açılan alanında giderek genişlemiş oldu çalışmak son vermedi. Protozoal hastalıkları ve veteriner tıbbi patoloji hem de en ilginç bölümleri birini oluşturmaktadır.
Laveran, 1893 yılında Bilimler Akademisi Üyesi seçildi. Ayrıca, 1912 yılında Legion of Honour Komutanı oldu. 1914-1918 yıllar boyunca, o, raporlar ve uygun talimatlar derleme Kolordu Ziyaret askerlerin sağlık bakımı ile ilgili tüm komitelerin görev aldı. O, bir üye, Fransa, İngiltere, Belçika, İtalya, Portekiz, Macaristan, Romanya, Rusya, ABD, Hollanda Indies, Meksika, Küba ve Brezilya öğrenilen toplumların çok sayıda doçent veya onur üyesi oldu.
1885 yılında o Mlle evlendi. Pidancet. 18 Mayıs, 1922 tarihinde, o birkaç ay süren bir hastalıktan sonra öldü.
Charles Louis Alphonse Laveran was born in Paris on June 18, 1845 in the house which was formerly No. 19 rue de l'Est but later became, when this district was rebuilt, an hotel at No. 125, Boulevard St. Michel.
Both his father and paternal grandfather were medical men. His father, Dr. Louis Théodore Laveran, was an army doctor and a Professor at the École de Val-de-Grâce, his mother, née Guénard de la Tour, was the daughter and granddaughter of high-ranking army commanders. When he was very young, Alphonse went with his family to Algeria. His father returned to France as Professor at the École de Val-de-Grâce, of which he became Director with the rank of Army Medical Inspector.
Alphonse, after completing his education in Paris at the Collège Saint Baube and later at the Lycée Louis-le-Grand, wished to follow his father's profession and in 1863 he applied to the Public Health School at Strasbourg, was admitted there and attended the courses for four years. In 1866 he was appointed as a resident medical student in the Strasbourg civil hospitals. In 1867 he submitted a thesis on the regeneration of nerves. In 1870, when the Franco-German war broke out, he was a medical assistant-major and was sent to the army at Metz as ambulance officer. He took part in the battles of Gravelotte and Saint-Privat and in the siege of Metz. After the capitulation of Metz, he went back to France and was attached first to Lille hospital and then to the St. Martin Hospital in Paris. In 1874 he was appointed, after competitive examination, to the Chair of Military Diseases and Epidemics at the École de Val-de-Grâce, previously occupied by his father. In 1878, when his period of office had ended, he was sent to Bône in Algeria and remained there until 1883. It was during this period that he carried out his chief researches on the human malarial parasites, first at Bône and later at Constantine.
In 1882, he went to Rome with the special aim of seeking, in the blood of patients who had become infected with malaria in the Roman Campagna, the parasites he had found in the blood of patients in Algeria. His researches, done at the San Spirito Hospital, confirmed him in the opinion that the blood parasites that he had described were in fact the cause of malaria. His first communications on the malaria parasites were received with much scepticism, but gradually confirmative researches were published by scientists of every country and, in 1889, the Academy of Sciences awarded him the Bréant Prize for his discovery, which was from that time not disputed, of the malarial parasites. In 1884, he was appointed Professor of Military Hygiene at the École de Val-de-Grâce.
In 1894, his period of office as professor having ended, he was appointed Chief Medical Officer of the military hospital at Lille and then Director of Health Services of the 11th Army Corps at Nantes. He had neither a Laboratory nor patients, but he wished to continue his scientific investigations. He now held the rank of Principal Medical Officer of the First Class and in 1896 he entered the Pasteur Institute as Chief of the Honorary Service. From 1897 until 1907, he carried out many original researches on endoglobular Haematozoa and on Sporozoa and Trypanosomes. In 1907 he was awarded the Nobel Prize for his work on protozoa in causing diseases and he gave half the Prize to found the Laboratory of Tropical Medicine at the Pasteur Institute. In 1908 he founded the Société de Pathologie Exotique, over which he presided for 12 years. He did not abandon his interest in malaria. He visited the malarious areas of France (the Vendée, Camargue and Corsica). He was the first to express the view that the malarial parasite must be found, outside the human body, as a parasite of Culicidae and, after this view had been proved by the patient researches of Ronald Ross, he played a large part in the enquiry on the relationships between Anopheles and malaria in the campaign undertaken against endemic disease in swamps, notably in Corsica and Algeria.
Since 1900, he especially studied the trypanosomes and published either independently or in collaboration with others, a large number of papers on these blood parasites. He successively studied: the trypanosomes of the rat, the trypanosomes that cause Nagana and Surra, the trypanosome of horses in Gambia, a trypanosome of cattle in the Transvaal, the trypanosomiases of the Upper Niger, the trypanosomes of birds, Chelonians, Batrachians and Fishes and finally and especially the trypanosome which causes the terrible endemic disease of Equatorial Africa known as sleeping sickness. His work (not completed) on the treatment of trypanosomiases and especially on infections with Tr.gambiense have already had important results.
To sum up, Laveran did not, for 27 years, cease to work on pathogenic Protozoa and the field he opened up by his discovery of the malarial parasites has been increasingly enlarged. Protozoal diseases constitute today one of the most interesting chapters in both medical and veterinary pathology.
Laveran was, in 1893, elected a Member of the Academy of Sciences. He also became, in 1912, a Commander of the Legion of Honour. During the years 1914-1918, he took part in all the committees concerned with the maintenance of the good health of the troops, visiting Army Corps, compiling reports and appropriate instructions. He was a member, associate or honorary member of a vast number of learned societies in France, Great Britain, Belgium, Italy, Portugal, Hungary, Rumania, Russia, the U.S.A., the Netherlands Indies, Mexico, Cuba and Brazil.
In 1885 he married Mlle. Pidancet. On May 18, 1922, he died after an illness lasting several months.